Moses lan Harun nemoni Parao
1Sakwisé mengkono Moses lan Harun terus pada nemoni Parao lan ngomong: “Préntahé GUSTI, Gusti Allahé Israèl mengkéné: Sampéyan nglilanana umat-Ku supaya pada menyang ing ara-ara samun nganakké riyaya kanggo Aku!” 2Nanging tembungé Parao: “Sapa ta GUSTI kuwi, sing préntahé kudu tak turuti bab nglilani lungané wong Israèl? Aku ora kenal karo GUSTI kuwi lan aku uga ora bakal nglilani wong Israèl lunga.”
3Tembungé Moses lan Harun: “Gusti Allahé wong Ibrani wis metuki kula. Saiki sampéyan mbok gelem nglilani kita pada lunga menyang ara-ara samun adohé mlaku telung dina, bakal pasrah kurban marang GUSTI, Gusti Allah kita, supaya kita aja nganti ketiban lara pès utawa pedang.” 4Nanging ratu ing Egipte ngomong: “Hé Moses lan Harun, kenèng apa kowé pada nindakké sing njalari bangsa iki terus nglalèkké penggawéané? Lungaa kowé nandangana penggawéanmu déwé!” 5Tembungé Parao menèh: “Delengen, tyatyahé bangsamu ing negara kéné wis okèh banget, kowé kok arep nglèrènké enggoné nyambutgawé peksa!” 6Ing dina kuwi uga Parao ngongkon para pengawasé bangsa kuwi lan mandor-mandoré wong-wong mau déwé, mengkéné: 7“Bangsa kuwi enggoné nggawé bata ora susah diwènèhké merang kaya dèk wingi-winginé, bèn pada golèk déwé. 8Nanging sing nggawé bata saben dina tyatyahé kudu kaya wingi-wingi, ora kena disuda, awit wong-wong kuwi males. Mulané pada mbengok-mbengok: Kita mbok dililani lunga bakal pasrah kurban marang Gusti Allah kita. 9Penggawéané wong-wong kuwi kudu ditambahi aboté, nganti gagasané mung tumuju marang penggawéan, lan aja nganti katut marang tetembungan sing goroh.” 10Para pengawasé bangsa mau lan para mandoré terus pada ngomong marang umat: “Préntahé Parao mengkéné: Kowé kuwi wis ora Tak wènèhi merang menèh. 11Kowé pada golèka merang déwé, ngendi sak olèhé, nanging sing nggawé bata ora kena kurang!”
12Bangsa mau terus pada pating slebar menyang ing sak negara Egipte perlu golèk bonggol gandum kanggo gantiné merang. 13Para pengawasé tansah nggentak-nggentak, tembungé: “Penggawéanmu rampungna, ya kuwi kuwajipanmu sedina, pada kaya waktu ijik olèh merang!” 14Para pengawasé Parao kuwi pada nggebuki mandor-mandoré Israèl, sing pada diangkat karo wong-wong kuwi lan semauré: “Kenèng apa kerjananmu nggawé bata dina iki tyatyahé ora kaya kerjananmu dèk wingi?”
15Jalaran sangka kuwi para mandoré Israèl mau pada ngadep ing ngarepé Parao, ngomong perkara kuwi, tembungé: “Kenèng apa sampéyan nindakké kaya mengkéné, marang para abdimu iki? 16Abdi-abdimu pada ora dikèki merang menèh, nanging pada dipréntahké nggawé bata, malah menèh abdi-abdimu digebuki, sakjané sing salah kuwi para rayaté sampéyan.” 17Nanging tembungé: “Kowé kuwi wong males, wong males! Mulané tembungmu: Kula mbok pada dililani lunga pasrah kurban marang GUSTI. 18Saiki pada nyambuta gawé! Merang ora bakal diwènèhi, nanging kowé pada sing nggawé bata pada karo sing uwis-uwis!” 19Ing kono para mandoré Israèl pada ngerti, yèn pantyèn ing sak njeruhné kangèlan, awit pada diomongi: “Kowé pada ora kena ngurangi tyatyahé setorané bata saben dinané.” 20Bareng kepetuk Moses lan Harun, sing pada ngentèni mulihé sangka ngarepé Parao, 21terus pada ngomong mengkéné: “GUSTI wis weruh penggawé sampéyan lan ngekèki paukuman marang sampéyan, awit sampéyan wis pada ndadèkké bosok jenengé kita ing ngarepé Parao lan para abdiné, lan awit sangka mengkéné sampéyan kaya waé ngekèki péso marang wong-wong kuwi kanggo matèni kita.”
22Moses terus mulih ngadep marang GUSTI, lan ngomong: “Duh GUSTI, kepriyé Gusti nindakké kasangsarané kaya mengkéné marang umat iki? Kenèng apa uga kula sing Gusti utus? 23Awit wiwit kula nemoni Parao, ngomong atas asmané Gusti, bangsa kula ditindes karo ala, nanging Gusti blas ora ngluwari umat Panjenengan.” 24Nanging tembungé Gusti marang Moses: “Saiki kowé bakal weruh, apa sing bakal Tak tindakké marang Parao, enggoné bakal nglilani lunga bangsa iki karo tangan sing rosa, awit dipeksa karo tangan sing rosa dèwèké bakal nundung bangsa iki lunga sangka negarané.”
