2 Korintus 12

₁Aku kudu ngunggul-unggulké, senajan kuwi pantyèn ora ana paédahé, senajan mengkono aku arep nyritakké bab apa sing tak weruh lan wahyu-wahyu sing tak tampa sangka Gusti. ₂Aku kenal sakwijiné wong ing Kristus; patbelas taun kepungkur - embuh ing sak njeruhné badan, aku ora mengertèni, embuh ing sak njabané badan, aku ora ngerti, Gusti Allah sing weruh - wong kuwi dadakan diangkat menyang swarga tataran kaping telu. ₃Aku ya kenal wong kuwi, - embuh ing sak njeruhné badan embuh ing sak njabané badan, aku ora ngerti, Gusti Allah sing weruh - ₄dadakan diangkat menyang Firdaus lan krungu tembungé sing ora kena diomongké, sing ora kena diutyapké karo manungsa. ₅Ya wong kuwi sing tak gunggungké, nanging awakku déwé ora bakal tak gunggungké, kejaba mung bab keapesanku. ₆Awit yèn aku arep gemunggung, aku duduk wong bodo menèh, awit aku ngomongké apa sing bener. Nanging aku ngendek uripku déwé, supaya aja ana wong sing ngukur awakku luwih sangka apa sing dideleng ing aku utawa sing dirungokké sangka aku.

₇Lan supaya aku aja ngunggul-unggulké awakku déwé awit sangka anané wahyu-wahyu sing gedé kuwi, aku terus dikèki eri ing dagingku, ya kuwi kongkonané sétan sing nglarani aku, supaya aku aja nganti ngunggul-unggulké awakku déwé. ₈Kanggo bab kuwi aku wis kaping telu nyuwun njaluk marang Gusti, supaya kuwi sumingkir sangka aku. ₉Nanging semauré Gusti marang aku: “Kawelasan-Ku kuwi wis tyukup kanggo kowé, awit kwasa-Ku kuwi malah disampurnakké ing sak njeruhné keringkihan.” Awit sangka kuwi aku luwih seneng ngunggul-unggulké keapesanku, supaya pangwasané Kristus manggon ing aku. ₁₀Mulané aku seneng lan lila ing keapesanku, ing sak njeruhné kesiksa, ing kangèlan, dikuya-kuya lan kasangsaran awit sangka Kristus. Awit yèn aku apes, kuwi aku kuwat.

₁₁Aku pantyèn wis dadi bodo, nanging kowé sing pada meksa marang aku. Sak beneré aku kudu kok elem. Kanggo samubarang kabèh aku ora kalah karo para rasul sing gedé déwé kuwi, senajan aku ora ana tegesé babar pisan. ₁₂Tandané yèn rasul kuwi wis diduduhké ing tengahmu karo sak kabèhé sabar lan mantep, karo tanda-tanda, mujijat-mujijat lan kwasa-kwasa. ₁₃Sebab, apa kurangmu yèn ditanding karo pasamuan-pasamuan liyané, kejaba mung sak perkara, ya kuwi yèn aku déwé ora nganti dadi tanggunganmu? Enggonku ora adil iki ngapuranen! ₁₄Sak temené iki wis sing kaping teluné enggonku tata-tata arep nemoni kowé, lan aku ora bakal dadi tanggunganmu. Awit duduk barang duwèkmu sing tak golèki, nanging kowé déwé. Awit duduk anak-anak sing pada wajip nglumpukké banda kanggo wong tuwané, nanging wong tuwané kanggo anak-anaké. ₁₅Awit sangka kuwi aku karo bungah masrahké barang duwèkku, malah aku masrahké awakku kanggo kowé kabèh. Dadi yèn aku trésna banget marang kowé, mosok ya saya suda enggonku ditrésnani?

₁₆Ya pantyèn mengkono, aku déwé ora dadi tanggunganmu. Nanging omongmu, awit aku iki lityik, kowé tak jiret karo akal apus-apusan. ₁₇Dadi, apa wis tau aku njupuk untungé sangka kowé lantaran wong sing sangka antarané wong sing tak kongkon nemoni kowé? ₁₈Pantyèn aku wis njaluk tulung marang Titus supaya budal lan aku terus ngongkon sedulur liyané kuwi supaya ngantyani. Apa Titus njupuk bati sangka kowé? Apa aku wong loro ora nandangi miturut roh sing pada, lan apa aku wong loro ora nandangi miturut tyara sing pada? ₁₉Wis rodok suwé enggonmu pada ngira, yèn aku bakal mbenerké awakku déwé ing ngarepmu. Nanging aku ngomong ing ngarepé Gusti Allah lan kanggo Kristus, yèn kabèh kuwi kanggo mbangun pertyayamu. ₂₀Awit aku sumelang, yèn mbésuk ing wantyi aku teka, kowé ora pada ketemu kaya sing tak karepké lan kowé ketemu aku ora kaya sing pada kok karepaké. Aku sumelang ing bab anané tukaran, mèri, nesu, brangasan, mung mikir awaké déwé, pitenah, nyatur ala, kementus, lan rusuh. ₂₁Aku sumelang yèn aku teka menèh, Gusti Allahku bakal ngasorké aku ing ngarepmu, lan aku bakal sedih awit karo wong okèh ing waktu kepungkur pada nglakoni dosa nanging durung mratobat sangka penggawéané sing reget, mlaku bédang lan ora sopan sing pada ditindakké.