Ayub 31

₁“Aku wis nggawé perjanjian karo mripatku,

mulané waktu aku nganti mandeng marang prawan!

₂Awit apa ta sing dadi berkah sing ditemtokké karo Gusti Allah sangka nduwur,

lan apa ta sing dadi panduman sing ditetepaké karo sing Mahakwasa sangka nduwur?

₃Apa duduk tyilaka kanggo wong sing salah,

lan tyilaka kanggo wong sing nindakké sing ala?

₄Apa duduk Gusti Allah sing weruh dalanku,

lan sing ngitung kabèh jangkahku?

₅Yèn aku tau sesrawungan karo tembung goroh

utawa sikilku gelis-gelis marani sing ala,

₆supaya aku ditimbang karo timbangan sing tliti,

ing kono Gusti Allah bakal ngerti,

yèn aku ora nduwé kesalahan.

₇Yèn mlakuku nyimpang sangka dalan,

lan atiku nuruti mandengé mripatku,

lan tanganku ketèmplèkan karo reget,

₈apa sing tak sebar bèn dipangan wong liyané,

lan apa sing tukul kanggo aku bèn dijeboli.

₉Yèn atiku kepéntyut marang wong wadon,

lan aku ngadang ing lawangé sak pepadaku,

₁₀bojoku bèn nggilingké wong liyané,

lan bèn diajak turu wong liyané.

₁₁Awit kuwi tumindak sing rusuh,

malah kuwi sing ala sing pantes diukum karo rèkter.

₁₂Kuwi sejatiné geni sing ngobong nganti entèk,

lan nggosongké kabèh pametuku.

₁₃Yèn aku tau ora mikir marang wewenangé peladènku lanang utawa wadon,

waktu perkaran karo aku,

₁₄apa daya-kekuwatanku, yèn Gusti Allah terus ngadek,

yèn Panjenengané nganakké pamriksaan,

aku nduwèni semaur kepriyé?

₁₅Apa duduk Panjenengané sing nggawé aku ing wetengé ibuku lan sing uga nggawé wong mau?

Apa ora mung Siji ta sing nganakké kita ing wetengé? Ya kuwi Gusti Allah sing pada.

₁₆Yèn aku tau nampik kepénginané para wong tyilik,

njalari mripaté randa dadi bengep

₁₇utawa panganku tak pangan déwé,

nanging anak lola ora mèlu mangan

₁₈- malah kaya bapak enggonku nggedèkké botyah mau,

lan enggonku nuntun wiwit ing wetengé ibuné -

₁₉yèn aku weruh wong mati awit tanpa sandangan,

utawa wong mlarat sing ora nduwé kemul,

₂₀lan bangkèkané ora njalukké berkah aku

lan awaké ora diangetké nganggo wuluné wedusku;

₂₁yèn aku tau ngatyungké tanganku nglawan marang botyah lola,

awit aku weruh wong sing ngréwangi aku ing lawangé gapura,

₂₂bèn balung pundaku pisah sangka bauku,

lan lengenku bèn tugel sangka ros-rosané.

₂₃Awit tyilaka sing sangka Gusti Allah ndadèkké wediku,

lan aku tanpa kekuwatan ing ngarepé kaluhuran-Né.

₂₄Yèn sing tak pertyaya kuwi emas

lan aku ngomong marang emas:

kowé sing dadi pengandel-andelku

₂₅yèn aku bungah awit sangka gedéné kasugihanku

lan awit tanganku ngekèki banda nganti okèh banget,

₂₆yèn aku tau nyawang srengéngé waktu semlorot,

lan mbulan enggoné mlaku karo apiké,

₂₇terus meneng-meneng atiku ketalènan,

lan terus ngekèki ambungan tangan,

₂₈kuwi uga dadi duraka

sing pantes diukum karo rèkter,

awit aku nyélaki Gusti Allah ing nduwur.

₂₉Yèn aku tau bungah awit mungsuhku tyilaka,

lan surak-surak, yèn dèwèké katekan ing kasangsaran,

₃₀aku ora bakal nglilani tutukku nggawé dosa,

mujèkké matiné karo sumpah.

₃₁Yèn wong-wong ing tarupku ora ngomong:

Sapa sing ora warek awit sangka lawuhé?

₃₂Malah senajan wong mantya ora tau ana sing nginep ing njaba,

lawangku pada dibukak kanggo wong lelungan!

₃₃Yèn aku nutupi panerakku kaya Adam,

karo ndelikké kesalahanku ing sak njeruhné atiku,

₃₄awit aku pekéwuh marang masarakat

lan wedi yèn dityatyat sanak-sedulur,

terus aku meneng waé lan ora metu sangka lawang!

₃₅Ah, mbok ana sing ngrungokké aku ya!

- ya iki tanda-tanganku! sing Mahakwasa supaya gelem nyauri aku! -

Lan mbok ya ana layang ndakwa sing ketulis karo mungsuhku!

₃₆Tenan, layang kuwi bakal tak panggul

lan tak enggo kaya makuta.

₃₇Kabèh jangkahku bakal tak omongaké marang Panjenengané,

aku bakal ngadep ing ngarepé kaya ratu.

₃₈Yèn kebonku sambat awit sangka aku,

lan lukuné pada nangis,

₃₉yèn aku mangan pametuné nganti entèk tanpa bayaran

lan nggawé susahé para sing nduwé,

₄₀sing tukul supaya duduk gandum nanging eri,

lan duduk jewawut nanging alang-alang.”

Tekan semono tembungé Ayub.