Job 33

₁Nu dan toch, Job, luister naar mijn rede,

en neem al mijn woorden ter ore.

₂Zie toch, ik heb mijn mond geopend,

mijn tong onder mijn gehemelte spreekt.

₃Mijn woorden zijn oprechtheid des harten,

en wat mijn lippen weten, geven zij zuiver weer.

₄De Geest Gods heeft mij gemaakt,

en de adem des Almachtigen doet mij leven.

₅Indien gij kunt, antwoord mij,

maak u tegen mij op, stel u te weer.

₆Zie, voor God ben ik aan u gelijk,

ook ik ben uit leem afgeknepen.

₇Dus behoeft geen schrik voor mij u te overvallen,

mijn druk zal niet zwaar op u zijn.

₈Maar te mijnen aanhoren hebt gij gezegd,

en het geluid uwer woorden heb ik gehoord:

₉Ik ben rein, zonder overtreding,

ik ben zuiver en zonder ongerechtigheid;

₁₀maar zie, Hij weet reden tot vijandschap tegen mij te vinden,

Hij beschouwt mij als zijn vijand;

₁₁Hij legt mijn voeten in het blok,

Hij bespiedt al mijn paden.

₁₂Zie, daarin hebt gij ongelijk, antwoord ik u,

want God is meerder dan een sterveling.

₁₃Waarom hebt gij tegen Hem getwist,

terwijl Hij toch niets van zijn doen verantwoordt?

₁₄Want God spreekt op één wijze,

of op twee, maar men let daar niet op.

₁₅In een droom, in een nachtgezicht,

wanneer diepe slaap op de mensen valt,

in sluimering op de legerstede –

₁₆dan opent Hij het oor der mensen,

en drukt het zegel op de vermaningen, tot hen gericht,

₁₇om de mens van zijn doen af te brengen,

om hoogmoed van de man te weren,

₁₈om zijn ziel van de groeve te redden,

zijn leven, dat het niet omkome door de spies.

₁₉Ook wordt hij door smart op zijn sponde vermaand,

terwijl er aanhoudende strijd in zijn gebeente is;

₂₀dan gruwt zijn binnenste van brood,

zijn ziel van begeerlijke spijze;

₂₁zijn vlees slinkt weg, men ziet het niet meer,

zijn beenderen, eens onzichtbaar, steken uit,

₂₂zodat zijn ziel tot de groeve nadert,

zijn leven tot de dodende machten.

₂₃Indien een engel hem terzijde staat,

een voorspraak, een uit duizend,

om een mens zijn onschuld te kennen te geven,

₂₄dan zal Hij Zich zijner erbarmen en zeggen:

Bevrijd hem, dat hij niet in de groeve dale,

de losprijs heb Ik verkregen.

₂₅Zijn lichaam wordt frisser dan in zijn jeugd,

hij keert terug tot de dagen zijner jonkheid.

₂₆Hij bidt tot God, en Deze neemt hem in welgevallen aan,

zodat hij zijn aangezicht met gejubel aanschouwt

en Hij de sterveling zijn gerechtigheid hergeeft.

₂₇Dan zingt hij ten aanhoren van de mensen en zegt:

Ik had gezondigd en het recht gebogen,

maar het werd mij niet vergolden;

₂₈Hij heeft mijn ziel bevrijd van de gang naar de groeve,

en mijn leven verlustigt zich in het licht.

₂₉Zie, dit alles doet God

tweemaal, driemaal met een mens:

₃₀zijn ziel terugbrengen van de groeve,

zodat hij bestraald wordt door het levenslicht.

₃₁Merk op, o Job, en luister naar mij,

zwijg stil, opdat ik spreke.

₃₂Hebt gij iets te zeggen, antwoord mij;

spreek, want ik zou u gaarne gelijk geven.

₃₃Zo niet, luister gij dan naar mij;

zwijg, opdat ik u wijsheid lere.