1Senajan aku bisa ngutyapké sak rupané basané manungsa lan mulékat, nanging yèn ora nduwé katrésnan, aku pada waé kaya gong sing ngumandang utawa ketyer sing gumenjrèng. 2Senajan aku kanggonan kapinteran bisa nubuat, ngerti sak rupané perkara lan weruh sak kabèhé kaweruh, lan senajan aku nduwé pengandel sing sampurna nganti bisa mindah gunung, nanging yèn aku ora nduwé katrésnan, kuwi ora ajiné babar pisan.
3Lan senajan aku ngedum-edum sembarang duwèkku kabèh, malah senajan aku masrahké awakku supaya diobong, nanging yèn ora nduwé katrésnan, kuwi ora maédahi apa-apa marang aku.
4Katrésnan kuwi sabar; katrésnan kuwi loma; ora mèri, ora gemunggung lan kementus. 5Katrésnan kuwi ora saru tumindaké lan ora golèk kepénaké awaké déwé. Katrésnan kuwi ora gampang nesu lan ora nyimpen kesalahané liyané. 6Katrésnan kuwi ora bungah awit sangka anané tumindak sing ora adil, nanging awit sangka kabeneran. 7Katrésnan kuwi nutupi samubarang, ngandel samubarang, ngarep-arep samubarang, nyabari samubarang.
8Katrésnan kuwi ora ana entèkké; nubuat kuwi bakal ana pungkasané; basa roh bakal mandek; kaweruh bakal entèk. 9Awit kaweruh kita kuwi ora genep, lan nubuat kita ora sampurna. 10Nanging sak tekané sing sampurna, sing ora sampurna kuwi bakal entèk. 11Nalika aku ijik botyah, tembungku kaya botyah, pangrasaku kaya botyah, pikiranku kaya botyah. Bareng saiki aku wis déwasa, kahananku kaya botyah mau wis tak buwang. 12Awit kita saiki pada weruh gambar sing ora tyeta ing pangilon, nanging mbésuk kita bakal pada ndeleng adu-arep. Saiki aku mung weruh ora karo sampurna, nanging mbésuk aku bakal weruh karo sampurna, pada kaya enggonku dikenal.
13Dadiné kari telung perkara iki, ya kuwi: Pertyaya, pengarep-arep lan katrésnan, nanging sing gedé déwé ing antarané kuwi, ya kuwi: katrésnan.
