Nebukadnésar gemunggung lan diasorké karo Gusti
1Sangka Nebukadnésar marang wong-wong sangka kabèh bangsa lan basa, sing manggon ing sak lumahé bumi kabèh: “Supaya tentrem rahayumu saya tambah-tambah! 2Aku gelem nyeritakké tanda-tanda lan mujijat-mujijat sing wis ditindakké marang aku karo Gusti Allah sing Mahaluhur. 3Tenan gedéné mujijat-mujijat lan tenan enggoné ngidap-idapi mujijat-mujijaté! Kratoné kuwi kraton sing langgeng lan pepréntahané kuwi turun-temurun!
4Aku, Nebukadnésar, manggon ing panggonanku karo tentrem lan urip karo seneng-seneng ing kratonku; 5terus aku éntuk impèn sing ngagètké aku lan gambarané impènku ing peturonanku lan wahyu sing aku weruh ora nentremaké aku. 6Aku terus préntah ngongkon, supaya sak kabèhé wong wityaksana ing negara Babèl pada dityeluk nemoni marang aku, supaya pada ngekèki weruh marang aku bab tegesé impèn mau. 7Sakwisé mengkono para wong pinter, para tukang ngramal, para wong Kasdim lan para juru tenung pada nemoni ngadep lan aku terus nyeritakké impèn mau marang wong-wong kuwi, nanging pada ora bisa ngekèki kadunungan bab tegesé marang aku.
8Terus Danièl teka ing ngarepku, ya kuwi Danièl sing diarani Bèlsasar miturut asmané déwaku lan sing kebak karo rohé para déwa sing sutyi. Kuwi terus aku nyritakké bab impèn mau: 9Hé Bèlsasar, para penggedéné para wong pinter! Aku ngerti, yèn kowé kebak karo rohé para déwa sing sutyi lan ora ana perkara sing angèl kanggo kowé! Mulané wahyu impèn sing aku nampa iki omongna tegesé. 10Wahyu sing aku nampa ing peturonanku kuwi mengkéné: ing tengah-tengahé bumi ana sakwijiné wit sing duwur banget; 11wit kuwi dadi gedé lan kuwat, duwuré nganti sundul langit lan nganti kena dideleng sangka pojok-pojokané sak lumahé bumi kabèh. 12Godong-godongé apik, wohé gembel, pametuné dadi pangané sak rupané sing urip; kéwan-kéwan ing ara-ara pada ngiyup ing sak ngisoré lan manuk ing awang-awang pada nusuh ing pangé, uga kabèh makluk pada olèh pangan sangka kono. 13Sakwisé mengkono wahyu sing aku nampa ing peturonanku kuwi kétok ana wong jaga, wong sutyi, sing mudun sangka langit; 14kuwi mbengok banter banget, mengkéné tembungé: Wit kuwi tegoren lan pangé ketokana, godongé pritilana lan wohé sebar-sebarna; kéwan-kéwan bèn pada buyar sangka ngisoré, uga manuk-manuk sangka pangé! 15Nanging tunggaké tinggalen, mantyep ing bumi, talènana nganggo ranté wesi lan tembaga ing suketan sing seger ing ara-ara, bèn ketelesan karo ebuné langit lan bebarengan karo kéwan-kéwan olèh panduman suket ing bumi! 16Atiné manungsané bèn malih lan diwènèhi atiné kéwan. Enggoné mengkono kuwi suwéné nganti pitung mangsa. 17Tembungé iki miturut putusané sing pada njaga lan bab iki miturut tembungé para sutyi, supaya para wong sing urip ngertia, yèn sing Mahaluhur kuwi ngwasani kratoné manungsa lan ngekèkké kraton kuwi marang sapa sing dikarepké, malah senajan wong sing asor déwé bisa dikèki lungguhan kuwi karo Panjenengané. 18Ya kuwi impèn sing wis aku tampa, aku, Nebukadnésar; saiki kowé, Bèlsasar, dunungna tegesé marang aku, awit kabèh wong wityaksana ing kratonku pada ora bisa ndunungné tegesé marang aku; nanging kowé sing bisa, awit kowé kuwi kebak karo rohé para déwa sing sutyi!”
