Yérémia 6

₁Hé para wong Bényamin pada mlayua ngungsi,

sangka sak tengahé kuta Yérusalèm!

Ngunèkna trompèt ing Tékoa,

ngumbulna kebul kanggo tanda ing Bèt-Kerem!

Awit tyilaka wis ngintyer sangka lor,

ya kuwi karusakan gedé.

₂Apa putri Sion pada karo

pangonan ara-ara sing banget disenengi?

₃Sak nalika para pangon pada nekani

karo kumpulané kéwan-kéwan?

Pada masang tarup-tarupé ing sak ubengé.

Siji-sijiné pada mangan apa sing ketemu nganti resik.

₄“Pada tata-tataa perang nglawan dèwèké;

hayuk pada nyerang ing wayah tengah awan!”

“Tyilaka kita, awit srengéngé wis ngléwang,

ayang-ayangé ing wayah soré wis dadi dawa!”

₅“Hayuk, pada maju perang ing wayah mbengi,

lan ngrusak kraton-kratoné!”

₆Awit tembungé GUSTI sing ngwasani langit lan bumi mengkéné:

“Wit-witané pada tegorana lan urukana lemah,

dadia tanggul kanggo nglawan Yérusalèm!

Awit kuwi kuta sing kudu diukum!

Mung penggawé ala sing ketemu ing kono!

₇Kaya sumber sing nerusaké banyuné,

ya mengkono Yérusalèm enggoné ngetokké dosané.

Duraka lan penggawé ala tansah krungu ing kono,

tatu lan gebukan tansah sing Tak sawang.

₈Hé Yérusalèm, kowé nampanana piwulang,

supaya Aku ora ninggalké kowé,

lan ora ndadèkké kowé sepi mamring,

dadi negara sing suwung!”

₉Mengkéné tembungé GUSTI sing ngwasani langit lan bumi:

“Turahé wong Israèl asakana nganti njlimet,

kaya asakané wit anggur.

Balia dadi kaya tukang ngunduh anggur,

karo tanganmu sing metiki woh anggur ing gagang-gagangé!”

₁₀Marang sapa enggonku kudu omong

lan ngomongké paseksi supaya wong terus pada nggatèkké?

Kupingé wong-wong mau nyata ora disunati;

wong-wong kuwi ora bisa ngrungokké!

tembungé GUSTI dadi tyatyatan,

ora disenengi.

₁₁Nanging aku kebak bebenduné GUSTI,

nganti kesel enggonku nyangga,

kudu ngesokké kuwi marang bayi ing ndalan,

lan marang kumpulané para wong nom-noman.

Senajan lanang senajan wadon mesti pada dityekel,

ya sing tuwa, ya sing wis okèh umuré.

₁₂Omah-omahé bakal dadi duwèké wong liyané,

uga tegalan-tegalané lan bojo-bojoné.

Tangan-Ku bakal Tak atyungaké,

nglawan wong sing manggon ing negara kéné,

mengkono tembungé GUSTI.

₁₃Wiwit sangka sing tyilik nganti tekan sing gedé,

tunggalé wong-wong kuwi,

kabèh pada ngupaya olèh bati,

senajan nabi senajan imam kabèh pada ngapusi.

₁₄Pada nambani tatuné umat-Ku,

kuwi dianggep èntèng, omongé:

Tentrem rahayu! Tentrem rahayu!

Nanging ora ana tentrem rahayu.

₁₅Pantyèn kudu pada rumangsa kisinan,

awit pada nindakké sing njijiki,

nanging babar pisan ora rumangsa isin

lan pada ora weruh sing njijiki.

Mulané bakal pada ambruk ing sak tengahé wong sing pada ambruk;

bakal pada kesandung lan tiba

ing waktu Aku ngadili wong-wong kuwi,

mengkono tembungé GUSTI.

₁₆Tembungé GUSTI mengkéné:

“Kowé pada ngentènana ing ndalan lan ngewasna

takokna dalan-dalan sing lawas-lawas,

endi sing betyik, liwatana,

kaya mengkono nyawamu bakal olèh katentreman.”

Nanging wong kuwi pada ngomong:

Aku pada emoh liwat kono!

₁₇Aku uga wis ngangkat wong sing pada jaga,

tembung-Ku: “Pada rungokna uniné trompèt!”

Nanging pada nyauri: Aku pada emoh ngrungokké!

₁₈Mulané pada rungokna, hé para bangsa,

lan ngertènana, hé pasamuan,

wong iki bakal pada nemoni apa?

₁₉Hé bumi, rungokna!

Aku bakal nekakké tyilaka marang bangsa iki,

kanggo wohé rantyamané wong-wong kuwi,

awit pada ora ngrungokké marang tembung-Ku

lan nampik piwulang-Ku.

₂₀Apa paédahé kanggo Aku kowé nggawa dupa sangka Syéba

lan tebu sing betyik sangka negara sing adoh?

Aku ora seneng marang kurbanmu obongan,

lan kurbanmu sing dibelèh ora ndadèkké senengé ati-Ku.

₂₁Mulané mengkéné tembungé GUSTI:

“Aku bakal ndèkèk watu sandungan

ing ngarepé bangsa iki,

supaya wong kuwi pada tiba kesandung karo watu kuwi,

para bapak lan anak-anak,

tangga-teparo lan para kantyané kabèh

bakal pada nemoni pati.”

₂₂Tembungé GUSTI mengkéné:

“ana sakwijiné bangsa sing bakal teka sangka negara lor,

ana sakwijiné taleré bangsa sing gedé

sing bakal teka sangka pojokané bumi.

₂₃Pada nganggo gaman panah lan tumbak,

wongé duraka ora nduwé rasa welas.

Swarané jemlegur kaya segara,

pada numpak jaran,

jaga-jaga kaya wong maju perang,

pada nyerang marang kowé, hé putri Sion!”

₂₄Aku wis pada krungu kabaré,

tanganku wis pada lemes,

aku pada katekan karo sesek,

aku pada ngrasakaké lara kaya wong wadon mbayi.

₂₅“Aja pada metu menyang ing ara-ara,

lan aja mlaku ing dalan,

awit pedangé mungsuh ngamuk,

rasa wedi teka sangka kéblat papat!”

₂₆Hé anaké wadon bangsaku,

pada nganggoa sandangan salin kasusahan

lan gulung-gulunga ing lebu!

Ngalami sedih kaya nangisi anak sing ora ana tunggalé,

nangisa karo susah sedih.

Awit sing nggawé pati bakal teka dadakan waé

lan nyerang marang kowé.

₂₇Aku wis ngangkat kowé sangka antarané para umat-Ku dadi tukang nguji,

kowé kudu ngerti tyarané mriksa,

lan kudu nguji tindak-tanduké.

₂₈Wong-wong kuwi kabèh pada seneng nandangi duraka,

mloka-mlaku mbrana-mbréné seneng pitenah;

kabèh pada laku ala!

₂₉Ubupan wis ngembus-ngembus

nanging sing metu sangka geni mung timbel,

tembaga lan wesi.

Ora ana gunané murnèkké terus-terusan,

nanging para wong duraka ora bisa dipisah.

₃₀Wong kuwi diarani slaka buwangan,

awit GUSTI wis nampik wong kuwi!