1Ing pegunungan Efraim ana sakwijiné wong, jenengé Mika. 2Dèwèké ngomong marang ibuné: “Duwité slaka ibu, 1100 sing ilang dijukuk karo wong, nganti sampéyan ngutyapké sumpah - kula déwé krungu tembungé sampéyan - kuwi ing kula, kula sing jikuk.” Semauré ibuné: “Diberkahi anakku karo GUSTI.” 3Sakwisé kuwi duwit slaka 1100 kuwi terus dibalèkaké marang ibuné. Nanging ibuné ngomong: “Duwit kuwi tak sutyèkké kanggo GUSTI, tak pasrahké marang anakku, supaya dikanggokké kanggo nggawé retya ukir-ukiran lan retya tyitakan. Mulané saiki duwit kuwi tak balèkké marang kowé.” 4Nanging duwit karo wongé dibalèkaké marang ibuné, wong wadon kuwi terus njupuk duwité slaka 200 lan diwènèhké marang tukang slaka; duwit kuwi digawé retya ukir-ukiran lan tyitakan lan terus didèkèkké ing omahé Mika. 5Mika kuwi nduwé omah brahala. Terus digawèkké klambiné imam lan retya; salah sijiné anaké lanang didadèkké imam. 6Ing waktu semono ing Israèl ora ana ratuné, angger wong nindakké apa sing dianggep bener miturut panemuné déwé-déwé.
7Ana sakwijiné wong enom sangka Bètlehèm-Yéhuda, sangka taler Yéhuda; dèwèké klebu wong Lévi lan manggon ing kono dadi wong neka. 8Wong mau terus budal sangka kuta Bètlehèm-Yéhuda, arep neka ing ngendi waé janji olèh panggonan; enggoné mlaku tekan ing pegunungan Efraim, ing omahé Mika. 9Terus ditakoni karo Mika mau: “Sampéyan sangka ngendi?” Semauré: “Kula kuwi wong Lévi sangka Bètlehèm-Yéhuda, kula mlaku bakal neka ing ngendi waé angger olèh panggonan.” 10Omongé Mika marang wong mau: “Hayuk sampéyan kula njaluk manggon nunggal karo kula, bakal kula anggep bapak lan imam kula, saben taun sampéyan bakal kula kèki duwit slaka sepuluh, sandangané sak pengadek lan mangan.” 11Wong Lévi mau ngrujuki gelem manggon dadi siji karo wong mau. Wong nom mau dianggep kaya salah sijiné anaké déwé. 12Mika netepi wong Lévi mau, wong nom kuwi, dadi imamé lan manggon ing omahé Mika. 13Semauré Mika: “Saiki aku weruh, yèn GUSTI bakal ngekèki katentreman marang aku, awit ana wong Lévi dadi imamku.”
