Lengané mbok randa
1Ana salah sijiné wong wadon bojoné nabi sambat marang Elisa, tembungé: “Abdi sampéyan, bojo kula, wis ninggal ndonya, sampéyan ngerti, yèn abdi sampéyan iki ngabekti marang GUSTI. Nanging saiki wong nagih utang wis teka bakal njikuk anak kula loro, bakal didadèkké batur.” 2Semauré Elisa: “Apa ta sing bisa tak tindakké kanggo keperluanmu? Tyoba ngomonga marang aku, sampéyan duwé apa ing omah?” Wong wadon mau ngomong: “Kula ora nduwé apa-apa ing omah, kejaba mung lenga sak botol tyilik.” 3Elisa terus ngomong: “Lungaa, njaluka wadah marang kabèh tanggamu, wadah-wadah sing kosong, aja mung setitik. 4Terus mlebua ing omah, sakwisé sampéyan lan anakmu mlebu, lawangé kantyingen, lengané terus diesokké ing kabèh wadah mau. Endi sing wis kebak, kuwi angkaten!” 5Wong wadon kuwi terus mulih sangka ngarepé Elisa; sakwisé mlebu ing omah karo anak-anaké, lawangé terus dikantying; anak-anaké pada nyedaké wadah-wadah marang ibuné, ibuné terus waé enggoné ngisèni. 6Bareng wadah-wadahé wis kebak, wong wadon kuwi ngomong marang anaké: Aku wènèhana wadah menèh! Nanging semauré: ora ana wadah menèh. Lengané terus mampet. 7Wong wadon mau terus lunga ngomongi bab kuwi marang abdiné Gusti Allah; Lan wongé terus ngomong: Lungaa, lenga kuwi dolen, utangmu bayaren lan turahané kanggoké urip karo anak-anakmu!
Wong wadon ing désa Sunem lan anaké
8Ing sakwijiné dina Elisa lunga menyang désa Sunem. Ing kono ana wong wadon sugih sing ngundang mangan marang Elisa. Lan kaping pira waé enggoné lunga liwat ing kono, Elisa mesti mampir mangan. 9Wong wadon mau ngomong marang bojoné: Sakjané kula wis ngerti, yèn wong sing mampir mréné iki abdiné Gusti Allah sing sutyi. 10Hayuk kita nggawèké kamar témbok tyilik ing nduwur lan kita kèki ambèn kanggo dèkné, karo méja siji, kursi siji lan dimar siji. Mengko yèn mampir mréné, kita omongi mlebu mbrana. 11Ing sakwijiné dina Elisa lunga mrana lan terus mlebu ing kamar nduwur kuwi lan turu ing kono. 12Terus ngomong marang Géhasi, abdiné: Wong wadon ing Sunem kuwi kongkonen mréné. Wong wadon mau terus dityeluk lan ngadep ing ngarepé Géhasi. 13Elisa ngomong marang Géhasi: Omongona marang wong wadon kuwi: Kita wis pada sampéyan gatèkké karo kangèlan nganti kaya ngéné; apa sing bakal kita mbales marang sampéyan? Apa ana bab sing perlu kita omongké marang ratu utawa marang penggedé suradadu kanggo sampéyan? Semauré wong wadon mau: Kula iki manggon ing sak tengahé bangsa kula.
14Elisa terus ngomong: Yèn mengkono apa ta sing bisa tak tindakké kanggo keperluané wong kuwi? Tembungé Géhasi: dèwèké ora nduwé anak, lan bojoné wis tuwa. 15Elisa terus ngomong: Undangen wong kuwi! Bareng wis dityeluk, wong wadon kuwi ngadek ing lawang. 16Elisa ngomong: Ing taun ngarep pendaké waktu mengkéné, kowé bakal nggéndong anak lanang. Nanging semauré wong wadon mau: Aja ta, duh abdiné Gusti Allah! Aja ngomong sing ora nyata marang abdi sampéyan iki! 17Wong wadon kuwi terus meteng lan duwé anak lanang ing pendaké waktu kuwi, ing taun ngarepé, tyotyok karo tembungé Elisa marang dèwèké.
18Bareng botyah mau wis gedé, ing sakwijiné dina lunga marani bapaké ing sak tengahé para wong sing pada derep. 19Dadakan terus njerit ing ngarepé bapaké: Oh sirah kula, sirah kula! Bapaké terus préntah marang baturé: Géndongen botyah iki, terna marang ibuné! 20Botyahé terus digéndong, digawa mulih diparakké marang ibuné. Terus lungguh ing pangkoné ibuné nganti wayah tengah awan, nanging sakwisé kuwi terus ninggal ndonya. 21Wong wadon mau terus munggah, botyahé diglétakké ing ambèné abdiné Gusti Allah. Lawangé ditutup lan sakwisé mengkono wong wadon kuwi terus lungaa, dadiné mung botyahé déwé ing njeruh kamar. 22Bojoné terus dityeluk lan ngomong: Kula njaluk dikirim salah sijiné réwang karo nggawa kimar wédok; kula arep gelis lunga menyang abdiné Gusti Allah lan terus bakal mulih. 23Bojoné ngomong: “Kenèng apa sampéyan kok arep mbrana ing dina iki? Saiki iki apa ora wis pinuju tanggal sepisan utawa dina sabat.” Semauré sing wadon: “Aja wedi.” 24Kimaré terus dilapaki lan baturé dipréntah: “Kimaré tuntunen lan lakokna sing gelis lan sak suwéné mlaku aja mandek, yèn ora tak kongkon.”
