Yésaya 26

“Kita kanggonan kuta sing kuwat,

kanggo nylametaké kita

GUSTI wis masang témbok lan bèntèng.

₂Gapurané pada bukaken,

supaya mlebua bangsa sing bener lan sing tetep setia!

₃Sing atiné kuwat

Panjenengan kèki tentrem rahayu,

awit pertyaya marang Panjenengan.

₄Pada pertyayaa marang GUSTI selawasé,

awit GUSTI, GUSTI kuwi gunung watu sing langgeng.

₅Awit Panjenengané sing wis ngasorké

sing pada manggon ing panggonan sing duwur;

kuta bèntèng wis diendèkké,

diendèkké nganti tekan lemah

terus diglimpangké ing lebu.

₆Terus bakal diidak-idak

karo sikilé para wong sangsara

lan tlapakané sikilé para wong sing ringkih.”

₇Dalané wong bener kuwi lurus,

awit Panjenengan sing miwiti

ngluruské dalané.

₈Duh GUSTI, kita uga pada ngentèn-entèni

waktuné enggèn Panjenengan nindakké pengadilan;

kepénginan kita

nyebut asma Panjenengan lan ngéling-éling Panjenengan.

₉Karo sak kabèhé nyawa enggèn kula kangen marang Panjenengan ing wantyi wengi,

uga karo sak kabèhé ati enggèn kula nggolèki Panjenengan ing wantyi ésuk;

awit yèn Panjenengan teka ngadili bumi,

sing manggon ing ndonya pada bakal sinau kabeneran.

₁₀Yèn wong duraka dikèki kawelasan,

ora bakal blajar apa sing bener;

dèwèké bakal nindakké sing ala ing negara sing nggunakké angger-angger,

lan ora bakal weruh kamulyané GUSTI.

₁₁Duh GUSTI, tangan-Mu diunggahné,

nanging pada ora ngerti.

Ya bèn pada ngerti mèri-Mu awit sangka umat-Mu

lan ya bèn pada ngalami kisinan!

Ya bèn pada dipangan nganti entèk

karo geni sing ngentèkké mungsuh-Mu!

₁₂Duh GUSTI, kita pada Panjenengan tyawisi tentrem rahayu,

awit samubarang sing kita lakoni,

kabèh pada Panjenengan tandangi kanggo kita.

₁₃Duh GUSTI, Gusti Allah kita,

bendara-bendara liyané tau ngwasani kita,

nanging mung asma Panjenengan sing kita kabaraké.

₁₄Wong-wong sing wis pada mati, ora pada bakal urip menèh,

wis pada dadi roh, ora bakal tangi menèh;

sakjané wis pada Panjenengan ukum lan Panjenengan entèkké,

uga kabèh pengéling-éling marang wong-wong iki wis Panjenengan ilangi.

₁₅Duh GUSTI, bangsa kuwi wis Panjenengan nggawé okèh banget,

umaté kamulyan Panjenengan wis

Panjenengan nggawé mundak okèh;

negarané wis Panjenengan jembarké banget.

₁₆Duh GUSTI, ing njeruhné kangèlan pada nggolèki Panjenengan;

waktu bebendu Panjenengan nibani

marang wong-wong iki,

terus pada sambat ing njeruhné pandonga.

₁₇Kaya wong wadon sing meteng

sing wis tekan waktuné mbayi,

terus ngolang-ngaling lara, ngaduh-aduh awit lara-mbayi,

ya mengkéné kuwi kahanané kita ing ngarepé Panjenengan, duh GUSTI.

₁₈Kita pada meteng, terus ngolang-aling lara,

nanging kaya-kaya kula pada nglairké angin,

kula pada ora bisa nganakké keslametan ing bumi,

lan sing manggon ing ndonya ora lair.

₁₉Para wong Panjenengan sing mati pada bakal urip menèh,

layoné pada bakal tangi menèh.

Hé wong-wong sing wis pada dikubur ing lemah,

tangia lan surak-suraka!

Awit ebuné kuwi, ebuné pepadang,

lan bumi bakal nglairké roh-roh kuwi menèh.

₂₀Hé bangsaku, mlebua ing kamarmu,

sakwisé mlebu lawangé kantyingen

ndelika sedilut tekan sak rampungé bebendu.

₂₁Awit tenan, GUSTI bakal metu sangka omahé

arep nibakké paukuman marang para sing manggon ing bumi awit sangka kesalahané,

lan bumi ora bakal ndelikké menèh getih sing dikutahké ing kono,

ora nutupi menèh wong-wong sing pada mati dipatèni ing kono.