19Danièl sing jenengé Bèlsasar terus delek-delek nganti rodok suwé, kagèt karo mikiré. Ratu ngomong: “Bèlsasar, ngimpi lan tegesé aja nganti ngagètké kowé!” Semauré Bèlsasar: “Duh ratu kula, ngimpi kuwi supaya kanggo marang mungsuh-mungsuhé ratu lan tegesé marang mungsuhé ratu kula! 20Wit sing diweruh karo ratu kuwi, sing dadi gedé lan kuwat, sing duwuré nganti sundul langit lan kétok ing sak lumahé bumi, 21sing godongé apik-apik lan woh-wohé gembel lan kanggonan pangan kanggo kabèh sing urip, sing ngisoré kanggo mandeké kéwan-kéwan ing ara-ara lan pangé kanggo nusuh manuk-manuk ing awang-awang 22kuwi ratu, duh ratu, bendaraku sing wis dadi gedé lan kuwat, sing kamulyané okèh banget nganti sundul langit, sing pangwasané nganti teka ing pojokané bumi! 23Malah sing diweruh karo ratu, ya kuwi salah sijiné sing njaga, wong sing sutyi, sing mudun sangka langit karo mbengok: Wit iki tegoren lan patènana, nanging tunggaké bèn kèri mantyep ing lemah, ketalènan karo ranté wesi lan tembaga ing suketan sing seger ing ara-ara lan bèn ketelesan karo ebuné langit lan olèh panduman bebarengan karo kéwan-kéwan ing ara-ara, enggoné mengkono kuwi nganti pitung mangsa suwéné, 24kuwi tegesé mengkéné, duh ratu, lan kuwi putusané sing Mahaluhur kanggo bendara kula ratu: 25ratu bakal ditundung sangka antarané manungsa lan ratu bakal manggon ing sak tengahé kéwan-kéwan ing ara-ara; ratu bakal dikèki mangan suket, kaya sapi lan ratu bakal ketelesan karo ebuné langit; lan ratu ngalami mengkéné kuwi nganti pitung mangsa, nganti ratu ngakoni, yèn sing Mahaluhur kuwi ngwasani kratoné manungsa lan bisa ngekèkké kraton iki marang sapa sing dikarepké. 26Sing diomongké bab ngejarké tunggaké wit mau, kuwi tegesé: ratu bakal nyekel kraton kuwi menèh, sakwisé ratu ngakoni, yèn sing nduwé pangwasa kuwi Swarga. 27Awit sangka kuwi, duh ratu, supaya tembung piyé apiké kula kuwi ndadèkké ing senengé pikirané bendara kula: bendara kula supaya gelem ngilangi dosa karo tyara nindakké keadilan lan ngilangi kesalahan karo tyara ngekèki kawelasan marang wong sing ditindes; menawa keslametané bendara kula bakal dilestarèkké!”
28Kabèh mau ya kelakon ditibakké marang Nebukadnésar; 29awit sakwisé rolas sasi, waktu piyambaké nalika mlaku-mlaku ing nduwur lotèngé kraton ing Babèl, 30ratu terus ngetokké tembungé mengkéné: “Apa iki duduk Babèl sing gedé, sing wis aku mbangun dadi kuta kraton karo kekuwatané pangwasaku lan kanggo kaluhurané kamulyanku?” 31Durung entèk tembungé ratu, terus krungu swara sangka langit: “Hé! Nebukadnésar, kowé dikèki ngerti, yèn kraton wis ngalih sangka kowé; 32kowé bakal ditundung sangka antarané manungsa lan bakal manggon ing sak tengahé kéwan-kéwan ing ara-ara; kowé bakal dikèki pangan suket kaya sapi lan kuwi bakal kedadian marang kowé suwéné pitung mangsa, nganti kowé ngakoni, yèn sing Mahaluhur kuwi ngwasani kratoné manungsa lan bisa ngekèkké kraton kuwi marang sapa sing dikarepké!” 33Terus sak nalika tembungé kuwi kelakon kanggo Nebukadnésar, piyambaké ditundung sangka antarané manungsa lan mangan suket kaya sapi lan dèkné ketètèsan karo ebuné langit, rambuté dadi dawa kaya wuluné manuk garuda lan kukuné kaya kukuné manuk.
34Nanging bareng waktu sing ditemtokké wis kliwat, aku, Nebukadnésar ndangak nyawang ing langit lan pikirané bali menèh marang aku. Aku terus memuji marang sing Mahaluhur lan ngluhurké lan mulyakké Sing Urip langgeng, awit pangwasané kuwi pangwasa sing langgeng lan kratoné kuwi turun-temurun. 35Kabèh sing manggon ing bumi kuwi dianggep rèmèh; suradadu-suradaduné langit lan sing manggon ing bumi pada digawé miturut karo kekarepan-Né; lan ora ana wong siji-sijia sing bisa ngendek tangané karo ngomong marang Panjenengané: “Apa sing Panjenengan tandangi?” 36Waktu pikiranku bali marang aku, kaluhuran lan kamulyanku uga bali marang aku, ndadèkké luhuré kratonku. Para mentriku lan abdiku, para penggedéné pada metuk marang aku; aku dibalèké ing kratonku, malah aku terus nampa kaluhuran sing ngungkuli sing wis kepungkur.
37Saiki aku, Nebukadnésar, memuji, ngluhurké lan mulyakké Ratu ing swarga, sing kabèh penggawéané bener lan pangwasané kabèh pada adil lan kwasa ngasorké wong-wong sing gemunggung.
