Pangentasan 32

₁Nalika bangsa kuwi ngerti, yèn Moses nganti suwé ora mudun sangka gunung, terus pada nglumpuk ing ngarepé Harun, tembungé: “Mila, kula sampéyan gawèkké allah, sing bakal nuntun ing ngarep kita; awit Moses, sing wis nuntun mlaku kita metu sangka negara Egipte kuwi, kita pada ora ngerti kedadiané.” ₂Tembungé Harun marang wong-wong mau: “Kowé pada nyepotana anting-anting emas ing kupingé bojomu, lan anakmu lanang lan wadon, terus gawénen mréné kabèh.” ₃Ing kono wong okèh terus pada nyepoti anting-antingé emas ing kupingé bojoné lan anak-anaké, lan dikèkké marang Harun. ₄Sakwisé Harun nampani kuwi mau kabèh, terus dilebur dadi retya sapi tyitakan. Ing kono semauré wong okèh: “Hé Israèl! Kuwi allahmu sing wis nuntun mlakumu metu sangka negara Egipte.” ₅Kadung Harun weruh, terus nggawé mesbèh ing ngarepé retya sapi kuwi, Harun terus mbengok: “Sésuk riyaya kanggo GUSTI!” ₆Esuké terus pada tangi lan masrahaké kurban obongan lan kurban keslametan, sakwisé mengkono wong-wong mau terus pada mangan lan ngombé, terus ngadek lan sukak-sukak.

₇GUSTI terus ngetokké tembung marang Moses: “Kowé lungaa, muduna, awit bangsamu sing wis kok tuntun mlakuné metu sangka negara Egipte kuwi wis nandangi duraka. ₈Gelis tenan enggoné nyimpang sangka dalan sing wis Tak duduhké; wis pada gawé retya sapi emas tyitakan, lan kuwi terus pada disembah lan dipasrahi kurban, karo ngomong: Hé Israèl, iki allahmu sing wis nuntun mlakumu metu sangka negara Egipte.” ₉Uga menèh tembungé GUSTI marang Moses: “Aku wis weruh bangsa iki, bangsa sing atiné wangkot. ₁₀Awit kuwi kowé aja ngalangi Aku, nesu-Ku sing mulat-mulat bakal matèni bangsa kuwi, nanging kowé bakal tak dadèkké bangsa sing gedé.” ₁₁Nanging Moses terus ngupaya nentremaké atiné GUSTI, Gusti Allahé, tembungé: “Duh GUSTI, kenèng apa nesuné Gusti nganti mulat-mulat marang umaté Gusti, sing wis Gusti tuntun metu sangka negara Egipte karo pangwasa sing gedé lan tangan sing rosa? ₁₂Kenèng apa wong Egipte nganti pada bakal nduwé omongan: Enggoné nuntun wong kuwi arep digawé sangsara lan arep dipatèni ing gunung lan bakal dientèkké sangka bumi? Gusti mbok gelem nyirep murupé nesuné Gusti, lan gelem nggetuni bab tyilaka sing bakal Gusti tibakké marang umaté Panjenengan. ₁₃Gusti mbok gelem éling marang abdi Panjenengan, Abraham, Isak lan Israèl, sing wis Panjenengan ngekèki perjanjian karo sumpah kanggo Gusti déwé lan pada Panjenengan omongi: Turunanmu bakal tangkar tumangkar nganti kaya lintang ing langit, lan negara sing wis Tak janjèkké kuwi kabèh bakal Tak wènèhké marang turunanmu, supaya dadi duwèké ing sak lawasé.” ₁₄Ing kono GUSTI melas atiné ing bab tyilaka sing wis dirantyam bakal ditibakké marang umaté.

