Wiwitan 42

₁Bareng Yakub krungu kabaré yèn ing negara Egipte ana gandum, terus ngomong marang para anaké: “Kenèng apa kowé kok pada pandeng-pandengan waé?” ₂Uga menèh tembungé: “Aku krungu kabaré yèn Egipte nduwé gandum, mbok kowé pada mbrana, tukua gandum kanggo kita, supaya kita pada bisa tetep urip, aja nganti mati.” ₃Seduluré Yosèf sepuluh terus pada budal menyang Egipte tuku gandum. ₄Nanging Yakub ora nglilani Bényamin, adiké Yosèf, mèlu para seduluré, awit nduwé pikiran: “Menawa mengko nemu alangan.” ₅Dadi ing antarané wong-wong sing pada tuku gandum mau uga para anaké Israèl, awit negara Kanaan uga ngalami pailan.

₆Waktu kuwi Yosèf wis dadi wong kwasa ing negara kono, lan ya dèkné kuwi sing ngedol gandum marang rayat ing kono kabèh. Dadi nalika para seduluré Yosèf teka, ya kudu nemoni ing ngarepé karo sendeku ing bumi. ₇Bareng Yosèf ngerti para seduluré, ora pangling, nanging Terus Yosèf étok-étok ora kenal, malah disentak lan diomongi: “Kowé kabèh kuwi sangka ngendi?” Tembungé sing dityeluk: “Sangka negara Kanaan, arep tuku gandum.” ₈Pantyèn Yosèf ora pangling marang para seduluré, nanging para seduluré pada pangling marang dèkné. ₉Yosèf terus kèlingan marang impèné bab para seduluré. Banjur ngomong menèh “Kowé kuwi mesti penitik, tekamu mréné arep ndelok-ndelok ngendi panggonan sing ora dijaga.” ₁₀Tembungé para seduluré: “Ora ndara! Teka kula iki mung arep tuku gandum. ₁₁Kita iki pada tunggal bapak, pada wong temen, abdimu iki duduk penitik.” ₁₂Nanging tembungé Yosèf marang para seduluré: “Ora! Tekamu mréné mesti arep nliti negara kéné iki endi sing ora dijaga.” ₁₃Tembungé para seduluré: “Abdi-abdimu iki tunggalé rolas lanang kabèh, pada tunggal bapak ing negara Kanaan, nanging sing ragil saiki kèri karo bapak, lan sing sijiné wis ora ana menèh.” ₁₄Ing kono Yosèf ngomong menèh: “Wis tyukup; kaya sing wis aku ngomong mau, kowé kuwi penitik. ₁₅Ing bab perkara iki kowé kudu dipriksa, kanggo uripé Parao, kowé mesti bakal ora bisa pada lunga sangka kéné, yèn sedulurmu ragil kuwi ora teka mréné. ₁₆Salah siji tunggalmu kongkonen marani adikmu, liyané kèri ing kéné, diukum; nganti tembungmu bakal ketitik, apa kowé pantyèn temen; yèn ora, kanggo uripé Parao, mesti kowé kuwi pada pantyèn penitik.” ₁₇Para seduluré Yosèf kabèh pada bebarengan dilebokké ing pakunjara telung dina suwéné.

