Andarané Torèt 1

₁Iki tembungé sing digelarké karo Moses marang wong Israèl kabèh ing sabrangé laut Yordan, ing ara-ara samun, ing tanah daratan Araba-Yordan, peneré Suf, ing antarané Paran karo Tofèl, Laban, Hazérot lan Di-Sahab. ₂Sangka gunung Horeb metu pegunungan Seir tekan Kadès-Barnéa kuwi suwéné sewelas dina. ₃Waktu taun sing kaping patang puluh sasi sewelas tanggal sepisan Moses ngomongi wong Israèl miturut kabèh préntahé GUSTI kanggo wong Israèl; ₄sakwisé merangi marang Sihon, ratu bangsa Amori, sing manggon ing Hèsbon, lan marang Og, ratuné Basan, sing manggon ing Astarot lan Edrèi. ₅Ing sabrangé laut Yordan ing tanah Moab, Moses wiwit nggelarké angger-anggeré Gusti, tembungé:

₆“GUSTI, Gusti Allah kita ngetokké tembung marang kita ing gunung Horeb: ‘Wis tyukup enggonmu pada nginep ing gunung kéné; ₇bedalen tarupmu, padaa neruské mlakumu, budala lan paranana pegunungané wong Amori lan sakkèhé tanggané ing Araba-Yordan, ing pegunungan, ing bawah Yordan, ing tanah Negeb lan ing pinggirané segara, ya kuwi negara wong Kanaan lan ing gunung Libanon nganti tekan ing kali gedé Efrat. ₈Ngertia, negara kuwi wis Tak pasrahké marang kowé; pada mlebua, manggona ing negara sing wis dijanjèkké karo GUSTI karo sumpah marang leluhurmu Abraham, Isak lan Yakub, yèn bakal dikèkké marang dèwèké kabèh lan turun-turunané.”

₉“Waktu semono aku ngomong marang kowé, mengkéné: ‘Yèn ijèn aku ora kuwat nyangga tanggung jawap marang kowé. ₁₀GUSTI, Gusti Allahmu wis ndadèkké kowé pada nduwé turunan nganti okèh, ing dina iki tyatyahmu wis kaya lintang ing langit. ₁₁GUSTI, Gusti Allahé para leluhurmu supaya ngundakké tyatyahmu nganti tikel 1000, lan kowé supaya pada diberkahi, kaya sing wis dadi perjanjiané marang kowé. ₁₂Nanging yèn ijèn piyé aku bisa nyangga tanggung jawap bab kasusahanmu, bab karépotanmu lan perkaramu? ₁₃Kowé pada miliha wong sing wityaksana lan pinter ing pikiran uga sing okèh pengalamané sangka siji-sijiné talermu, bakal tak tetepké dadi penggedému.’ ₁₄Ing kono tembungmu: ‘Perkara sing sampéyan karepaké kuwi pantyèn apik dilakoni.’ ₁₅Aku terus milih pemimpin sangka antarané talermu, ya kuwi: wong-wong sing wityaksana lan sugih pengalaman, pada tak angkat dadi penggedému, ya kuwi ana sing dadi penggedéné 1000, 100, sèket lan dadi penggedé sepuluh lan dadi penggedéné sing nata kanggo taler-talermu. ₁₆Lan ing waktu semono aku terus mréntah marang para rèktermu, mengkéné: Pada gatèkna marang perkarané para sedulurmu, lan pada nggawéa putusan sing adil, dadia ing antarané sakwijiné wong karo seduluré, utawa karo bangsa liyané ing sak tengahmu. ₁₇Ing sak njeruhné ngadili kowé aja nyawang sapa wongé, wong tyilik, wong gedé, pada rungokna sing dadi perkarané. Aja wedi marang sapa waé, awit pengadilan kuwi duwèké Gusti Allah; nanging yèn ana perkara sing kangèlan kanggo kowé, kuwi gawanen marang aku, supaya aku krungu. ₁₈Kaya mengkono enggonku mréntah kowé waktu semono, bab sembarang perkara sing kudu pada kok lakoni.”

₁₉“Sakwisé mengkono kita terus pada budal sangka gunung Horeb, lan pada ngliwati ara-ara samun sing jembar lan medèni sing wis pada kok deleng kuwi, nuju ing pegunungané bangsa Amori, kaya sing wis dadi préntahé GUSTI, Gusti Allahé kita, marang kita; terus pada tekan ing Kadès-Barnéa. ₂₀Waktu kuwi aku terus ngomong marang kowé: ‘Saiki kowé wis pada tekan ing pegunungané bangsa Amori, sing dikèkké karo GUSTI, Gusti Allahé kita, marang kita. ₂₁Ngertia, GUSTI, Gusti Allahmu, wis ngekèkké negara kuwi marang kowé; pada luruken lan enggonana, kaya sing wis dadi préntahé GUSTI, Gusti Allahé para leluhurmu. Aja pada wedi lan aja tyilik ati.’

₂₂Kowé kabèh terus pada nyedaki aku lan nduwé tembung mengkéné: ‘Hayuk kita ngongkon wong ndisiki mlakuné kita, supaya pada ngindik kahanané negara kuwi, lan pada nggawa katerangan marang kita, bab dalan-dalan sing bakal pada kita liwati, lan kahanané kuta-kutané sing bakal kita tekani.’

