Ayub nyauri: Ora ana wong sing bisa ngalahké Gusti Allah
1Ing kono Ayub nyauri:
2“Sejatiné aku wis weruh, yèn kuwi pantyèn mengkono,
kepriyé manungsa enggoné bisa ketemu bener ing ngarepé Gusti Allah?
3Yèn Gusti Allah gelem nggawé perkara,
ing 1000 perkara, sak perkara waé mesti ora ana wong bisa mbantah balesané tembungé.
4Sapa ta, senajan wityaksana atiné lan gedé kekuwatané,
sing bisa nglawan marang Panjenengané lan tetep slamet?
5Ya Panjenengané sing ngelih gunung ora ana wong sing weruh,
lan diwolak-walik ing sak njeruhné bebenduné;
6nggèsèr bumi sangka panggonané,
terus tyagak-tyagaké pada gonjing,
7srengéngé dipréntah, nganti ora njedul;
lintang-lintang dikurung karo diségel;
8Gusti Allah déwé sing mbèbèr langit,
sing nglangkahi ombaké segara,
9sing nggawé lintang-lintangé Prau,
lintang-lintangé Wluku lan lintang-lintangé Wuluh,
uga lintang-lintang ing kidul;
10sing nindakké penggawéané sing gedé, ora kena dijajaki;
lan mujijaté tanpa kena diitung.
11Yèn Panjenengané liwat ing sandingku, aku ora weruh,
lan yèn mlaku aku ora weruh.
12Yèn Panjenengané ngrebut apa-apa, sing ngalang-alangi sapa?
Sapa sing ngalang-alangi: Apa sing Panjenengan tandangi iki?
13Gusti Allah ora ngendek bebenduné,
para abdiné Rahab pada mbungkuk ing ngarepé.
14Uga aku, kepriyé bisané nesoni Panjenengané,
utawa menèh tembung kanggo nglawan marang Panjenengané?
15Senajan aku bener, ya mosok bisa mbantah Panjenengané,
malah aku kudu njaluk kawelasan marang sing ndakwa aku.
16Yèn aku nyebut-nyebut, nanging Panjenengané nyauri,
aku mesti ya ora ngandel, yèn Panjenengané gelem ngrungokké swaraku;
17Panjenengané sing nyerang aku karo lésus,
lan sing ngakèhké tatuku tanpa sebab,
18sing ora nglilani aku ambekan,
nanging malah mareki aku karo pait-getir.
19Yèn bab karosan,
Panjenengané kuwi sing nduwé.
Yèn bab keadilan,
sapa sing bisa nggugat Panjenengané?
20Senajan aku bener, tutukku déwé sing bakal nyalahké aku;
senajan aku ora salah, Panjenengané sing bakal nyalahké aku.
21Aku ora salah! Aku ora perduli awakku,
aku ora ngitung uripku.
22Kabèh kuwi pada waé, mulané tembungku:
Wong salah lan wong ora salah loro-loroné pada ditumpes.
23Yèn petyuté dadakan matèni,
Piyambaké terus ngolok-olok putusané wong sing ora salah.
24Bumi wis dipasrahké marang wong duraka,
rèkteré ndonya ditutupi mripaté;
yèn duduk Gusti Allah sing nindakké kuwi, lah sapa ta?
25Playuné dina-dinané umurku banteré ngungkuli kongkonan sing playuné gelis,
wis pada asat tanpa weruh kabekjan,
26kaya mlakuné kapal glagah,
kaya maburé manuk garuda sing nyamber memangsané.
27Yèn kula nduwé tembung mengkéné: Tak lalèkké sambatku,
tak buwangé enggonku mbesengut, terus dadi bungah menèh,
28kula wedi marang kasusahanku kabèh,
awit kula ngerti, yèn Panjenengan ora bakal nganggep kula tanpa kesalahan.
29Kula mesti ditetepaké wong duraka,
apa gunané kula nganti kangèlan tanpa pungkasan?
30Senajan kula adusa banyu salju,
lan wisuha nganggo sabun,
31Panjenengan mesti mblesekké kula ing endutan,
terus sandangan kula pada nganggep jijik marang kula.
32Awit Panjenengané kuwi duduk manungsa kaya aku,
sing kena tak kèki jawaban:
Hayuk pada bareng nemoni ing ngarepé pengadilan.
33Ora ana juru misah,
sing numpangké tangan marang kita loro-loroné!
34Terus Panjenengané nyingkirké gepuké sangka awakku,
lan aku terus ora wedi ing ngarepé.
35Yèn kelakon mengkono, aku ya bakal ngomong ora karo wedi marang Panjenengané,
awit aku pantyèn ora ngrumangsani kesalahanku.”