₁₈Bareng tekan telung dina Terus Yosèf ngomong marang para seduluré: “Kowé pada nglakonana mengkéné, supaya bisa tetep urip, aku ngabekti marang Gusti. ₁₉Yèn kowé pantyèn wong temen, salah sijiné tunggalmu bèn kèri ing pakunjara kéné, nanging liyané muliha, nggawaa gandum kanggo ngleremké ngelihé brayatmu! ₂₀Nanging adikmu sing ragil kuwi gawanen mréné ing ngarepku, supaya omonganmu kuwi ketitik yèn bener lan kowé bakal ora diukum pati.” ₂₁Para seduluré terus pada rembukan: “Iki nyata wohé dosa kita marang adik kita, kita wis pada kèlingan ta, nalika sesek atiné lan sambat njaluk melas marang kita, nanging kita pada ora ngrèwès, awit kuwi kita pada ngalami sesek ati lan kangèlan iki.” ₂₂Rubèn terus nyauri: “Mbiyèn kowé wis tak omongi, aja nggawé dosa marang botyah kuwi, nanging kowé pada ora ngrungokké. Saiki getihé njaluk mbales marang kita.” ₂₃Ing sak njeruhné pada rembukan mau ora weruh yèn Yosèf ya ngerti, awit rembukané nganggokké juru-basa. ₂₄Yosèf terus ninggalké para seduluré, terus nangis; sakwisé kuwi terus mulih lan ngomongi menèh karo para seduluré. Siméon terus dityekel sangka seduluré lan dibanda ing ngarepé seduluré kabèh. ₂₅Sakwisé kuwi Yosèf terus ngongkon, karungé pada diisèni gandum lan duwité supaya dibalèkaké, ing karungé déwé-déwé, lan menèh supaya pada dikèki sangu kanggo mulihé.

₂₆Gandumé terus dimotké ing kimaré, terus pada budal sangka kono. ₂₇Bareng salah siji mbukak karungé arep makani kimaré, terus weruh duwité ing njeruh karungé temumpang ing nduwur gandum. ₂₈Lan ngomong marang para seduluré: “Duwitku dibalèkaké, delengen, ing njeruh karungku!” Ing kono kabèh pada entèk atiné, pada pandeng-pandengan lan dek-dekkan lan ngomong: “Apa menèh sing ditibakké Gusti marang kita iki?”

₂₉Bareng wis tekan Kanaan ing omahé Yakub, bapaké, terus pada tyrita kabèh apa sing wis dialami, tembungé: ₃₀Wong gedé sing ngwasani negara kana kuwi, anggèné ngomongi kula karo nyentak-nyentak, kula pada didakwa dadi penitik negarané. ₃₁Nanging kula terus pada ngomong: Kula iki wong temen, duduk penitik, ₃₂kula seduluré mauné kabèh rolas pada tunggal bapak, siji wis ora ana, sing siji ragil kèri ana omahé bapak kula ing negara Kanaan. ₃₃Wongé sing ngwasani negara kana terus ngomong menèh: Enggonku weruh yèn kowé pada wong temen kuwi tandané mengkéné: Salah sijiné sedulurmu kèria kéné, liyané muliha karo nggawa gandum kanggo ngleremké ngelihé brayatmu. ₃₄Adikmu sing ragil gawanen mréné, dadi aku bakal weruh yèn kowé tenan wong temen, duduk penitik, terus sedulurmu mau bakal tak balèkké menèh marang kowé, lan kowé bakal pada dililani ndlajahi negara kéné.

₃₅Bareng karungé pada disuntaki. Déwé-déwé nemu kantongé duwit ing karungé; bareng pada weruh buntelan duwit mau, bapaké lan kabèh anak-anaké pada dek-dekkan. ₃₆Yakub, bapaké terus ngomong marang para anaké: Kowé kuwi pada njalari ilangé anak-anakku. Yosèf wis ora ana, Siméon semono uga, saiki Bényamin arep kok gawa; aku sing nanggung kuwi kabèh! ₃₇Rubèn terus ngomong marang bapaké: “Anak kula lanang loro olèh kok patèni yèn dèwèké ora kula balèkké marang bapak. Kula njaluk dipasrahké marang kula, mengko kula sing bakal mbalèkké marang bapak.” ₃₈Nanging semauré Yakub: “Anakku mesti ora bakal mèlu kowé mbrana, awit kakangé wis mati, adiké kari ijèn, yèn mengko tyilaka ing ndalan, dadiné kowé sing njalari aku, sing wis tuwa iki medun menyang ing panggonané wong mati awit sangka susah.”