₁₅Moses terus mundur, medun sangka gunung karo nggawa watu gèpèng pernatan loro, watu gèpèng sing pada ditulisi sisih loro pisan, ing ngarep. ₁₆Watu gèpèng loro mau gawèané Gusti Allah, tulisané ya tulisané Gusti Allah déwé, diukir ing blèbèkan watu mau. ₁₇Bareng Yosua krungu surak-suraké wong-wong okèh, terus ngomong marang Moses: Ing tarup krungu swara suraké perang! ₁₈Nanging tembung Moses: “Kuwi duduk swarané suraké kemenangan lan ya duduk swarané tangis awit kalah, aku krungu swarané kidung saur-sauran.” ₁₉Kadung wis tyedak ing tarup, lan weruh retya sapi lan wong-wong pada jejogètan, Moses terus nesu banget, nganti blèbèkan watu loro mau dibanting, nganti sigar ing sikilé gunung. ₂₀Retya sapi gawéané wong-wong mau terus dijikuk karo Moses, diobong lan diejur-ejur nganti dadi lembut banget, terus disawurké ing banyu lan wong-wong Israèl pada dikongkon ngombé banyu kuwi.

₂₁Moses terus ngomong marang Harun: “Bangsa iki nindakké apa marang kowé, kowé nganti nekakké dosa sing semono gedéné marang wong-wong iki?” ₂₂Nanging semauré Harun: “Aja nganti nesu bendara kula, sampéyan ngerti déwé yen bangsa kuwi wis dikwasani ing duraka, ₂₃tyeritané marang kula ngéné: Kula mbok sampéyan gawèkké allah sing bakal nuntun ana ngarep kula, awit Moses sing wis nuntun mlaku kula metu sangka negara Egipte, kula ora ngerti kedadiané. ₂₄Kula terus nyauri ngéné: Sapa sing nduwé emas dityopotana! Wong-wong iki terus masrahaké emasé marang kula, terus kula lebokké ing geni, sing metu retya sapi kuwi.”

₂₅Kadung Moses weruh yèn bangsa kuwi kaya jaran sing mbedal sangka kandangé, awit Harun sing ngetyulké, nganti dadi geguyonan para mungsuhé. ₂₆Moses terus ngadek mapan ing gapura tarup lan ngomong: “Sapa-sapa milih marang GUSTI, maju mréné!” Ing kono turunané Lévi pada maju kabèh marang ing ngarepé Moses. ₂₇Terus pada diomongi: Tembungé GUSTI, Gusti Allahé Israèl mengkéné: “Kabèh pada ngetokké pedangmu, tarupé pada dljahana sangka gapura siji terus tekan ing gapura sijiné, lan saben wong matènana seduluré, kantya lan tanggané!” ₂₈Wong turunané Lévi terus pada nglakoni apa préntahé Moses, nganti ing dina kuwi tunggalé umat sing pada mati ana wong 3000. ₂₉Sakwisé mengkono Moses terus ngomong: “Wiwit saiki kowé pada masrahna awakmu marang GUSTI, siji-sijiné pada masrahna nyawané anaké lanang lan seduluré, nganti kowé pada dikèki berkah ing dina iki.”

₃₀Esuké Moses ngomong marang bangsa kuwi: “Kowé wis pada nglakoni dosa gedé, nanging saiki aku tak munggah ngadep marang ing ngarepé GUSTI, mbok menawa aku bisa nganakké rukunan awit sangka dosamu kuwi.” ₃₁Moses terus teka ing ngarepé GUSTI lan ngomong: “Bangsa kuwi wis nandangi dosa gedé, wis pada nggawé allah emas disembah. ₃₂Nanging saiki Gusti mbok gelem ngapura dosané, yèn ora, jeneng kula waé mbok Gusti ilangi sangka kitab layangé Gusti.” ₃₃Tembung GUSTI marang Moses: “Wong sing gawé dosa marang Aku, kuwi sing Tak ilangi jenengé sangka kitab-Ku. ₃₄Nanging saiki wis, kowé lungaa, bangsa kuwi gawanen menyang panggonan sing wis Tak omongké marang kowé, lan mulékat-Ku sing bakal mlaku ing ngarepmu; nanging ing dina pewales-Ku, Aku bakal ngekèki wales kanggo dosané marang wong-wong kuwi.”

₃₅Mengkono GUSTI enggoné nekaké bebendu marang bangsa kuwi, awit wis pada ngongkon gawé sapi emas, sing terus digawé karo Harun mau.