Psalmen 69

₂Verlos mij, o God, want het water

is gekomen tot aan de lippen;

₃ik ben verzonken in bodemloos slijk,

waar ik niet kan staan;

ik ben gekomen in diepe wateren,

een vloed overstroomt mij.

₄Ik ben moede door mijn roepen, mijn keel is hees,

mijn ogen zijn bezweken van het uitzien naar mijn God.

₅Talrijker dan de haren van mijn hoofd

zijn zij die mij zonder oorzaak haten;

machtig zijn zij die mij willen verdelgen, mijn valse vijanden;

wat ik niet geroofd heb, moet ik toch teruggeven.

₆O God, Gij kent mijn verdwaasdheid,

mijn schuldige daden zijn voor U niet verborgen.

₇Laten om mij niet beschaamd worden wie U verwachten,

Here Here der heerscharen;

laten om mij niet schaamrood worden wie U zoeken,

o God van Israël.

₈Want om Uwentwil draag ik smaad,

bedekt schaamte mijn gelaat.

₉Ik ben een vreemde geworden voor mijn broeders,

een onbekende voor de zonen van mijn moeder;

₁₀want de ijver voor uw huis heeft mij verteerd,

en de smaadwoorden van wie U smaden, kwamen op mij neder.

₁₁Ik weende onder het vasten van mijn ziel,

maar het werd mij tot diepe smaad;

₁₂ik maakte een rouwgewaad tot mijn kleed,

maar ik werd hun tot een spreekwoord.

₁₃Wie in de poort zitten, praten over mij,

– en een spotlied van drinkers.

₁₄Maar mijn gebed is tot U, Here,

ten tijde des welbehagens;

o God, antwoord mij naar uw grote goedertierenheid

met uw trouwe hulp.

₁₅Red mij uit het slijk, opdat ik niet verzinke,

laat mij gered worden van mijn haters,

en uit de diepe wateren.

₁₆Laat de watervloed mij niet overstromen,

noch de diepte mij verslinden,

noch de put zijn mond boven mij toesluiten.

₁₇Antwoord mij, o Here, want rijk is uw goedertierenheid,

wend U tot mij naar uw grote barmhartigheid,

₁₈verberg uw aangezicht niet voor uw knecht,

want het is mij bang te moede; antwoord mij haastelijk.

₁₉Nader tot mijn ziel, bevrijd haar,

verlos mij om mijner vijanden wil.

₂₀Gij, Gij kent mijn smaad, mijn schaamte en mijn schande;

allen die mij benauwen, staan vóór U.

₂₁De smaad heeft mij het hart gebroken,

en ik ben verzwakt.

Ik wachtte op een teken van medelijden, maar tevergeefs,

op troosters, maar ik vond hen niet.

₂₂Ja, zij gaven mij gif tot spijze,

en lieten mij in mijn dorst azijn drinken.

₂₃Hun tafel worde voor hun aangezicht tot een strik,

en hun genoten tot een val.

₂₄Laten hun ogen verduisterd worden, zodat zij niet zien,

doe hun lendenen bestendig wankelen;

₂₅stort over hen uw gramschap uit,

en de gloed van uw toorn achterhale hen.

₂₆Hun kamp worde tot woestenij,

in hun tenten zij geen bewoner.

₂₇Want wie Gij hebt geslagen, vervolgen zij,

zij doen verhalen over de smart der door U gewonden.

₂₈Voeg schuld bij hun schuld,

zodat zij niet komen tot uw rechtvaardiging.

₂₉Laten zij uit het boek des levens worden uitgedelgd,

met de rechtvaardigen niet worden opgeschreven.

₃₀Maar ik ben ellendig en in smart,

uw heil, o God, bescherme mij.

₃₁Ik zal de naam van God prijzen met een lied,

Hem verheerlijken met een lofzang;

₃₂dat zal de Here meer behagen dan een rund,

dan een stier met horens en hoeven.

₃₃De ootmoedigen zullen het zien, zij zullen zich verheugen;

gij, die God zoekt, uw hart leve op.

₃₄Want de Here hoort naar de armen,

en zijn gevangenen veracht Hij niet.

₃₅Dat hemel en aarde Hem loven,

de zeeën en al wat daarin wemelt.

₃₆Want God zal Sion verlossen

en de steden van Juda bouwen,

opdat zij daar wonen en het bezitten;

₃₇het kroost van zijn knechten zal het beërven,

en wie zijn naam liefhebben, zullen daarin wonen.