Klaagliederen 5

₁U weet toch, Heer, wat ons is overkomen,

u ziet toch hoe vernederd we zijn?

₂Ons land is in handen van vreemdelingen,

vijanden wonen in onze huizen.

₃Weeskinderen zijn we geworden,

niemand is er meer die leiding geeft.

Onze moedersteden zijn als weduwen.

₄Zelfs voor water moeten we betalen;

hout voor het vuur moeten we kopen.

₅Onze achtervolgers zitten ons op de nek,

ze beulen ons af, men gunt ons geen rust.

₆Naar Egypte moeten we,

naar Assur, voor dagelijks brood.

₇Onze leiders hebben gezondigd,

zij zijn er niet meer.

Wij dragen de gevolgen van hun fouten.

₈We worden overheerst

door een volk van slaven,

niemand komt ons bevrijden.

₉Bij het oogsten worden we bedreigd

door schurken en rovers uit de woestijn,

we zetten ons leven op het spel

als we ons voedsel binnenhalen.

₁₀Van koorts gloeit onze huid:

de honger brandt in ons lichaam.

₁₁In de steden van Juda en in Sion

zijn vrouwen en meisjes verkracht.

₁₂De adel hebben ze opgehangen,

voor de leiders toonden ze geen enkel ontzag.

₁₃Jongens moeten als slaven het koren malen,

kinderen bezwijken als ze hout aanslepen.

₁₄De ouderen blijven weg uit de stadspoort,

want er wordt geen recht meer gesproken,

er wordt geen muziek meer gehoord,

want de jongeren wagen zich niet buiten.

₁₅De vreugde is verdwenen uit ons leven,

we dansen niet meer, we treuren.

₁₆Al onze trots is verdwenen,

we hebben gezondigd,

en zijn veroordeeld.

₁₇Daarom zijn we ziek,

daarom is het ons zwart voor de ogen:

₁₈de berg Sion is verwoest!

Alleen vossen huizen er.

₁₉Maar u, Heer,

u blijft op uw troon,

u bent koning, voor altijd.

₂₀Waarom zou u ons voorgoed vergeten,

waarom zou u ons voorgoed verlaten?

₂₁Heer, breng ons terug naar u,

laat het weer zijn als vroeger.

₂₂Of hebt u ons voor altijd verworpen

en komt er geen einde aan uw woede?