Yunus 1

₁Ana préntahé GUSTI marang Yunus anaké Amitai, mengkéné: ₂“Kowé lungaa, paranana kuta gedé Ninewé lan ngomonga marang negara kuwi, awit dosané wis munggah tekan ing ngarep-Ku.” ₃Nanging Yunus terus tata-tataa arep mlayu menyang Tarsis adoh sangka ngarepé GUSTI; terus lunga menyang ing Yafo; ing kono ana kapal, sing arep budal menyang Tarsis; sakwisé mbayar ragaté lunga, terus munggah ing kapal, bebarengan karo wong-wong sing menyang Tarsis, adoh sangka ngarepé GUSTI.

₄Nanging GUSTI nekakké lésus ing segara, nganti ing segara kono terus ana prahara gedé, kapalé nganti mèh-mèh waé petyah. ₅Para wong ing njeruh kapal pada katekan rasa wedi, kabèh pada sambat marang allahé déwé-déwé, lan momotan ing kapal pada dibuwangi ing segara supaya kapalé dadi èntèng. Nanging Yunus kuwi wis medun menyang ing kamaré kapal sing ngisor déwé lan terus turu, nganti turu kepati. ₆Penggedéné kapal terus marani Yunus, tembungé: “Kepriyé sampéyan kuwi, kok bisa turu kepati mengkéné? Hayuk sampéyan tangi, terus nyebut marang Gusti Allah sampéyan, menawa Gusti Allah kuwi gelem éling marang kita, nganti ora nganti olèh tyilaka.” ₇Para wong isiné kapal terus pada rerasanan mengkéné: “Hayuk pada mbuwang lotré, supaya kétok sapa sing njalari kita katekan ing tyilaka mengkéné iki.” Terus ya kelakon mbuwang lotré, lan Yunus sing kena.

₈Ing kono semauré wong okèh marang Yunus: “Hayuk kita sampéyan kèki ngerti, sapa sing njalari kita pada katekan tyilaka mengkéné kuwi? Penggawéan sampéyan kuwi apa lan asal-usulé sampéyan sangka ngendi, ing ngendi negara sampéyan, lan bangsa apa sampéyan kuwi?” ₉Semauré Yunus: “Kula wong Ibrani, kula ngabekti marang GUSTI, Gusti Allah sing nduwèni langit, sing wis nggawé segara lan daratan.” ₁₀Wong kabèh dadiné pada wedi banget, lan terus ngomong marang Yunus: “Sampéyan kok nandangi mengkéné?” Enggoné ngomong mengkono kuwi awit wis ngerti, yèn Yunus kuwi mblayu ngedohi GUSTI; awit wis pada dityritani mengkono. ₁₁Uga pitakoné marang Yunus: “Sampéyan kudu kita kapakké, supaya segara bisa lerem lan ora nyerang marang kita kabèh malih, awit segarané mundak gedé ombaké.” ₁₂Semauré Yunus: “Kula sampéyan angkat, dityemplungké ing segara, banjur segara mesti terus lerem lan ora nyerang menèh marang sampéyan kabèh. Awit kula ngerti, enggèn sampéyan katekan karo lésus gedé kuwi, awit sangka kula.” ₁₃Wong-wong terus pada ndayungi karo ngetokké kekuwatan, arep nuju menyang daratan menèh, nanging tanpa nggawé, awit segarané mundak medèni enggoné nyerang. ₁₄Ing kono terus pada nyebut marang GUSTI, semauré: “Duh GUSTI, supaya kita aja nganti mati awit sangka nyawané wong kuwi, uga aja nganti Panjenengan nanggungké bab kuwi marang kita, getih sing ora salah, awit Panjenengan, duh GUSTI, wis nindakké apa sing Panjenengan karepaké.” ₁₅Yunus terus diangkat, dityemplungké ing segara, segarané terus sirep ora ngamuk menèh. ₁₆Awit sangka sing mengkono kuwi wong-wong mau dadi banget wediné marang GUSTI, lan pada masrahaké kurban sing dibelèh ngadep marang GUSTI, lan pada ngetokké janji. ₁₇Awit sangka kekarepané GUSTI terus ana iwak gedé sing teka lan nguntal marang Yunus, lan Yunus ing sak njeruhné wetengé iwak mau suwéné telung dina telung mbengi.