Job 10

₁Ik vind het leven afschuwelijk.

Ik kan alleen maar klagen,

zo veel verdriet heb ik.

₂Tegen God wil ik zeggen:

God, denk niet dat ik slecht ben.

Vertel me toch, waarom vecht u tegen mij?

₃Hebt u er plezier in om mij te laten lijden?

U hebt me toch zelf gemaakt?

Waarom laat u mij in de steek,

terwijl u slechte mensen helpt?

₄U ziet toch meer dan de mensen zien,

u denkt toch niet zoals de mensen denken?

₅U leeft toch langer dan de mensen leven,

u hebt toch alle tijd om mij te laten lijden?

₆Weet u wel zeker dat ik slecht ben?

Weet u wel zeker dat ik alleen maar fouten maak?

₇God, u zou moeten weten dat ik onschuldig ben.

Maar ik heb niemand die mij verdedigt.

₈U hebt mij met uw eigen handen gemaakt.

Gaat u me nu vernietigen?

₉Bedenk dat u mij het leven gegeven hebt.

Haalt u het leven nu weer uit mij weg?

₁₀U hebt mij helemaal gemaakt,

vanaf het eerste begin.

₁₁U bedekte mijn vlees met huid,

u gaf mijn lichaam spieren en botten.

₁₂U gaf me leven en liefde,

u hebt goed voor mij gezorgd.

₁₃Maar nu pas zie ik uw bedoeling,

nu zie ik wat uw plannen zijn.

₁₄U wilt mijn fouten ontdekken,

u wilt zien dat ik iets verkeerds doe.

Want dan kunt u me straffen.

₁₅Als ik schuldig ben, straft u me.

Maar zelfs als ik onschuldig ben, voel ik me slecht.

Ik schaam me diep, ik voel me ellendig.

₁₆Juist als ik mijn best doe,

dan jaagt u op mij, zoals een leeuw op zijn prooi jaagt.

Dan gebruikt u uw macht om mij te laten lijden.

₁₇Steeds opnieuw valt u me aan,

u wordt steeds bozer op mij.

Steeds weer vindt u een reden om mij pijn te doen.

₁₈Waarom hebt u mij geboren laten worden?

Ik was liever bij mijn geboorte doodgegaan.

₁₉Dan was ik in een graf gelegd

zonder ooit te hebben geleefd.

₂₀Ik leef maar zo kort,

laat me toch met rust!

Laat me nog even vrolijk zijn,

₂₁voordat ik sterf en voorgoed verdwijn.

Dan ga ik naar het land van de dood,

₂₂het land waar alles donker is,

waar niets een vaste plaats heeft,

waar het licht niet bestaat.’