1Elia, wong Tisbé ing pangwasané tanah Tisbé-Giliat, terus ngomong marang Akab: “Kanggo GUSTI sing urip, Gusti Allahé Israèl sing kula ladèni, bakal ora ana ebun utawa udan ing taun-taun kuwi, kejaba yèn kula ngomongké.” 2Terus ana tembungé GUSTI marang Elia: 3“Kowé lungaa sangka kéné, mlakua mengétan lan ndelika ing pinggir kali Kerit ing wétané laut Yordan. 4Ngombému sangka kali kuwi, lan Aku wis ngongkon marang manuk-manuk gagak supaya ngekèki mangan marang kowé ing kono.” 5Piyambaké terus lunga lan nindakké apa sing diomongké karo GUSTI; piyambaké lunga lan manggon ing pinggir kali Kerit ing sisih wétané laut Yordan. 6Ing wayah ésuk lan soré manuk gagak pada ngekèki roti lan daging marang dèkné nanging ngombéné sangka kali kono.
7Nanging bareng wis rodok suwé, kali mau terus asat, sebab ing negara kono ora ana udan. 8Terus ana tembungé GUSTI marang Elia: 9“Kowé tata-tataa lan lungaa menyang ing Sarfat, sing klebu ing panggonané Sidon terus manggona ing kana. Ngertia, Aku wis ngongkon marang sakwijiné randa supaya ngekèki pangan marang kowé.” 10Sakwisé mengkono piyambaké terus tata-tataa lan terus lunga menyang Sarfat. Bareng wis teka ing gapurané kuta kuwi, ing kono ana randa sing ijik golèk kayu. Kuwi terus diomongi: “Aku mbok kok jukukké banyu ing kendi setitik waé arep tak ombé.” 11Waktu wong wadon kuwi budal arep njupuk banyu, diomongi menèh: “Aku mbok kok jupukké roti uga sak iris waé.” 12Tembungé wong wadon mau: “Kanggo GUSTI, Gusti Allah sampéyan sing urip, kula tenan ora nduwé roti senajan mung setitik, kejaba glepung sak gegem ing wadah karo lenga setitik ing botol. Saiki kula ijik nglumpukké kayu loro utawa telung lonjor, terus bakal mulih lan ngolah sak ènèngé kanggo kula lan anak kula, lan sakwisé mangan, kula terus pada bakal mati.” 13Nanging tembungé Elia: “Kowé aja wedi, muliha, nglakonana apa sing wis kok omongké mau, nanging sak durungé aku olahna roti ndisik, sing tyilik bunder siji sangka kuwi, terus gawanen mréné, sakwisé mengkono terus masaka kanggo kowé lan anakmu. 14Awit mengkéné tembungé GUSTI, Gusti Allahé Israèl: Glepung ing wadah kuwi ora bakal entèk lan lenga ing botol kuwi uga ora bakal suda, nganti wis tekan ing wantyiné GUSTI ngekèki udan ing bumi.” 15Wong wadon mau terus mulih lan nglakoni apa sing diomong karo Elia; wong wadon kuwi lan anaké pada bisa mangan nganti tyukup suwé. 16Glepung ing wadah ora entèk-entèk lan lenga ing botol ora suda, tyotyok karo tembungé GUSTI, sing diomongké lantaran Elia.
17Sakwisé mengkono anaké wong wadon kuwi terus ngalami lara, nanging larané banget nganti wis ora ana ambekané menèh. 18Wong wadon kuwi terus ngomong marang Elia: “Apa ta karep sampéyan teka ing kéné kuwi, duh abdiné Gusti Allah? Enggèn sampéyan mréné kuwi apa perlu ngélingké marang kesalahan kula lan bakal nggawé patiné anak kula?” 19Elia nyauri tembungé: “Anakmu kuwi gawanen mréné.” Botyahé terus dijaluk karo Elia sangka pangkoné wong wadon kuwi terus digawa munggah menyang ing kamaré ing nduwur, terus diglétakké ing ambèn. 20Sakwisé mengkono terus ngomong marang GUSTI karo banter: “Duh GUSTI, Gusti Allah kula! Apa Panjenengan ya ndadèkké tyilaka marang randa kuwi, sing nampani kula, wong sing mantya iki ing omahé, karo tyara matèni anaké?” 21Piyambaké terus ngrungkepi botyahé kaping telu, lan ngomong karo swara banter marang GUSTI: “Duh GUSTI, Gusti Allah kula! Panjenengan muga gelem mbalèkké nyawané botyah iki ing awaké.” 22GUSTI nuruti penjaluké Elia kuwi, lan nyawané botyahé terus bali ing awaké, nganti dadi urip menèh. 23Elia terus mbopong botyah mau lan digawa medun sangka kamaré ing nduwur menyang ing omah lan dipasrahké marang ibuné. Tembungé Elia: “Iki anakmu, wis urip!” 24Wong wadon mau terus ngomong marang Elia: “Saiki kula ngerti, yèn sampéyan kuwi abdiné Gusti Allah lan yèn tembungé GUSTI sing sampéyan omongaké kuwi pantyèn bener.”
