1Ing waktu kuwi Merodak-Baladan, anaké Baladan, ratu ing negara Babèl, kongkonan wong ngirimké layang lan pisungsung marang Hiskia, awit wis krungu yèn Hiskia sing mbiyèn lara, wis waras. 2Ratu seneng ing ati bab tekané para kongkonan mau, terus pada diduduhi gedong bandané ratu, wangi-wangian lan lengané sing apik, gedong gamané perang kabèh lan samubarang kabèh ing simpenané. Ora ana barang ing kratoné lan ing sak kabèhé pangwasané sing ora diduduhké karo Hiskia marang para kongkonan mau. 3Yésaya terus nemoni Hiskia lan takon: “Wong-wong kuwi pada ngomong apa waé lan tekané sangka ngendi?” Semauré Hiskia: “Sangka negara sing adoh, sangka Babèl!” 4Terus takon menèh: “Apa sing wis didelok ing kratonmu?” Hiskia nyauri, tembungé: “Kabèh ing kraton kula, wis pada didelok. Ora ana barang sing ora kula duduhké ing simpenan kula.” 5Yésaya terus ngomong marang Hiskia: “Sampéyan kula njaluk ngrungokké tembungé GUSTI sing ngwasani langit lan bumi! 6Bakal tekan waktuné, samubarang kabèh ing kratoné sampéyan lan sing disimpen karo leluhurmu nganti sepréné iki, bakal pada diusungi menyang Babèl. Ora ana barang sing ditinggal. Mengkono tembungé GUSTI. 7Lan turunanmu sing bakal lair sangka kowé bakal ana sing dijukuk karo wong didadèkké penggedé ing kratoné ratu ing Babèl.” 8Hiskia ngetokké tembung marang Yésaya: “Tenan apik tembungé GUSTI sing sampéyan gelaraké kuwi!” Nanging sing dipikir: “Angger sakjeké uripku aman lan tentrem!”
