Ibrani 11

₁Pertyaya kuwi dasaré samubarang sing diarep-arep lan buktiné samubarang sing ora kétok. ₂Awit ya sangka pertyaya kuwi wis dikèki paseksi marang para leluhur kita.

₃Awit sangka pertyaya kita ngerti, yèn jagat gumelar kuwi wis digawé karo pituturé Gusti Allah, terus samubarang sing kétok kuwi dadiné sangka sing ora kétok.

₄Awit sangka pertyaya Habèl wis masrahké kurban marang Gusti Allah sing luwih betyik tenimbang kurbané Kain. Awit sangka kuwi terus diseksèni yèn Habèl kuwi wong bener, awit pisungsungé ndadèkké senengé Gusti Allah lan awit sangka pertyaya ijik bisa guneman sakwisé mati.

₅Awit sangka pertyaya Hénokh diangkat, supaya ora ngalami mati, lan ora ana wong sing bisa nemokké, jalaran wis diangkat karo Gusti Allah. Awit sak durungé diangkat, wis diseksèni yèn ndadèkké senengé Gusti Allah. ₆Nanging yèn tanpa pertyaya mokal yèn ndadèkké senengé Gusti Allah. Jalaran sapa sing teka marang Gusti Allah, kuwi kudu pertyaya yèn Gusti Allah kuwi ana, lan ngekèki berkah marang wong-wong sing pada temen-temen nggolèki Panjenengané.

₇Awit sangka pertyaya, Noah sakwisé dikèki weruh karo Gusti Allah bab sing durung diweruh, nindakké préntah nggawé prau kanggo nylametké brayaté; lan awit sangka pertyaya kuwi Panjenengané ngadili jagat lan dadi anak-anak warisé kabeneran, tyotyok karo pertyayané.

₈Awit sangka pertyaya Abraham mbangun turut, nalika dipanggil supaya budal menyang panggonan sing bakal ditampani dadi warisan pandumané, terus budal nanging ora weruh panggonan sing dituju. ₉Awit sangka pertyaya, Abraham manggon ing negara sing dijanjèkké kuwi dadi wong mantya lan ing kono Panjenengané manggon ing tarup karo Isak lan Yakub, sing pada nunggal dadi juru warisé perjanjian. ₁₀Jalaran Panjenengané ngentèn-entèni kuta sing dasaré dirantyam lan digawé karo Gusti Allah.

₁₁Awit sangka pertyaya, senajan Sara kuwi gabuk, Abraham nduwé anak-putu, nanging umuré wis tuwa, awit netepi yèn Panjenengané sing ngekèki perjanjian kuwi setia. ₁₂Ya kuwi jalarané, sangka wong siji, sing kaya waé wis mati, kasebar tyedak turuné, kaya lintang ing langit lan kaya wedi ing pinggir segara sing tanpa itungan tyatyahé.

₁₃Kuwi mau kabèh patiné sak njeruhné pertyaya, durung nganti nampani apa sing dijanjèkké, nanging mung weruh lan ngawé-awé sangka kadohan, lan pada ngakoni yèn dadi wong mantya lan wong neka ing bumi iki. ₁₄Jalaran wong sing ngomong mengkono kuwi mbuktèkké, yèn pada kepéngin nggolèki negara asal-usulé. ₁₅Yèn pada ngélingi negara asal-usulé sing wis ditinggal, pada nduwé kelunggaran sing okèh kanggo mulih mrana. ₁₆Nanging saiki pada ngangen-angen negara asal-usulé sing luwih betyik, ya kuwi negara asal-usulé swarga. Mulané Gusti Allah ora isin disebut Gusti Allahé, awit Panjenengané wis nyepakké kuta kanggo wong-wong kuwi.

₁₇Awit sangka pertyaya Abraham nalika dijajal, ngurbanké Isak. Panjenengané sing wis nampa perjanjian kuwi, karo éklas ngurbanké anaké sing ora ana tunggalé, ₁₈senajan marang Panjenengané wis diomongi: “Turunané sing sangka Isak kuwi sing bakal disebut turunmu.” ₁₉Jalaran Panjenengané mikir, yèn Gusti Allah kwasa nangèkké wong, senajan sangka antarané wong mati, lan sangka kono enggoné kaya waé nampani menèh anaké.

