Handelingen 4

₁Petrus en Johannes waren het volk nog aan het toespreken, toen de priesters, de commandant van de tempelwacht en de Sadduceeën op hen afkwamen. ₂Ze waren er zeer ontstemd over dat de apostelen het volk onderwezen en met de opstanding van Jezus de opstanding uit de dood verkondigden. ₃Ze grepen hen vast en stelden hen tot de volgende dag in verzekerde bewaring, want het was al avond. ₄Maar velen die de toespraak gehoord hadden, kwamen tot geloof; daarmee kwam het totale aantal op vijfduizend man.

₅De volgende dag kwamen de Joodse leiders, de oudsten en de schriftgeleerden in Jeruzalem bijeen; ₆ook de hogepriester Annas, en verder Kajafas, Johannes en Alexander, en alle anderen die tot de familie van de hogepriester behoorden. ₇Ze lieten de apostelen voorbrengen en vroegen: ‘Door welke kracht of door wiens naam hebt u dit gedaan?’ ₈Vervuld van de heilige Geest, antwoordde Petrus hun: ‘Leiders van het volk en oudsten! ₉Wij worden vandaag verhoord in verband met een weldaad, bewezen aan een zieke man. Waardoor is hij genezen? ₁₀Wat u allen en het hele volk van Israël moet weten is dit: deze man staat gezond en wel voor u door de naam van Jezus Christus uit Nazaret. U hebt hem gekruisigd, maar God heeft hem uit de dood opgewekt. ₁₁Hij is de steen die door u, de bouwers, werd veracht, maar de hoeksteen is geworden. ₁₂In hem alleen is er redding, er is hier op aarde de mensen geen andere naam gegeven waardoor we gered zullen worden.’

₁₃Met verbazing zagen de leden van de Raad hoe vrijmoedig Petrus en Johannes spraken, terwijl het toch mensen zonder opleiding waren, heel eenvoudige lieden. Ze herkenden hen als metgezellen van Jezus. ₁₄Maar ze konden niets tegen hen inbrengen, omdat ze de genezen man bij hen zagen staan. ₁₅Ze gaven hun te kennen dat ze de zitting moesten verlaten en begonnen met elkaar te overleggen. ₁₆Ze zeiden: ‘Wat moeten we met die mensen doen? Dat ze een wonder gedaan hebben, staat vast en iedereen in Jeruzalem weet dat; we kunnen het niet ontkennen. ₁₇Maar om te voorkomen dat het nog lang onder het volk de ronde blijft doen, moeten we hun verbieden ooit nog tot iemand te spreken met een beroep op die naam.’

₁₈Ze lieten hen binnenroepen en zeiden hun dat ze helemaal niet meer de naam van Jezus mochten gebruiken of onderricht over hem mochten geven. ₁₉Maar Petrus en Johannes gaven ten antwoord: ‘Oordeelt u zelf: is het voor God te verantwoorden u meer te gehoorzamen dan hem? ₂₀Het is voor ons onmogelijk niet te spreken over wat we gezien en gehoord hebben.’

₂₁Nog eens zeiden ze hun dat niet te doen maar ze lieten hen vrij. Ze zagen geen kans hen te straffen vanwege het volk: iedereen prees God om wat er gebeurd was. ₂₂Want de man die door dat wonder was genezen, was al meer dan veertig jaar oud.

₂₃Eenmaal vrij gingen de apostelen naar hun vrienden terug en deden verslag van alles wat de opperpriesters en de oudsten tegen hen gezegd hadden. ₂₄Toen die dat hoorden, riepen ze als uit één mond tot God: ‘Heer, u, de Schepper van de hemel, de aarde en de zee met alles wat erin is, ₂₅u hebt door de heilige Geest bij monde van uw dienaar, onze voorvader David, gezegd:

₂₇Ja, ze hebben samengespannen in deze stad tegen uw heilige dienaar Jezus, die u gezalfd hebt: Herodes en Pontius Pilatus, de heidense volken en het volk van Israël. ₂₈Zij voerden uit wat u in uw macht had besloten dat gebeuren zou. ₂₉Nu bidden wij u, Heer, zie toch hoe ze ons bedreigen en help uw dienaars uw boodschap met alle vrijmoedigheid te verkondigen. ₃₀Strek uw hand uit zodat er genezingen en wonderen en grootse dingen gebeuren door de naam van Jezus, uw heilige dienaar.’

₃₁Na dit gebed begon op de plek waar ze bij elkaar waren, de aarde te schudden. Ze werden allemaal vervuld van de heilige Geest en verkondigden vrijmoedig de boodschap van God.

₃₂De groep van gelovigen was één van hart en ziel. Niemand eiste iets van wat hij bezat voor zichzelf op, integendeel: alles was gemeenschappelijk bezit. ₃₃Met grote kracht legden de apostelen getuigenis af van de opstanding van de Heer Jezus, en Gods zegen was over hen allen. ₃₄Er was niemand onder hen die gebrek leed. Want wie landerijen of huizen bezaten, verkochten die. Het geld van de verkoop brachten ze naar de apostelen ₃₅en ze legden het aan hun voeten neer. En iedereen kreeg zoveel toebedeeld als hij nodig had.

₃₆Zo was er een zekere Jozef die door de apostelen Barnabas werd genoemd, wat Man van troost betekent; hij was een leviet, afkomstig van Cyprus. ₃₇De akker die hij bezat, verkocht hij en het geld bracht hij naar de apostelen en legde het aan hun voeten neer.