Ayub 30

₁“Nanging saiki aku diguyu karo wong,

sing umuré luwih nom tenimbang aku,

sing bapaké pada tak sawang ora pantes

senajan mung dipapanaké bebarengan karo asu sing njaga wedus-wedus gèmbèlku.

₂Lan menèh kekuwatané tangané kuwi apa gunané kanggo aku,

awit wis kentèkan kekuwatan;

₃pada gering karo kekurangan lan kaliren,

pada ngrikiti lemah sing bera,

grumbul ing ara-ara samun lan tanah sing mati;

₄pada mitili godongan asin ing grumbulan

lan oyoté tukulan ara-ara samun dadi pangané,

₅pada ditundung sangka kumpulan

lan dielok-elokké kaya maling,

₆pada kepeksa manggon ing jurang-jurang sing medèni,

ing luweng-luwangé bumi lan ing sela-selané gunung;

₇pada nggereng-nggereng ing sak tengahé grumbulan,

pating klèsot ing sak ngisoré alas grumbul;

₈kabèh wong gemblung sing tanpa aji,

sing wis digurak sangka negara.

₉Nanging aku saiki dadi uran-uran semonan

lan guyonan kanggo wong-wong kuwi.

₁₀Aku dianggep njijiki, pada ngedohi aku

lan ora bisa ngendek enggoné ngidoni praupanku,

₁₁awit taliné tarupku wis diutyuli karo Gusti Allah lan aku diasorké

uga wong-wong pada tumindak tanpa rikuh-rikuh marang aku.

₁₂Ing sak tengahku teka grombolan,

sing terus njégal sikilku,

lan masangi aku dalané karusakan;

₁₃dalanku dibungkar-bungkar lan ngarah tibaku,

ora ana sing ngalang-alangi tumindaké.

₁₄Enggoné nyerang kaya ngliwati bolongané témbok sing amba;

tekané grombolan giliran ing tengahé jugrukan.

₁₅Aku dibyuki karo rasa wedi,

kamulyanku kabur entèk kaya katut angin

lan kabekjanku ilang kaya mendung.

₁₆Awit sangka kuwi nyawaku lebur ing njeruhku;

aku ketutup karo dina kasangsarané.

₁₇Ing wayah mbengi balung-balungku kaya dikrokoti,

lan rasa lara kaya dityotyoki tanpa lèrèn.

₁₈Sandanganku suwèk awit karo tumindak abot sing ora bisa dilawan,

mulané pating klèwèr ing awakku kaya klambi.

₁₉Aku dijongkroké karo Gusti Allah menyang jeblokan

lan rupaku wis kaya lebu lan awu.

₂₀Kula sambat njaluk tulung marang Panjenengan, nanging Panjenengan ora nyauri,

kula ngadek ngentèn-entèni,

nanging Panjenengan ora perduli marang kula.

₂₁Panjenengan ganti dadi kereng marang kula,

Panjenengan mungsuhi kula karo kekuwatané tangan Panjenengan

₂₂Panjenengan tumpangké kula ing angin lan terus kabur,

banjur Panjenengan lebur ing njeruhné lésus.

₂₃Ya kula ngerti, Panjenengan parakaké kula menyang pati,

menyang panggonan kumpulané kabèh sing urip.

₂₄Lah apa ya wong ora bakal ngelungké tangané marang sing ambruk,

yèn ing sak njeruhné tyilakané ora ana sing nulungi?

₂₅Aku apa ora ya nangis awit sangka anané wong sing kangèlan?

Atiku apa ora susah awit sangka weruh wong mlarat?

₂₆Aku ngentèn-entèni marang sing betyik, nanging ala sing teka;

aku ngarep-arep pepadang, nanging pepeteng sing teka.

₂₇Batinku molak-malik tanpa lèrèn,

aku katekan karo dina kasangsaran.

₂₈Aku kluyuran karo sedih, ora bisa kelipur;

aku ngadek ing sak tengahé wong-wong sing pada nglumpuk karo sambat njaluk tulung.

₂₉Aku wis dadi seduluré asu alasan

lan kantyané manuk unta.

₃₀Kulitku dadi ireng lan nglongkop-nglongkop sangka awakku,

balung-balungku dadi garing awit sangka lara panas.

₃₁Siterku ngunèkké nyanyian tangisan,

lan uniné sulingku kaya swarané wong nangis.”