Lèmpèngan watu loro anyar
1GUSTI terus ngetokké tembung marang Moses: “Kowé nataha watu loro kaya sing ndisik, lèmpèngan watu mau bakal Tak tulisi tembung-Ku pada kaya ing lèmpèngan watu wiwitan sing wis kok remuk kuwi. 2Uga kowé tata-tataa ngarepké wantyi ésuk lan yèn wis ésuk kowé munggaha ing gunung Sinai; kowé ngadeka ngadep marang Aku ing putyuké gunung kuwi. 3Nanging aja ana wong siji waé sing mèlu munggah karo kowé, ya aja ana wong sing kétok kliweran ing sak ubengé gunung, senajan wedus utawa sapi, aja ana sing diengon ing sak ubengé gunung kuwi.”
4Moses terus natah lèmpèngan watu loro kaya sing ndisik; ing wantyi ésuk terus tangi lan munggah ing gunung Sinai, kaya sing wis didawuhké karo GUSTI, lan nggawa lèmpèngan watu loro mau. 5GUSTI terus mudun ing mendung, terus ngadek ing sak tyedaké Moses lan nyebut asmané GUSTI. 6Ing kono GUSTI terus lunga liwat ngarepé lan mbengok: “GUSTI, GUSTI, kuwi Gusti Allah sing maha welas lan trésna, luwih karo sabar, gedé kawelasan lan kasetian-Né, 7sing netepi kawelasan kasetian-Né marang wong éwon-éwon, sing ngapura kesalahan, panerak lan dosa; nanging babar pisan ora ngetyulaké wong sing salah sangka paukuman, sing males kesalahané bapak marang anak putuné, turun kaping telu lan kaping papat.”
8Moses terus gelis sendeku ing bumi lan sujut, 9semauré: “Duh Gusti, yèn kula wis olèh kawelasan katrésnan ing ngarepé Panjenengan, duh Gusti, Panjenengan muga gelem mlaku ing tengah-tengah kita; senajan bangsa kuwi bangsa sing wangkot, Panjenengan supaya ngapura kesalahan lan dosa kita kabèh; kita supaya pada Panjenengan jikuk dadi duwèké Panjenengan.”
10GUSTI terus ngetokké tembung: “Wis Aku nganakké perjanjian. Ing ngarepé bangsamu kabèh, Aku bakal nindakké mujijat sing durung tau kelakon ing sak lumahé bumi ing sak tengahé sakkèhé bangsa; nganti bangsamu kabèh bakal pada weruh penggawéané GUSTI, awit apa sing bakal Tak tindakké marang kowé kuwi tenan-tenan medèni. 11Nanging kowé netepana préntah-Ku marang kowé ing dina iki. Aku bakal nundungi sangka ngarepmu, wong Amori, wong Kanaan, wong Hèt, wong Fèris, wong Hèwi lan wong Yébus. 12Ati-ati, kowé aja gawé perjanjian karo wong rayaté negara sing bakal pada kok tekani kuwi, aja nganti wong kuwi pada dadi kala-jiret ing tengahmu. 13Malah mesbèh-mesbèhé pada kudu kok rubuhna, tugu-tuguné brahala pada kudu kok rubuhna, kayu-kayu sesembahané kudu kok tegorana. 14Awit kowé aja pada sujut marang allah liyané, awit GUSTI, sing jenengé Jalusu, kuwi pantyèn Gusti Allah sing jalusu. 15Mila kuwi kowé aja nganti gawé perjanjian karo wong rayaté negara kono; yèn bangsa kuwi pada laku bédang lan nyembah marang allahé lan pada nggawa kurban marang allahé, kowé bakal pada diulemi, lan kowé bakal pada mèlu mangan kurban sing dibelèh. 16Yèn kowé njupuk anak-anaké wadon kok olèhké anak-anakmu, lan anaké wadon kuwi yèn pada nglonté lan nyembah marang allahé, kuwi mesti bakal mbujuk anak-anakmu supaya laku bédang lan nyembah marang allahé mau. 17Kowé aja gawé allah tyitakan kanggo kowé.