₂₃Perkara kuwi tak rasa apik; dadi aku terus milih wong rolas sangka saben taler wong siji. ₂₄Kuwi terus pada budal munggah menyang pegunungan, nganti medun ing panggonan Eskol, lan pada mriksa negara kuwi. ₂₅Uga pada njupuk woh-wohan pametuné negara kuwi, digawa medun lan dipasrahké marang kita. Lan pada nggawa laporan mengkéné: ‘Tenan, negara sing bakal dikèkké karo GUSTI, Gusti Allahé kita, marang kita, kuwi apik.’ ₂₆Nanging kowé pada ora wani ngluruk mrana, lan pada mbangkang marang préntahé GUSTI, Gusti Allahmu. ₂₇Kowé pada ngomèl ing tarup-tarupmu, tembungmu: ‘GUSTI enggoné nuntun metu sangka negara Egipte kuwi awit kita pada disengiti, arep dipasrahké marang tangané bangsa Amori, supaya pada dientèkké. ₂₈Kita terus arep menyang ing ngendi? Sedulur-sedulurku wis pada nggawé remuké atiku karo ngomong mengkéné: Bangsa ing kono kuwi tyatyahé okèh, dèkné ngungkuli kita, kuta-kutané gedé-gedé lan témboké sundul langit, uga kita ya pada weruh wong turunané wong Enak, bangsa buta, ing kono.” ₂₉Aku terus ngomongi kowé: “Aja pada tyilik ati, lan aja wedi karo wong-wong kuwi. ₃₀GUSTI, Gusti Allahmu sing nuntun mlakumu kuwi, sing bakal mimpin perangmu, tyarané kaya sing wis ditindakké marang kowé waktu ing negara Egipte lan kuwi ya pada kok deleng, ₃₁uga ing ara-ara samun; ing kono kowé wis ngalami dibopong karo GUSTI, Gusti Allahmu, tyarané kaya bapak mbopong anaké, ing sak uruté dalan sing wis pada diliwati nganti kowé tekan ing kéné. ₃₂Nanging senajan kaya mengkono, kowé meksa pada ora pertyaya marang GUSTI, Gusti Allahmu, ₃₃sing tansah nuntun mlakumu ing dalan, milihaké panggonan sing kena kok inepi, ing wayah mbengi karo geni, lan ing wayah awan karo méga, kanggo nduduhké marang kowé dalan sing kudu kok liwati.”

₃₄Bareng GUSTI krungu sing dadi panggrundelmu, banget nesuné lan sumpah, tembungé: ₃₅“Bangsa sing ala iki, mesti ora ana wong siji-sijia sing bakal weruh negara sing apik sing wis Tak janjèkké karo sumpah yèn bakal Tak wènèhi marang para leluhurmu, ₃₆kejaba mung Kalèb anaké Yéfuné sing bakal weruh, lan kuwi sak anak-putuné sing bakal Tak wènèhi negara sing wis diidak kuwi, awit wis mantep mbangun turut marang GUSTI.”

₃₇Aku déwé ya dinesoni karo GUSTI awit sangka kowé, lan diomongi: “Kowé uga mesti ora bakal mlebu ing kono. ₃₈Yosua anaké Nun, abdimu kuwi sing bakal mlebu mbrono, kuwi kok kuwatké; awit kuwi sing bakal nuntun mlakuné wong Israèl nganti bisa nduwèni negara kuwi. ₃₉Nanging anak-anakmu sing ijik tyilik sing pada kok arani yèn bakal dadi rampasan lan anak-anakmu sing saiki iki, sing durung bisa mbédakké ala lan betyik, ya kuwi sing bakal pada mlebu mbrono, lan sing bakal Tak wènèhi lan nduwèni negara kuwi. ₄₀Nanging kowé kuwi pada balia, budala menyang ara-ara samun, metua dalan sing tekan ing segara Abang.”

₄₁Ing kono kowé terus pada nyauri lan omong marang aku mengkéné: “Kita wis pada nggawé dosa marang GUSTI lan pada saguh perang miturut kabèh préntahé GUSTI, Gusti Allahé kita.” Sakwisé mengkono, saben wong terus pada nganggokké piranti perang, awit panemumu karo gampang waé bisa maju menyang ing pegunungan. ₄₂Nanging GUSTI terus ngomong marang aku: “Aja pada ngluruk lan aja perang, awit Aku ora ing tengahmu, awit kowé bakal pada kalah ing ngarepé mungsuhmu. ₄₃Kowé terus tak tuturi, nanging kowé pada ora ngrèwès marang pituturku, malah mbangkang marang préntahé GUSTI; kowé pada kebatyut wani lan terus menyang ing pegunungan.

₄₄Terus kowé pada diperangi karo bangsa Amori sing pada manggon ing pegunungan kono, lan dèkné pada nguber kowé kaya tawon, ngalahké kowé sangka Seir nganti tekan ing Horma. ₄₅Sak balikmu kowé terus pada nangis ing ngarepé GUSTI, nanging GUSTI ora ngrungokké tangisanmu lan ora ngekèki kuping marang swaramu. ₄₆Dadi kowé terus pada kepeksa manggon ing Kadès nganti suwé; ya kuwi sak suwéné enggonmu manggon ing kono.”