Habakuk 2

₁Tak ngadek ing panggonan kanggo ngintyeng lan mapan ing menara, aku arep niliki lan ngarep-arep marang apa sing bakal dadi wahyu-Né marang aku, lan kepriyé ngekèki semauré kanggo sambatku. ₂Ing kono GUSTI terus nyauri marang aku mengkéné: “Wahyu kuwi tulisana, dityatetana sing tyeta ing panggonané, supaya kenaa diwatya karo wong sing liwat. ₃Awit wahyu kuwi ijik ngentèni waktu sing ditemtokké, nanging gelis tumuju marang ing pungkasané lan ora bakal mblénjani yèn alon, entènana, awit kuwi mesti bakal teka, ora bakal diundur-undurké. ₄Sak temené wong sing kementus, kuwi atiné ora jujur, nanging wong sing bener kuwi uripé awit sangka pertyayané. ₅Wong sing gemunggung lan umuk, kuwi mesti ora bisa lestari; kuwi mangap tutuké kaya ndonyané wong mati, lan ora bisa warek kaya pati, nganti sak kabèhé taleré bangsa pada diklumpukké lan sak kabèhé bangsa pada digiring menyang ngarepé.”

₆Kabèh mau apa ora bakal pada ngutyapké bebasan kanggo dèwèké, lan nyanyian sambat-sambat lan pada nyemoni mengkéné: Tyilaka wong sing ngrebut sing duduk duwèké, - nganti pira suwéné kuwi? - lan sing ngemoti barang gadèn pirang-pirang marang awaké déwé? ₇Apa ora bakal karo dadakan enggoné ana wong-wong sing pada ngadek lan nyokot kowé, lan sing pada tangi lan ngagètké kowé, terus kowé dadi bandangané? ₈Awit kowé wis ngrebuti taleré bangsa okèh, mulané turahé bangsa-bangsa kuwi bakal pada gentèn ngrebuti kowé, awit sangka getihé manungsa sing wis kutah kuwi lan awit sangka penggawé ala marang negara, kuta lan sak kabèhé wong sing manggon ing kono.

₉Tyilaka wong sing ngarah bati sing ora bakal kanggo keperluané brayaté; lan mernahké susuhé ing panggonan sing duwur, supaya bisa utyul sangka tyengkeremané tyilaka. ₁₀Kowé wis ngrantyam kewirangan kanggo brayatmu, ya kuwi waktu kowé nduwé karep arep matèni bangsa okèh; mengkono kowé wis kélangan nyawamu. ₁₁Awit watu-watu pada sambat sangka témbok, lan balok nyauri sangka balungané omah.

₁₂Tyilaka wong sing nggawé negara karo getih lan nelesi bèntèng karo tumindak sing ora adil. ₁₃Lah apa ora sangka karepé GUSTI sing ngwasani langit lan bumi, enggoné para bangsa pada ora ngitung kesel nggolèki geni, lan para taleré bangsa enggoné banget-banget pada nggayuh sing tanpa guna? ₁₄Awit bumi bakal kebak kaweruh bab kamulyané GUSTI, kaya segara enggoné ketutupan karo banyu.

₁₅Tyilaka wong sing ngekèki ngombé marang sak pepadané karo nesu, lan digawé mendem, supaya weruh kewirangané. ₁₆Kowé wis mareki awakmu karo sing njijiki kanggo ijolé kahurmatan. Mulané kowé ya ngombéa uga, lan mlakua karo gloyoran. Tuwung ing tangané GUSTI sing tengen bakal marani kowé, lan kaluhuranmu bakal ketutupan karo sing njijiki. ₁₇Awit penggawé ala sing kanggo gunung Libanon, kuwi bakal mbuntel kowé, lan tumpesé kéwan-kéwan bakal ngagètké kowé, awit sangka getihé manungsa sing kutah kuwi lan awit penggawé ala marang negara, kuta lan para wong isiné kabèh. ₁₈Apa gunané retya ukir-ukiran, apa kuwi ora diukir karo tukangé? Apa paédahé retya tyitakan, kuwi piwulang goroh, awit sing nggawé pertyaya karo sing digawé, nanging brahala-brahala sing digawé kuwi nyatané bisu?

₁₉Tyilaka wong sing ngomong marang kayu: “Sampéyan supaya gelem tangi!” lan marang watu sing bisu: “Sampéyan supaya gelem tangi! Apa kuwi bisa mulangi?” Pantyèn retyané sing dilapis karo emas lan slaka, nanging ing njeruhné ora ana rohé babar pisan.

₂₀Nanging GUSTI ing omahé sing sutyi. Hé, sak lumahé bumi, pada menenga ing ngarepé!