1 Para Ratu 3

₁Salomo terus dipèk mantu karo Parao, ratu ing Egipte, awit dèkné njupuk bojo anaké wadon Parao, kuwi terus diboyong ing kutané Daved, nganti rampungé enggoné dèkné nggawé palèsé lan griyané GUSTI lan témbok ing sak ubengé Yérusalèm.

₂Mung waé bangsa kuwi enggoné masrahaké kurban ijik ing puntuk-puntuk pangurbanan, awit nganti ing waktu kuwi GUSTI durung digawèkké omah. ₃Lan Salomo ngétokké katrésnané marang GUSTI karo netepi pernatan-pernatané Daved, bapaké; mung waé dèkné ijik pasrah kurban sing dibelèh lan ngabekti ing puntuk-puntuk pangurbanan.

₄Ing sakwijiné dina ratu lunga menyang Gibéon, perlu pasrah kurban, awit kuwi puntuk-puntuk pangurbanan sing gedé déwé; 1000 kurban obongan sing dipasrahké Salomo ing mesbèh kono. ₅Ing Gibéon kuwi GUSTI ngétok marang Salomo ing sak njeruhné impèn ing wayah mbengi. Gusti Allah ngomong: “Njaluka apa waé bakal Tak wènèhké marang kowé.” ₆Salomo terus ngomong: “Panjenengan sing wis ngétokké kawelasan sing gedé marang abdi Panjenengan Daved, bapak kula, awit uripé ing ngarepé Panjenengan karo setia, bener lan jujur marang Panjenengan; lan Panjenengan wis njamin kawelasan sing gedé kuwi marang bapakku, Panjenengan ngekèki anak lanang sing lungguh ing damparé kaya sing kedadian ing dina iki. ₇Mulané saiki, duh GUSTI, Gusti Allah kula, Panjenengan sing ndadèkké abdi Panjenengan iki dadi ratu nggentèni Daved, bapak kula, senajan kula ijik enom banget lan durung nduwé pengalaman. ₈Ya kaya mengkéné iki abdi Panjenengan ing sak tengahé umat Panjenengan sing Panjenengan pilih, sakwijiné umat sing gedé, sing tyatyahé ora kenèng diitung lan ora kenèng dikira-kira okèhé. ₉Mulané Panjenengan supaya gelem ngekèki marang abdi Panjenengan ati sing bisa nimbang perkara supaya bisa ngadili umat Panjenengan karo bisa mbédakké apa sing apik lan sing ala, awit sapa ta sing saguh ngadili umat Panjenengan sing gedé banget kuwi?” ₁₀Penjaluké Salomo sing kaya mengkono kuwi dianggep apik ing ngarepé GUSTI. ₁₁Mulané Gusti Allah terus ngomong marang dèkné: “Awit kuwi sing dadi penjalukmu lan ora njaluk umur dawa utawa kasugihan apa nyawané mungsuhmu, nanging putusan ing sak njeruhné pengadilan, ₁₂mulané Aku bakal nindakké sing tyotyok karo penjalukmu kuwi, Aku ngekèki marang kowé ati sing kebak kawityaksanan lan kaweruh, nganti sak durungé kowé ora ana wong siji-sijia sing kaya kowé, lan sakwisé kowé ora bakal ana wong siji-sijia sing kaya kowé. ₁₃Lan sing ora kok jaluk ya Tak wènèhké, ya kuwi kasugihan lan kaluhuran, nganti sakjeké uripmu ora bakal ana wong siji-sijia sing kaya kowé ing antarané para ratu. ₁₄Lan yèn mlakumu metu ing dalan sing Tak duduhké lan tetep miturut kabèh katetepan lan préntah-Ku, pada kaya bapakmu Daved, Aku bakal ngekèki tambahé umurmu.” ₁₅Salomo terus tangi; jebul dèkné ngimpi. Sak mulihé menyang ing Yérusalèm, dèkné terus ngadek ing ngarepé peti perjanjiané GUSTI lan masrahaké kurban-kurban obongan lan kurban-kurban keslametan. Sakwisé mengkono ratu terus nganakké pésta karo para penggedé.

₁₆Ing waktu semono ana wong wadon nakal loro sing nemoni menyang ing ngarepé ratu lan terus ngadek ing ngarepé. ₁₇Semauré wong wadon sing siji: “Duh Bendara kula! Kula karo wong wadon iki manggon bareng sak omah, lan kula nglairké bayi waktu wong iki ing omah. ₁₈Sakwisé mengkéné, ing dina sing kaping telu sakwisé kula, wong wadon kuwi uga nglairké bayi; kula mung wong loro iki, ora ana wong liyané sing manggon bareng karo kula, mung kula wong loro ing omah. ₁₉Ing wantyi wengi anaké wong wadon kuwi mati, awit ketindihan karo piyambaké. ₂₀Bareng tengah wengi piyambaké tangi terus njukuk anak kula sangka sandingé kula; waktu kula turu, anak kula diglétakké ing pangkonané, nanging anak sing mati diglétakké ing sandingé kula. ₂₁Bareng ésuk kula tangi arep nusoni anak kula, bayi kuwi wis ninggal, nanging bareng kula tamatké ing wantyi ésuk kuwi, kétok yèn kuwi duduk bayi sing kula lairké.” ₂₂Wong wadon sijiné ngomong: “Ora! Anakku sing urip, lan anakmu sing mati.” Nanging wong wadon sing kaping pisan ngomong menèh: “Duduk! Anakmu sing mati, lan anakku sing urip.” Kaya mengkono enggoné pada padu ing ngarepé ratu. ₂₃Ratu terus ngomong: “Sing siji omong: Anakku sing urip iki lan anakmu sing mati. Sijiné ngomong: Duduk! Anakmu sing mati nanging anakku sing urip.” ₂₄Sakwisé mengkono ratu ngongkon: “Aku jukukna pedang!” Terus dipasrahké pedangé. ₂₅Ratu ngongkon: “Bayi sing urip kuwi pedangen dadi loro lan separo wènèhna marang sing siji, separo marang sijiné.” ₂₆Wong wadon sing anaké urip mau, awit sangka welasé marang anaké, terus ngomong marang ratu: “Duh, bendara kula! Bayi sing urip kuwi dikèkké waé marang piyambaké, aja nganti Panjenengan patèni.” Nanging sijiné ngomong: “Supaya ora dadi duwèkmu utawa duwèkku, hayuk disigar waé!” ₂₇Nanging ratu nyauri, tembungé: “Bayi sing urip kuwi wènèhna marang wong wadon kaé, aja pisan-pisan kowé patèni. Wong wadon kaé ibuné.” ₂₈Bareng wong Israèl kabèh krungu putusané pengadilan sing dikèkké karo ratu, kabèh terus pada wedi marang ratu, awit pada weruh, yèn dèkné kanggonan kawityaksanané Gusti Allah kanggo nindakké pengadilan.