Yérémia 4

Yèn kowé gelem bali, kowé balia marang Aku,

lan yèn kowé gelem ngedohké para déwamu sing najisaké,

kowé ora usah ngadoh sangka ngarep-Ku.

₂Lan yèn kowé ngomongké sumpah karo kasetian, keadilan lan kabeneran:

Kanggo GUSTI sing urip,

para bangsa bakal pada berkah-berkahan ing Panjenengané

lan bakal pada gedé atiné awit sangka Panjenengané.”

₃Awit GUSTI ngomong marang wong Yéhuda

lan wong sing manggon ing Yérusalèm mengkéné:

“Kowé mbukaki lemah anyar kanggo kowé

lan aja nyebar ing tengahé suketan.

₄Pada sunata kanggo GUSTI,

lan ikuté atimu buwangen,

hé wong Yéhuda lan wong sing manggon ing Yérusalèm,

supaya bebendu-Ku aja mulat-mulat kaya geni,

lan murup mulat-mulat,

lan ora ana wong sing nyirep,

awit sangka penggawéan-penggawéanmu sing ala!”

₅Kabarna ing tanah Yéhuda,

lan kabarna ing kuta Yérusalèm:

Ngunèkna trompèt ing njeruh negara,

mbengok-mbengoka sing banter:

“Pada ngumpula, hayuk pada ngungsi

menyang ing kuta-kuta sing kuwat!”

₆Gendérané angkaten nuju marang kuta Sion,

ngungsia gelis, aja mung pada meneng waé!

Awit Aku nekakké tyilaka sangka lor

lan karusakan sing gedé.

₇Singa wis njedul sangka grumbulan.

Sing ngrusak para umat wis budal,

wis metu sangka panggonané,

arep nggawé rusaké negaramu;

kuta-kutamu bakal pada didadèkké jugrukan,

ora ana sing ngenggoni.

₈Mulané nganggoa sandangan salin kasusahan,

nangisa lan sambata,

awit bebenduné GUSTI sing mulat-mulat ora bakal mandek sangka kita.

₉Tembungé GUSTI mengkéné: “Ing waktu kuwi para ratu lan para penggedéné bakal kélangan daya kekuwatan,

para imam bakal pada gemeter lan para nabi pada nggumun,

₁₀lan pada ngomong: Duh GUSTI,

tenan, Panjenengan wis nggawé ketyeliké bangsa kuwi,

lan para sing manggon ing Yérusalèm

karo tembungé Panjenengan sing mengkéné:

Kowé pada olèha tentrem rahayu,

nanging jebulé pedang sing ngantyam nyawa kita!”

₁₁Ing waktu kuwi bakal diomongké

marang bangsa iki lan wong sing manggon ing Yérusalèm:

“Angin panas sangka puntuk-puntuk gundul ing ara-ara samun

nyebul marang anaké wadon umat-Ku,

duduk angin sing napéni lan ngresiki,

₁₂nanging angin sing banter sing tekané awit sangka tembung-Ku.

Saiki Aku déwé bakal nibakké paukuman marang wong-wong kuwi.”

₁₃Delengen enggoné munggah kaya mlakuné mendung,

krétané perang banteré kaya lésus,

jarané tyepeté ngungkuli manuk garuda.

Oh tyilaka aku, awit aku pada dientèkké!

₁₄Hé Yérusalèm, atimu resikana sangka penggawé ala,

supaya kowé olèh keslametan!

Ijik pira suwéné rantyamanmu sing ala

enggoné manggon ing atimu?

₁₅Rungokna! Wong surak sangka Dan,

ngabarké tyilaka sangka pegunungan Efraim.

₁₆Para bangsa pada élingna: Kuwi teka tenan!

Kabarna ing Yérusalèm:

“Wong sing ngepung teka sangka negara adoh,

pada mbengokké swarané marang kuta-kutané Yéhuda.

₁₇Tyarané kaya wong sing nunggu kebon,

ngubengi sangka kéblat papat;

awit Yéhuda wis nglawan marang Aku,

mengkono tembungé GUSTI.

₁₈Tindak-tandukmu lan penggawému

sing njalari kuwi kabèh nyerang marang kowé.

Kuwi nasipmu sing ala, sak pira paité,

nganti njojoh atimu.”

₁₉Oh, dadaku, dadaku!

Aku lara kaya diremet-remet!

Oh, pageré jantungku!

Jantungku dek-dekkan, aku ora bisa lerem,

awit aku krungu swarané trompèt,

gembruduké perang.

₂₀Gempuran-gempuran dikabarké,

sak kabèhé negara dirusak,

tarupku dirusak dadakan

semono uga tarupku mung sak kedèpé mripat.

₂₁Ijik pira suwéné menèh aku weruh gendéra kuwi,

lan krungu swarané trompèt kuwi?

₂₂“Umat-Ku kuwi tenan-tenan bodo,

pada ora kenal marang Aku.

Botyah-botyah sing goblok,

lan ora ngerti apa-apa,

pinteré yèn nindakké sing ala,

nanging penggawé betyik ora pada ngerti.”

₂₃Aku weruh bumi, wis ora nggenah lan suwung,

lan aku ndangak ndelokké langit, padangé wis entèk.

₂₄Aku weruh gunung-gunung,

pada gonjang-ganjing,

lan kabèh puntuk-puntuk pada horek.

₂₅Aku ndeleng, jebul wis ora ana manungsa,

lan kabèh manuk ing awang-awang pada mabur ngilang.

₂₆Aku weruh tanah sing mbiyèn subur

jebul wis dadi ara-ara samun,

lan kabèh kutané wis pada ambruk

ing ngarepé GUSTI, awit sangka bebenduné sing mulat-mulat!

₂₇Awit mengkéné tembungé GUSTI:

“Sak kabèhé negara iki bakal dadi sepi mamring,

nanging Aku ora bakal ngentèkké kuwi babar pisan.

₂₈Awit sangka bab iki bumi bakal ngalami susah,

lan langit ing nduwur bakal dadi peteng

awit Aku wis ngomong lan wis ngrantyam bab kuwi,

Aku ora bakal gela lan ora bakal murungké kuwi.”

₂₉Awit sangka gembruduké suradadu jaran lan suradadu sing tukang manah,

wong sak negara bakal pada ngungsi kabèh.

Pada mlebu ing grumbulan

lan munggah ing puntuk-puntuk watu;

saben kuta wis pada suwung,

lan ora ana wong siji-sijia sing manggon ing kono.

₃₀Lan kowé sing pada dientèkké

apa sing arep kok lakoni,

kenèng apa kowé pada nganggo mori abang,

lan paèsan emas,

uga mripatmu tyelakan?

Tanpa guna enggonmu matyaki uripmu,

laku bédangmu pada nampik kowé, malah pada ngarah nyawamu.

₃₁Awit aku krungu swara kaya sambaté wong wadon mbayi,

swarané sesek kaya swarané ibu sing nglairké anaké pisanan,

swarané anak wadon ing Sion sing krenggosan,

sing megarké tangané:

“Oh, tyilaka aku, awit aku entèk ing ngarepé wong sing pada tukang matèni!”