Job 16

₂‘Dit soort dingen heb ik al zo vaak gehoord,

niets dan ellende brengt mij jullie troost.

₃Een eindeloze stroom van lege woorden!

Wat drijft jou ertoe zo tegen mij te spreken?

₄Zaten jullie op mijn plaats,

ik zou hetzelfde tegen jullie inbrengen;

ik zou een lange redevoering houden,

meewarig schuddend met mijn hoofd.

₅Toch zou ik jullie moed inspreken,

mijn woorden zouden mild en troostend zijn.

₆Maar nu – niets verzacht mijn pijn wanneer ik spreek,

en als ik zweeg, zou hij dan weggaan?

₇Hij heeft mijn krachten uitgeput.

U hebt al mijn naasten weggevaagd!

₈U hebt mij aangetast, en dat spreekt tegen mij.

Mijn ziekte teert mij uit, daarmee word ik aangeklaagd.

₉Zijn woede verscheurt me, hij valt aan,

tandenknarsend staat hij tegenover me,

mijn vijand – hij richt zijn stekende blik op mij.

₁₀Hij spert zijn mond open, schreeuwt me toe,

hij slaat me schimpend op de wang,

allen spannen samen tegen mij.

₁₁God levert me uit aan het gespuis,

hij geeft mij over aan de goddelozen.

₁₂Ik leefde onbedreigd, maar hij heeft me gebroken.

Hij grijpt me bij de nek, hij smijt me neer.

Hij dwingt me op te staan – zijn doelwit.

₁₃Zijn pijlen richten zich op mij van alle kanten,

hij doorboort mijn nieren, zonder enig medelijden,

hij giet mijn gal uit op de grond.

₁₄Bres na bres slaat hij in mij,

hij neemt een stormloop als een krijgsman.

₁₅Met een rouwkleed heb ik mij bedekt,

mijn aanzien ligt begraven in het stof.

₁₆Mijn gezicht ziet rood van tranen,

over mijn ogen daalt de diepste duisternis,

₁₇al kleeft aan mijn handen geen geweld,

al zijn mijn gebeden zuiver.

₁₈Aarde, dek mijn bloed niet toe,

laat mijn jammerklacht geen rustplaats vinden.

₁₉Maar nog heb ik in de hemel mijn getuige,

nog heb ik daar mijn pleitbezorger.

₂₀Zijn mijn vrienden soms mijn voorspraak?

Nee, in tranen zien mijn ogen op naar God.

₂₁Laat hij oordelen tussen mens en God,

zoals tussen een mens en zijn gelijke.

₂₂Nog enkele jaren resten mij,

voor ik het pad zal gaan waarlangs ik niet terugkeer.