1Semangatku wis semplak, umurku wis tekan pungkasané,
lan aku wis dityepaki kuburan.
2Tenan aku iki dadi guyonan,
mripatku kepeksa weruh tangan-tangané.
3Supaya Panjenengan gelem dadi jaminan kula ing ngarepé Panjenengan piyambak.
Yèn ora mengkono sapa menèh sing bisa nyetujoni kanggo kula?
4Awit atiné wis pada Panjenengan dadèkké buntet.
Mila Panjenengan ora ngekèki kemenangan.
5Sapa sing ndakwa kantya-kantyané supaya olèh untungé,
mripaté anak-anaké bakal dadi lamur.
6Aku wis didadèkké tembungan ing sak tengahé para bangsa,
lan dadi wong sing diidoni rainé.
7Mripatku dadi lamur awit sangka susah,
kabèh pérangané awakku dadi kaya ayang-ayang.
8Para wong sing jujur pada nggumun awit sangka sing mengkono kuwi,
lan wong sing ora salah dadi nesu marang wong duraka.
9Senajan mengkono wong bener tetep mlaku ing dalané,
lan wong sing resik tangané mundak kuwat.
10Nanging kowé kabèh, kana pada balia!
Aku ora bakal nemoni wong wityaksana ing tengahmu.
11Umurku wis kliwat, wis gagal rantyamanku,
sing dadi kepinginanku.
12Mbengi bakal pada didadèkké awan:
padang bakal gelis njedul sangka peteng,
mengkono omongané.
13Yèn aku ngarepké ndonyané wong mati dadi omahku,
nyawiské peturonku ing pepeteng,
14lan ngomong marang lawang kuburan: Kowé kuwi bapaku,
lan marang sèt: Ibuku lan sedulurku wadon,
15terus apa pengarep-arepku?
Sapa sing weruh yèn aku nduwé pengarep-arep?
16Kuwi bakal pada mudun menyang dasaré ndonyané wong mati,
yèn aku pada bebarengan mudun menyang sak njeruhné lemah.”
