Néhémia 4

₁Bareng Sanbalat olèh kabar, yèn aku pada mbangun témbok, terus muntab nesuné lan banget lara atiné uga nyepèlèkké marang wong Ju, ₂lan ngomong ing ngarepé para seduluré lan balané ing Samaria: “Wong Ju sing apes kuwi pada nggarap apa ta? Apa pada nguwatké samubarang apa ta? Apa pada arep masrahaké pisungsung? Apa sedina bakal bisa rampung? Apa watuné bakal pada kena diuripké menèh sangka tumpukan sing ambruk, sing wis pada entèk kobong kuwi?” ₃Tobia, wong Amon ing sandingé terus ngomong: “Senajan wis dibangun menèh, yèn ana asu alasan tyilik mlumpat lan nyénggol, mesti ngembrukké témbok watu kuwi.”

₄Duh Gusti Allah kita, supaya ngrungokna kaya apa anggèné pada ngrèmèhké kita. Pemoyoké supaya Panjenengan tempuhké marang sirahé piyambak lan wongé pada Panjenengan dadèkké rebutan ing tanah pembuwangan. ₅Kesalahané supaya aja Panjenengan tutupi, lan dosané supaya aja nganti Panjenengan lebur ing ngarepé Panjenengan, awit pada nggawé nesuné atiné Panjenengan, karo tindak-tanduké kanggo para wong sing pada mbangun.

₆Nanging kita pada nerusaké enggon kita pada mbangun témboké diedekké nganti kemput, duwuré wis olèh separo, awit wong okèh pada mempeng banget enggoné nyambutgawé.

₇Bareng Sanbalat lan Tobia lan wong Arab, wong Amon lan wong Asdod pada olèh kabar yèn pembangunané témboké Yérusalèm kuwi ditandangi lantyar lan sing bolong-bolong wiwit rapet, nganti pada muntab nesuné. ₈Kabèh terus bebarengan bakal nyerang perang marang Yérusalèm lan nggawé rusuh ing kono. ₉Nanging kita terus pada ndedonga marang Gusti Allah, awan wengi pada ndèkèkké tukang njaga, kanggo ngadepi wong-wong kuwi, awit sangka tumindaké sing mengkono kuwi.

₁₀Semauré wong Ju: “Kekuwatané para wong sing mikul wis arep entèk, lan jugrukané ijik okèh banget. Kita pada ora kuwat neruské enggon kita pada mbangun témbok iki.” ₁₁Nanging para mungsuhku pada mikir: “Wong kana ora bakal pada ngerti lan ora bakal pada weruh apa-apa, nganti kita pada teka ing tengahé lan pada matèni wong-wong kuwi, lan ngendek penggawéané.” ₁₂Bareng wong-wong Ju sing pada manggon ing sak tyedaké wis nganti dibalèni kaping sepuluh enggoné ngomongi marang kita: “Wong-wong kuwi bakal pada nyerang kita sangka kabèh panggonan ing panggonanmu”, ₁₃aku terus ndèkèkké rayat miturut turunané brayaté karo nggawa pedang, tumbak lan panah ing legokan ing sak mburiné témbok ing panggonané sing kebukak. ₁₄Sakwisé kabèh nitipriksa, aku terus ngadek ngomongi marang para pemimpin lan para penggedéné lan wong okèh liyané: “Aja pada wedi marang wong-wong kuwi, pada élinga marang Gusti Allah sing Mahaluhur lan medèni lan pada nandangana perang nglabuhi sedulur-sedulur sampéyan, para anak sampéyan lanang wadon, bojo sampéyan lan omah sampéyan.”

₁₅Bareng mungsuh kita pada krungu, yèn rantyamané kuwi wis diweruh, lan wis diendek karo Gusti Allah kita terus pada mbalèni ngerjani témbok menèh, siji-sijiné menyang panggonané déwé-déwé. ₁₆Wiwit ing dina kuwi sak terusé balaku sak bagéan pada nglakoni penggawéan, lan sak bagéan pada nganggo tumbak, tamèng lan panah, lan nganggo klambi tembaga, nanging para penggedéné ing mburiné golongané wong Yéhuda, ₁₇sing pada nggarap témbok. Wong sing mikul lan usung-usung enggoné pada nandangi penggawéan, tangané sing siji nyambutgawé, nanging sijiné nyekel gaman. ₁₈Saben wong sing mbangun kuwi siji-sijiné karo nyengkelit pedang ing wetengé lan sing ngunèkké trompèt ngadek ing sandingku. ₁₉Nanging welingku marang para pemimpin lan para penggedéné lan wong okèh liyané: “Penggawéan kuwi gedé lan amba, nanging kita pada pating plentyar ing témbok, sing siji adoh karo salah-sijiné. ₂₀Yèn krungu swarané trompèt, banjur pada nglumpuka nemoni kita. Gusti Allah kita sing bakal mimpin perang kita!”

₂₁Kaya mengkono enggon kita pada nglakoni penggawéan, nanging separoné wong pada nyekel tumbak wiwit waktuné arep njedulé srengéngé wétan nganti tekan metuné lintang-lintang. ₂₂Ing waktu kuwi aku uga préntah marang rayat: “Wong kabèh pada nginepa ing Yérusalèm kéné, karo balané, supaya ing wayah mbengi pada nganakké penjagan kanggo kita, lan ing wayah awan pada nyambutgawé.” ₂₃Mengkono kahananku déwé, sedulur-sedulurku, uga balaku lan wong jaga sing pada mèlu aku, kita kabèh ora kober salin sandangan. Siji-sijiné nyekel gaman ing tangané tengen.