Job 21

₁Job antwoordde:

₂‘Luister toch eindelijk eens naar mij;

dat zou mijn enige troost zijn.

₃Geef me de kans om uit te spreken;

daarna kun je lachen wat je wilt.

₄Mijn aanklacht is niet tegen een mens gericht,

daarom juist verlies ik mijn geduld.

₅Kijk naar mij, dan zul je verbijsterd zijn

en de hand voor de mond slaan.

₆Als ik denk aan wat me is overkomen,

raak ik in paniek, mijn hele lichaam trilt.

₇Als mensen God de rug hebben toegekeerd,

waarom hebben ze dan wel een lang leven,

hoge ouderdom en aanzien?

₈Hun gezin is welvarend en breidt zich uit,

hun kleinkinderen krijgen zij nog te zien.

₉In hun huis heerst ongestoorde vrede,

zij worden niet door Gods gesel getroffen.

₁₀Als hun stieren springen gaat er geen zaad verloren,

hun koeien kalven en krijgen geen misdracht.

₁₁Hun kinderen zijn uitgelaten als jong vee,

ze dansen rond als lammeren;

₁₂zij zingen bij tamboerijn en lier

en vermaken zich met fluitmuziek.

₁₃Na volop van hun leven genoten te hebben,

dalen zij in alle rust af naar het dodenrijk.

₁₄Tegen God zeggen ze: Ga weg,

u hoeft ons niet te leren hoe we moeten leven.

₁₅Waarom zouden we die almachtige God dienen,

waarom zouden we ons met hem inlaten?

₁₆Zij nemen hun geluk in eigen hand

en laten zich niets aan God gelegen liggen.

₁₇Wordt ooit het licht in hun huizen gedoofd,

worden zij door rampen getroffen?

Treft Gods woede deze misdadigers?

₁₈Worden ze ooit weggeblazen als stro door de wind,

weggevaagd als kaf door de storm?

₁₉Of bewaart God soms zijn straffen voor hun zonen?

Laat hij het hunzelf betaald zetten,

zodat ze het aan den lijve ondervinden!

₂₀Laten ze zelf hun straf ondergaan

en de wraak van de almachtige God voelen.

₂₁Want wat zouden zij zich om hun kinderen bekommeren,

later, als hun leven al ten einde is?

₂₂Moet men God hierover de les lezen,

God die rechtspreekt over hemelbewoners?

₂₃De een sterft na een vredig en zorgeloos leven,

terwijl hij nog volkomen gezond is;

₂₄hij had nog kracht in zijn botten;

een en al levenskracht was hij.

₂₅De ander sterft diep teleurgesteld,

zonder ooit gelukkig te zijn geweest.

₂₆Beiden komen ze onder de grond te liggen,

overdekt met wormen.

₂₇Ik ken jullie gedachten wel

en weet wat jullie hier tegenin zullen brengen.

₂₈Waar is het huis van die rijkaard,

zul je vragen,

die man met zijn slechte leven, waar woont hij?

₂₉Heb je dan nooit met reizigers gesproken?

Heb je nooit geluisterd naar wat die vertelden?

₃₀Een misdadiger wordt niet door rampen getroffen,

hij brengt het er levend af

als God zijn woede koelt.

₃₁Verwijt iemand hem zijn gedrag, recht in zijn gezicht,

straft iemand hem voor zijn misdaden?

₃₂Nee, hij wordt plechtig begraven,

zijn graf wordt goed verzorgd

₃₃en hij rust zacht onder de grond.

Zo zijn ontelbaar velen hem voorgegaan

en velen zullen hem nog volgen.

₃₄Jullie troostende woorden betekenen niets,

jullie redeneringen zijn een en al bedrog.’