25Mengkono wong wadon kuwi terus budal, teka ing ngarepé abdiné Gusti Allah ing gunung Karmèl. Bareng abdiné Gusti Allah ngerti dèwèké sangka kadohan, terus ngomong marang Géhasi, abdiné: “Delengen, wong wadon ing Sunem mréné! 26Mblayua, petuken lan mbagèkna: Sampéyan apa slamet, uga bojoné apa slamet, uga anaké apa slamet?” Semauré wong wadon mau: “Slamet!” 27Bareng wis tekan ing gunung, terus nyekel sikilé abdiné Gusti Allah, nanging terus dityedeki Géhasi arep dikongkon lunga. Nanging abdiné Gusti Allah terus ngomong: “Bèn ta, atiné ijik sedih! GUSTI ndelikké bab iki kanggo aku, aku ora dikèki ngerti.” 28Wong wadon mau terus ngomong: “Apa kula njaluk anak lanang marang sampéyan? Kula wis ngomong: Kula aja nganti dikèki pengarep-arep sing kosong?” 29Elisa terus ngomong marang Géhasi: “Sabukana, tekenku gawanen lan lungaa. Yèn kowé kepetuk wong, aja kok salami lan yèn ana wong sing nyalami kowé, aja kok sauri, tekenku iki terus tumpangna ing duwuré botyah kuwi.” 30Nanging ibuné botyah mau ngomong: Kanggo GUSTI sing urip lan kanggo nyawa sampéyan déwé, kula ora bakal ninggalké sampéyan. Elisa terus ngadek lan lunga mèlu wong wadon kuwi.
31Géhasi wis budal ndisiki wong loro mau lan wis numpangké tekené ing nduwuré botyahé, nanging ora ana swara lan ora ana tanda-tandané yèn urip. Terus bali metuk Elisa lan ngomongi, tembungé: Botyahé ora tangi! 32Bareng Elisa mlebu ing omah, botyahé nyata wis mati semèlèh ing peturoné. 33Sakwisé mlebu, lawangé terus ditutup, dadiné mung dèkné déwé lan botyahé ing kamar. Elisa terus ndedonga marang GUSTI. 34Botyahé terus dikurepi, tutuké ditèmplèké ing tutuké botyahé, lan mripaté ditèmplèkké ing mripaté, lan tangané ditumpangké ing tangané. Awit botyahé dikurepi, awaké terus dadi anget. 35Sakwisé mengkono Elisa terus ngadek menèh lan mlaku mbrana-mbréné sepisan ing sentong mau; sakwisé mengkono terus mengkurepi botyahé menèh. Botyahé terus wahing nganti kaping pitu, terus melèk. 36Elisa terus nyeluk Géhasi lan mréntah: Undangen wong wadon Sunem kuwi! Sakwisé dityeluk terus teka. Elisa ngomong: Géndongen anakmu kuwi! 37Wong wadon kuwi terus sujut nyembah ing sikilé Elisa lan sujut nyembah, nganti tekan lemah. Anaké terus digéndong digawa metu.
Pati ing sak njeruhné kwali
38Bareng Elisa mulih ing Gilgal, negara kono ijik katekan pailan. Ing sakwijiné dina ana nabi sak rombongan sing ngadep ing ngarepé, Elisa ngomong marang abdiné: “Numpangké kwali sing gedé déwé ing geni, nabi sak rombongan kuwi olahna pangan.” 39Para nabi kuwi terus ana siji sing metu, lungaa menyang kebon arep nggolèk janganan, terus nemu wit labu alasan, terus metik wohé, ya kuwi labu alasan, diwadahi ing jubahé, nganti sak pondongan. Sakwisé bali, labuné diiris-iris, dityemplungké ing kwali olah-olahan mau, awit pada ora ngerti kuwi woh apa. 40Sakwisé mengkono wong-wongé pada dityidukké dikongkon mangan, nanging sakwisé pada mangan, terus pada alok: “Duh abdiné Gusti Allah, kwali iki isiné matèni!” Dadi pada ora bisa mangan. 41Nanging Elisa terus ngomong: “Njupuka glepung!” Kuwi terus dityemplungké ing kwali lan terus ngomong: “Saiki wong-wong pada tyidukna, bèn mangan!” Ing kono kwaliné wis ora ana apa-apané sing mbebayani.
Ngekèki mangan wong 100
42Terus ana wong teka sangka Baal-Salisa nggawa roti wiwitan panènan kanggo abdiné Gusti Allah, ya kuwi roti jewawut rong puluh lan gandum anyar diwadahi ing kantong. Elisa terus ngomong: “Kuwi wènèhna marang wong-wong iki, bèn pada mangan.” 43Nanging abdiné ngomong: Kepriyé anggèn kula bisa ngladèni iki marang wong 100? Semauré: “Kuwi wènèhna marang wong-wong kuwi, bèn pada mangan, awit mengkéné tembungé GUSTI: Wong bakal pada mangan, malah bakal turah.” 44Wong-wong mau terus pada diladèni lan terus pada mangan lan ana turahané, kaya sing diomongké GUSTI.
