Sambaté Yérémia lan semauré Gusti Allah
1Duh GUSTI, Panjenengan pantyèn bener, yèn kula bantah-bantahan karo Panjenengan!
Mung kula bakal ngomong
marang Panjenengan bab keadilan.
Kenèng apa uripé wong duraka kok beja,
lan kabèh wong sing ora setia pada olèh kekuwatan?
2Panjenengan tukulké nganti pada ngoyot,
uripé ngrembaka lan ngetokké woh uga.
Asma Panjenengan diomongké ing lambéné,
nanging batiné adoh sangka Panjenengan.
3Duh GUSTI, Panjenengan kenal lan weruh kula,
lan Panjenengan njajal kepriyé ati kula marang Panjenengan.
Wong kuwi supaya Panjenengan gèrèt metu
kaya wedus-wedus belèhan,
lan supaya Panjenengan dèwèkké kanggo ing dina sembelèhan.
4Nganti pira suwéné menèh negara kuwi dadi garing,
lan suket ing ara-ara kabèh pada alum?
Awit sangka dosané sing pada manggon ing kono
kéwan galak lan manuk-manuk pada entèk resik,
awit pada ngira: “Panjenengané ora bakal weruh tindak-tanduk kita!”
5“Yèn kowé wis mlayu mbarengi wong mlaku ing daratan,
sing ndadèkké keselmu,
kepriyé bisamu balapan karo jaran?
Yèn ing tanah sing tentrem,
kowé ora rumangsa ayem,
kepriyé bakalé tumindakmu ing grumbulan
ing pinggir laut Yordan?
6Awit sedulur-sedulurmu lan kulawargamu
kuwi wis pada mblénjani kowé:
kuwi uga bebarengan ing mburimu.
Aja pada kok pertyaya, senajan tembungé
alus marang kowé.
7Aku wis ninggalké omah-Ku,
negara duwèk-Ku wis Tak buwang,
jantungé ati-Ku wis Tak pasrahaké
marang mungsuhé.
8Negara duwèk-Ku wis dadi kaya
singa ing alas kanggo Aku.
Dèwèké nggeruh nglawan Aku,
mulané Tak sengiti.
9Negara duwèk-Ku wis dadi
kaya manuk blentong kanggo Aku;
manuk galak pada ngrubung.
Hayuk, kabèh kéwan ing ara-ara pada klumpukna,
giringen mréné bèn ngentèkké kuwi!
10Akèh pangon sing wis pada ngrusak kebon anggur-Ku,
ngidak-idak lemah sing Tak senengi
didadèkké ara-ara sing sepi nyenyet.
11Pantyèn mengkono, negarané wis didadèkké sepi nyenyet,
sepi nyenyet nyedihké ing ngarep-Ku.
Sak ubengé negara kuwi sepi mamring,
nanging ora ana wong sing nggatèkké.
12Para pengrusak wis pada teka
ngliwati puntuk gundul ing ara-ara samun,
awit pedangé GUSTI ngamuk mangan,
sangka pojokané negara sing siji tekan ing pojok liyané
ora ana katentreman kanggo sembarang sing urip.
13Wong wis pada nyebar gandum, nanging grumbulan eri sing dipanèn,
enggoné nggarap nggawé karo rekasa,
mung waé ora ana upahé,
pada ngalami kisinan awit sangka olèh-olèhé penggawéané,
wohé bebenduné GUSTI sing mulat-mulat.”
14Mengkéné tembungé GUSTI: “Kanggo para tangga-Ku sing dursila, sing wis ngrusuhi negara, sing wis Tak wènèhaké dadi tanah panduman marang umat-Ku Israèl, dèwèké bakal pada Tak jabut sangka negarané lan turunané Yéhuda bakal Tak jabut sangka antarané wong-wong mau. 15Nanging sakwisé Tak jabut, bakal Tak trésnani menèh, Aku bakal mbalèkké siji-sijiné menyang ing tanah pandumané lan negarané déwé-déwé. 16Nanging yèn pada sinau tyarané uripé umat-Ku lan terus ngutyapké sumpah atas asma-Ku: Kanggo asmané GUSTI sing urip, kaya waktu pada mulangi umat-Ku sumpah kanggo Baal, bangsa kuwi bakal Tak bangun ing antarané umat-Ku. 17Nanging yèn pada nulak ngrungokké, Aku mesti bakal njabut lan matèni bangsa sing kaya mengkono kuwi. Mengkono tembungé GUSTI.”
