Dina lan Sikem
1Dina anaké wadon Léa patutan sangka Yakub niliki botyah-botyah wadon ing negara kono. 2Bareng Sikem anaké Hamor, wong Hèwi, ratuné negara kono, weruh terus digawa mblayu lan dipeksa turu karo dirujak. 3Nanging Sikem banget kebimbangé marang Dina, anaké Yakub; lan gandrung banget marang botyah wadon mau, mulané tansah dibujuk karo tembung alus. 4Sikem terus ngomong marang bapaké Hamor, tembungé: “Botyah wadon kuwi sampéyan tembung dadi bojo kula.” 5Yakub wis krungu yèn Dina anaké kuwi wis dirusuhi Sikem. Nanging anaké lanang waktu ijik pada njaga kéwan-kéwané ing ara-ara, dadiné Yakub meneng waé ngentèni mulih.
6Hamor bapak Sikem, terus teka nemoni Yakub kepéngin rembukan. 7Waktu kuwi anak-anaké Yakub mulih sangka ara-ara, bareng krungu perkara kuwi banget lara atiné lan nesu banget, awit Sikem wis nindakké penggawé ala kanggo wong Israèl, awit ngrujak peksa marang anaké wadon Yakub; tyara mengkono kuwi ora apik. 8Hamor terus rembukan karo Yakub lan anak-anaké: “Anak kula Sikem kuwi banget anggèné gandrung marang anakmu, sampéyan kèkké supaya dadi bojoné, 9hayuk pada bésanan, anak wadonmu dikèkké marang kula, lan anak-anak kula wadon sampéyan jikuk mantu. 10Manggona bébas bareng karo kita, negara iki kebukak, ndlajahana negara iki karo sak senengmu, lan kula njaluk manggona tetep ing kéné.” 11Sikem terus ngetokké tembung marang bapaké lan kakang-kakangé Dina: “Kula njaluk olèh kawelasan ana ngarepé sampéyan, kula bakal ngekèki apa sing sampéyan jikuk. 12Senajan sampéyan ngarepké duwit tukon lan duwit kanggo kawin pira waé okèhé, bakal kula bayar manut sak karepé sampéyan, nanging botyahé wadon sampéyan kèkké dadi bojo kula.”
13Anak-anaké Yakub terus ngomong marang Sikem lan Hamor nganggo tembung ngapus, awit Dina seduluré wis dirusuhi Sikem, 14tembungé mengkéné: “Kula pada ora bisa nandangi sing kaya mengkono kuwi, ngekèkké adik wadon marang wong lanang sing ora sunat, awit kuwi salah sijiné isin gedé kanggo kita. 15Mung waé kita setuju penjaluké sampéyan, angger sampéyan pada nandangi kaya kita iki, kabèh wong lanang bangsamu pada disunati. 16Yèn wis mengkono, anak-anak kita wadon bakal kita kèkké marang bangsa sampéyan, lan kita pada bakal jikuk anak-anakmu wadon bangsa sampéyan; kita bakal manggon bareng karo sampéyan, pada dadi bangsa siji. 17Nanging yèn sampéyan ora gelem setuju tembung kita iki, lan ora gelem nandangi sunat, anak kita wadon bakal kita jikuk terus pada lunga sangka kéné.” 18Hamor lan Sikem anaké pada setuju usul mau. 19Wong enom mau terus nindakké mengkono, awit sangka senengé marang anaké Yakub, kejaba kuwi Sikem mau ing antarané brayaté sing diajèni déwé.
20Terus Hamor lan anaké Sikem terus pada lunga menyang ing gapurané kuta perlu mréntahké marang para wong kuta kono, mengkéné: 21“Wong-wong kuwi pada gelem rukunan karo kita, mulané pada manggon ing negara kéné lan ndlajahi karo sak senengmu; negara kéné iki tyukup jembar kanggo wong-wong kuwi! Kita pada bisa njupuk anak-anaké wadon dadi bojo kita, lan anak kita wadon pada kita wènèhaké mbrana. 22Nanging wong-wong mau enggoné pada gelem nuruti marang kita, supaya bisa manggon lan dadi bangsa siji, ya kuwi angger saben wong lanang ing antarané kita pada disunati, kaya wong-wong mau ya pada sunat. 23Banda kéwané, banda duwèké, uga sakkèhé kéwan-kéwané kuwi kabèh wis bakal dadi duwèké kita! Mung waé, apiké pada kita turuti sing dadi penjaluké kuwi, mesti bakal manggon tyampur karo kita.” 24Tembungé Hamor lan Sikem anaké mau disetujoni karo wong-wong kabèh sing pada teka nglumpuk ing gapurané kuta, terus kelakon saben wong lanang ing kuta kono sing diwasa pada disunati.
25Bareng telung dinané, wong-wong mau ijik ngrasakaké lara-larané, terus ditekani anaké Yakub loro, ya kuwi Siméon lan Lévi, kakangé Dina, pada nganggo pedang nyerang kuta mau karo rasa ora wedi lan matèni kabèh wong lanang. 26Uga Hamor lan Sikem ya dipatèni karo pedang, Dina dijukuk sangka omahé Sikem, terus digawa lunga. 27Sakwisé mengkono para anaké Yakub pada njukuki barang-barangé sing pada dipatèni mau, njukuki sembarangé kuta kono, awit seduluré dirusuhi. 28Wedus, sapi, kimaré uga samubarang sing ana njeruhné lan njabané kuta pada digawani, 29uga sakkèhé kasugihané, kabèh anaké lan wong wadon pada diukum, lan samubarang sing ana njeruh omahé ya dirampas kabèh.
30Ing kono Yakub ngomong marang Siméon lan Lévi: “Kowé kuwi pada gawé tyilakané aku, awit jenengku kok gawé bosok ing negara kéné, ing antarané bangsa Kanaan lan wong Fèris, wong-wong kita iki mung setitik; yèn wong-wong mau pada bebarengan nglawan kita, mesti aku bakal pada kalah lan dientèkké, ya aku uga brayatku kabèh.” 31Tembungé sing dinesoni: “Kenèng apa adik kula kok digarap kaya wong wadon lonté?”
