Jesaja 65

₁De Heer zegt:

‘Ook al vraagt mijn volk niet om raad,

toch sta ik klaar;

ook al zoekt het mijn bescherming niet,

toch laat ik mij vinden.

Zij roepen mij niet aan

en toch zeg ik:

Hier ben ik, hier ben ik.

₂Voortdurend steek ik dit volk de hand toe,

dit volk dat opstandig is,

afdwaalt van de goede weg,

zijn eigen zin doet.

₃Ze wekken mijn woede op,

openlijk en telkens weer.

Ze komen bijeen in tuinen,

brengen er offers aan afgoden

en branden wierook voor hen.

₄Ze zitten op begraafplaatsen

en overnachten op verborgen plekken.

Ze eten het vlees van varkens,

hun bord is vol onreine brokken.

₅Anderen moeten op afstand blijven,

geen mens mag hen naderen,

voor iedereen zijn ze te heilig.

Ze prikkelen mij als rook mijn neus,

ze zijn een vuur dat altijd brandt.

₆Hun schuld staat opgetekend

in het boek dat voor mij ligt;

ik zal ze laten boeten,

eerder rust ik niet.

₇Ik reken in één keer af

met hen en hun voorouders,

want ze brandden wierook op de bergen

en beledigden mij op de heuvels.

Daarom geef ik ze hun verdiende loon,

dat is het eerste wat ik doe.’

₈Dit zegt de Heer:

‘Men zegt toch:

Druiven vernietig je niet

zolang er nog sap in is.

De wijn is een gave van God!

Zo vernietig ik niet heel mijn volk;

wie mij dienen, zal ik sparen.

₉Aan Jakob en aan Juda

geef ik een nageslacht;

dat zal mijn bergland erven.

Wie ik heb uitgekozen, krijgen het in bezit;

wie mij dienen, zullen er wonen.

₁₀De Saronvlakte wordt een weide voor schapen,

het Achordal een rustplaats voor het vee,

ter wille van hen die bij mij hun heil zoeken.

₁₁Maar wat doe ik met jullie, afvalligen?

Jullie laten mij in de steek,

vergeten de Sion, mijn heilige berg,

houden offermaaltijden voor Gad en Meni,

goden van voorspoed en geluk.

₁₂Ik veroordeel jullie allen ter dood!

Kniel neer om te worden onthoofd!

Toen ik riep, gaven jullie geen antwoord.

Toen ik sprak, luisterden jullie niet.

Je deed wat in strijd was met mijn wil,

je verkoos wat ik verwierp.’

₁₃Dit zegt God, de Heer:

‘Wie mij dienen, zullen eten en drinken,

maar jullie zullen honger en dorst lijden.

Zij zullen vrolijk zijn,

jullie beschaamd staan.

₁₄Zij zullen juichen van vreugde,

jullie schreeuwen van hartenleed,

jammeren van wanhoop.

₁₅Aan wie ik heb uitgekozen,

geef ik een nieuwe naam.

Maar jullie naam zullen zij gebruiken

om een ander te vervloeken.

Er zal worden gezegd:

Moge God je doden als hen.

₁₆Smeekt iemand een zegen af,

hij smeekt hem voortaan af bij mij,

de God voor wie ja, ja is.

Wie een eed aflegt,

zweert bij mij,

de God die betrouwbaar is.

Alle leed zal geleden zijn,

voorgoed uit mijn ogen verdwenen.’

₁₇De Heer kondigt aan:

‘Ik schep een nieuwe hemel

en een nieuwe aarde.

Niemand denkt meer aan het verleden,

niemand verlangt ernaar terug.

₁₈Wat ik schep,

maakt jullie blij en vrolijk,

voor altijd.

Van Jeruzalem maak ik een vrolijke stad,

van haar bevolking blije mensen.

₁₉Ik zal juichen om Jeruzalem,

verblijd zijn om mijn volk.

Je hoort er niemand huilen,

niemand schreeuwen om hulp.

₂₀Zuigelingen blijven in leven,

bejaarden sterven niet voor hun tijd.

Wie als honderdjarige sterft,

sterft jong.

Op wie de honderd niet haalt,

rust een vloek.

₂₁Wie een huis bouwt,

zal het ook bewonen,

wie een wijngaard plant,

ook de druiven eten.

₂₂Wat zij bouwen,

wordt niet door vreemden betrokken

en wat zij zaaien,

niet door anderen geoogst,

want mijn volk dat ik heb uitgekozen,

wordt oud als de bomen zelf.

Ze zullen de vruchten van hun arbeid plukken,

₂₃hun zwoegen is niet voor niets.

Hun kinderen staan geen rampen te wachten,

want mijn zegen rust op hen,

op hen en hun kinderen.

₂₄Nog voor zij mij roepen,

zal ik antwoorden;

terwijl ze nog spreken,

geef ik gehoor.

₂₅Wolf en lam zullen samen eten,

de leeuw eet hooi als een rund,

de slang zal zich voeden met stof;

op mijn heilige berg

doet niemand meer kwaad,

sticht niemand nog onheil.’