1GUSTI ngetokké tembung marang Moses: “Aku bakal nekakké bebendu sepisan menèh marang Parao lan marang sak negara Egipte, sakwisé mengkono mesti bakal nglilani kowé lunga sangka kéné. Yèn wis nglilani lungamu, kowé malah pada dipeksa-peksa metu sangka negara kéné. 2Awit kuwi kowé mréntaha marang umat, supaya saben wong lanang njaluka marang tanggané barang dandanan emas lan slaka, mengkono uga saben wong wadon marang tanggané wadon!” 3GUSTI terus ndadèkké wong Egipte pada ngajèni marang bangsa kuwi, lan menèh Moses kuwi kajèn banget ing negara Egipte, ana ngarepé para abdiné Parao lan para rayaté.
4Moses ngomong mengkéné: “Tembungé GUSTI mengkéné: Ing wantyi tengah wengi Aku bakal lunga ndlajahi negara Egipte. 5Terus sakkèhé, anak mbarep ing negara Egipte bakal pada mati, wiwit mbarepé Parao sing bakal lungguh ing damparé nganti tekan mbarepé batur wadon sing ngadep watu gilingan, uga sakkèhé mbarepé kéwan-kéwan ingon. 6Lan ing sak negara Egipte bakal ana udan tangis sing luwih ngereské ati, sing durung tau kelakon lan sing bakal ora kelakon menèh. 7Nanging marang wong Israèl sapa waé, ora ana asu siji-sijia sing wani njegok, uga kanggo manungsa utawa marang kéwan-kéwan, supaya kowé pada ngerti yèn GUSTI mbédakké wong Egipte lan wong Israèl. 8Ing kono kabèh para abdimu bakal pada nekani aku karo sendeku lan ngomong ngéné: Lungaa, sampéyan uga karo kabèh wong sing mèlu sampéyan. Sakwisé kuwi kula terus bakal lunga.” Moses terus metu sangka ngarepé Parao karo nesu banget.
9GUSTI ngetokké tembung marang Moses mengkéné: “Parao ora bakal ngrungokké kowé, supaya mujijat-Ku mundak okèh ing negara Egipte.” 10Moses lan Harun wis pada nindakké sakkèhé mujijat kuwi ana ngarepé Parao. Nanging GUSTI ngatoské atiné Parao, nganti ora nglilani wong Israèl pada metu sangka negarané.
