Ayub 5

₁Kowé mbengoka, apa ana wong sing semaur?

Tunggalé para wong sutyi sapa sing kena kok jaluki tulung?

₂Awit sejatiné wong bodo kuwi dipatèni karo nesuné déwé,

lan wong sing tanpa pikir kuwi dipatèni karo mèriné atiné déwé.

₃Aku déwé wis tau weruh wong bodo sing metu oyoté,

nanging gelis-gelis tak ipat-ipati omahé.

₄Anaké pada ora ketulungan,

pada diidak-idak ing gapura kutané,

ora ana sing mitulungi.

₅Unduh-unduhané dipangan nganti entèk karo wong kaliren,

malah direbut sangka sak tengahé eri,

lan wong sing ngelak pada mélék marang bandané.

₆Awit tyilaka kuwi tekané ora sangka lebu,

lan ora sangka bumi tukulé kasusahan;

₇nanging manungsa kuwi enggoné lair wis nggawa kasusahan,

kaya pletiké geni sing mumbul.

₈Nanging yèn aku mesti nggolèki Gusti Allah,

lan nggawa perkaraku marang Gusti,

₉sing nindakké penggawéan-penggawéan sing gedé, sing ora kena disangka-sangka,

lan mujijat tanpa itungan;

₁₀sing ngekèki udan marang bumi

lan banyu marang kebonan.

₁₁Wong asor diunggahké marang kaluhuran,

lan wong kasusahan dikèki pitulungan sing kuwat.

₁₂Rantyamané wong lityik diwurungké,

terus upayané tangané ora olèh gawé.

₁₃Para wong pinter dityekel sak njeruhné kelityikané déwé,

lan kekarepané wong méntyla-méntylé ora bakal katekan.

₁₄Ing wayah awan pada ketutupan pepeteng,

lan yèn tengah awan gagap-gagap kaya ing wayah mbengi.

₁₅Nanging wong ringkih kuwi pada diluwari sangka tutuké sing medèni,

lan sangka tangané wong sing kuwat.

₁₆Awit sangka mengkono wong tyilik nduwé pengarep-arep,

lan tutuké wong duraka kebungkem.

₁₇Sejatiné rahayu wong sing diukum karo Gusti Allah;

mulané aja nampik piwulangé sing Mahakwasa.

₁₈Awit Gusti Allah sing natoni, nanging sing mblebet uga;

ya nggebuki, nanging tangan-Né maraské.

₁₉Sak njeruhné kangèlan nem werna kowé mesti ditulungi,

bareng tekané sing kaping pitu ora nganti kedemok karo tyilaka.

₂₀Sak njeruhné pailan kowé diluwari sangka pati,

lan sak njeruhné perang sangka pangwasané pedang.

₂₁Kowé mesti kaling-kalingan supaya ora kena karo petyuté ilat,

lan kowé ora usah wedi marang tekané karusakan.

₂₂Karusakan lan pailan bakal kok èsemi,

lan kéwan alasan ora bakal kok wedèni.

₂₃Awit kowé mesti bakal nganakké perjanjian karo watu-watu ing ara-ara,

lan kéwan-kéwan ing ara-ara bakal pada rukun karo kowé.

₂₄Kowé mesti bakal ngalami tentrem ing tarupmu

lan yèn kowé mriksa panggonan pangonmu, mesti ora ana sing kurang.

₂₅Karo menèh bakal ngalami turunanmu dadi okèh

lan wijimu kaya suket ing bumi.

₂₆Enggonmu medun ing kuburan kowé wis tuwa banget lan urip kepénak,

kaya tumpukan jagung sing disimpen awit wis wantyiné.

₂₇Tenan ta kuwi kabèh wis pada tak titèni, pantyèn mengkono kahanané;

bab kuwi rasakna lan titènana!”