₂₀Awit sangka pertyaya, Isak enggoné mberkahi marang Yakub lan Esau karo weruh sing bakal kelakon ing bakalé.

₂₁Awit sangka pertyaya, Yakub nalika tyedak patiné, mberkahi anaké Yosèf loro kuwi, terus nyembah karo sèndènan bongkoté tekené.

₂₂Awit sangka pertyaya, Yosèf nalika tyedak patiné, ngomongké bab bakal budalé turunané Israèl lan ngekèki paweling bab layoné.

₂₃Awit sangka pertyaya, Moses sakwisé lair, didelékké karo bapak lan ibuné suwéné telung sasi, awit pada weruh yèn bayi kuwi ngganteng rupané lan ora wedi marang préntahé ratu.

₂₄Awit sangka pertyaya, Moses nalika wis déwasa ora gelem disebut anaké wadon Parao, ₂₅jalaran Panjenengané milih ngalami sangsara bareng karo umaté Gusti Allah, tenimbang ngrasaké kepénaké dosa sing mung sak untara waktu, ₂₆lan nganggep, yèn dirèmèhké awit Kristus kuwi banda sing luwih aji tenimbang karo sak kabèhé banda ing Egipte, awit sing dientèn-entèni kuwi berkah.

₂₇Awit sangka pertyaya, Piyambaké ninggalké Egipte, ora wedi marang nesuné ratu; awit tansah madep mantep kaya waé weruh apa sing ora kétok.

₂₈Awit sangka pertyaya, Piyambaké nentokké Paskah lan kepyurané getih, supaya juru pati anak-anak mbarep, aja nganti nggepok umat.

₂₉Awit sangka pertyaya, wong-wong kuwi pada nyabrang Segara Abang kaya ngliwati daratan, nanging wong-wong Egipte pada klelep, nalika uga pada njajal mengkono.

₃₀Awit sangka pertyaya, bèntèngé Yériko pada ambruk, sakwisé diubengi pitung dina suwéné.

₃₁Awit sangka pertyaya, Rahab lonté kuwi, ora katut dientèkké bareng karo wong-wong duraka, awit wis nampani para tukang ngindik kuwi karo betyik.

₃₂Apa menèh sing kudu tak omongaké? Jalaran aku bakal kekurangan waktu, yèn aku arep nyritakké bab Gidion, Barak, Simson, Yéfta, Daved lan Samuèl lan para nabi, ₃₃sing awit sangka pertyaya wis nelukké negara-negara, nindakké apa sing bener, nampani apa sing wis dijanjèkké, mbungkem tutuké singa-singa, ₃₄nyirep geni sing mulat-mulat. Wong-wong kuwi wis pada utyul sangka landepé pedang, wis nampani kekuwatan sak njeruhné keringkihané, wis pada dadi kuwat sak njeruhné peperangan lan wis ngundurké suradaduné mungsuh. ₃₅Para wong wadon wis pada nampani menèh wong-wongé sing wis mati, jalaran pada ditangèkké. Nanging wong-wong liyané pada milih dipilara lan ora gelem diluwari, supaya pada nampa tanginé wong mati sing luwih betyik. ₃₆Ana menèh sing dipoyoki lan disiksa, lan ana uga sing dibanda lan diukum. ₃₇Pada dibandemi watu, digraji, dipatèni karo pedang; wong-wong kuwi pada nglembara karo nganggo lulang wedus gèmbèl lan lulang wedus, pada ngalami kekurangan, kasangsarané lan panganiaya. ₃₈Jagat iki ora pantes kanggo wong-wong kuwi, mulané pada nglembara ing ara-ara samun lan ing pegunungan, sak njeruhné guwa-guwa lan sela-selané gunung. ₃₉Nanging wong-wong kuwi kabèh pada ora nampa apa sing dijanjèkké kuwi, senajan awit sangka pertyaya wis pada dikèki paseksi sing betyik. ₄₀Jalaran Gusti Allah wis nyepakké sing luwih betyik kanggo kita; wong-wong kuwi ora bakal bisa nggayuh kasampurnan yèn ora bareng kita.