18Kowé netepana Riyaya Roti tanpa ragi; pitung dina suwéné kowé kudu mangan roti tanpa ragi, kaya sing wis Tak préntahké marang kowé, ing waktu sing wis ditetepaké ing sasi Abib; awit waktu ing sasi kuwi enggonmu metu sangka negara Egipte. 19Saben sing lair ndisik déwé, kuwi dadi duwèk-Ku, uga sakkèhé kéwan-kéwan sing lanang, anak mbarepé sapi utawa wedus gèmbèl lan wedus. 20Nanging anaké kimar sing mbarep kuwi tebusen karo tyempé; yèn ora kok tebus, tugelen guluné. Saben anakmu mbarep sing lanang kuwi kudu kok tebus. Saben wong sing ngadep marang ing ngarep-Ku ora kena tanpa nggawa apa-apa.
21Nem dina kowé nyambuta gawé, nanging ing dina kaping pitu kowé lèrèna; senajan ing waktu ngluku utawa panèn kowé ya kudu netepi dina lèrènan kuwi. 22Kowé netepana Riyaya pungkasané pitung minggu, ya kuwi riyayané wiwitané panèn gandum, uga riyaya unduh-unduh ing pungkasané taun. 23Setaun kaping telu sakkèhé wong lanang sak panunggalmu pada ngadepa marang ing ngarepé GUSTI, Gusti Allahé Israèl, 24awit Aku bakal nundungi bangsa-bangsa sangka ngarepmu lan njembarké panggonanmu. Lan ora ana bangsa sing bakal mingini ngenggoni negaramu, angger kowé tetep ngadep marang ing ngarepé GUSTI, Gusti Allahmu setaun kaping telu. 25Enggoné masrahaké kurban sing dibelèh marang Aku kuwi aja dibarengi apa-apa sing mambu ragi, kurban sing dibelèh ing riyaya Paskah aja nganti nginep tekan ésuké. 26Wiwitan pametuné lemahmu sing apik déwé kok ladèkna menyang omahé GUSTI, Gusti Allahmu. Kowé aja ngolah daging tyempé nganggo mèleké baboné.”
27GUSTI terus ngetokké tembung menèh marang Moses: “Pituturku kuwi kudu kok tulisana, awit karo pepakon mau enggon-Ku nggawé perjanjian karo kowé lan Israèl.” 28Moses enggoné ing kono karo GUSTI suwéné patang puluh dina patang puluh mbengi, ora mangan roti lan ora ngombé banyu. Dèkné nulisi kabèh tetembungané perjanjian ing lèmpèngan watu, ya kuwi Pitutur-pituturé Sepuluh.
29Ing waktu Moses medun sangka gunung Sinai, lèmpèngan watu pernatané Gusti Allah loro-loroné digawa medun, waktu medun sangka gunung mau, dèkné ora ngerti yèn kulité praupané semlorot awit sangka enggoné wis omong-omongan karo GUSTI. 30Bareng Harun lan sakkèhé wong Israèl pada weruh Moses, kulité praupané kétok semlorot, terus pada wedi nyedaki dèkné. 31Nanging Moses terus nyeluk wong-wong mau, nganti Harun lan sakkèhé para penggedéné pasamuan pada bali nemoni, terus pada diomongi karo Moses. 32Sakwisé mengkono sakkèhé wong Israèl ya terus pada nyedaki uga, lan pada diomongi bab apa sing wis dipréntahké karo GUSTI ing gunung Sinai. 33Bareng Moses wis rampung enggoné ngomongi wong-wong mau, terus nutupi praupané karo katyu. 34Nanging yèn Moses nemoni marang ing ngarepé GUSTI perlu omong-omongan, katyu mau disèlèhké nganti sak rampungé. Yèn wis ing njaba, apa sing wis dipréntahké kuwi diomongké marang wong Israèl.
35Yèn wong Israèl weruh kulité praupané Moses semlorot, Moses terus nutupi praupané menèh nganti dèkné mlebu ngadep perlu omong-omongan karo GUSTI.
