Daniël 6

₁Darius de Mediër kreeg het koningschap in handen. Hij was toen tweeënzestig jaar.

₂Darius besloot over het rijk honderdtwintig satrapen aan te stellen die ieder een eigen gebied zouden besturen. ₃Zij stonden onder drie rijksministers, van wie Daniël er één was. De satrapen waren aan hen verantwoording schuldig; zo werd voorkomen dat de koning benadeeld zou worden. ₄Daniël stak door zijn grote begaafdheid met kop en schouders uit boven de andere ministers en de satrapen. Daarom wilde de koning hem aanstellen over het hele rijk.

₅De rijksministers en de satrapen probeerden iets te vinden waardoor ze hem van slecht bestuur zouden kunnen beschuldigen, maar ze konden niets tegen hem inbrengen. Hij was betrouwbaar, deed niets verkeerd en verzuimde nooit zijn plicht. ₆‘Er is niets waarvan we deze Daniël kunnen beschuldigen,’ zeiden ze tegen elkaar, ‘of we moeten iets vinden dat met zijn godsdienst te maken heeft.’ ₇De ministers en de satrapen gingen samen naar koning Darius en zeiden tegen hem: ‘Majesteit, wij wensen u een lang leven! ₈Alle bestuurders van het rijk, stadhouders, satrapen, raadgevers en gouverneurs zijn eensgezind van mening dat er een koninklijk besluit moet worden uitgevaardigd. Daarin moet worden vastgelegd dat men binnen de eerstvolgende periode van dertig dagen alleen tot u een verzoek mag richten en tot niemand anders, of het nu een god is of een mens. Wie zich hier niet aan houdt, moet in de leeuwenkuil worden gegooid. ₉Dat verbod, majesteit, moet u schriftelijk vastleggen. Het moet een wet van Meden en Perzen zijn, een wet die onherroepelijk is.’ ₁₀Darius deed wat zij vroegen, hij legde het verbod schriftelijk vast.

₁₁Toen Daniël had gehoord dat dit bevel was uitgevaardigd, ging hij naar huis. In de bovenkamer had hij open ramen, in de richting van Jeruzalem. Hij knielde er neer omdat hij gewoon was driemaal per dag tot zijn God te bidden en hem te eren. ₁₂De mannen die hem wilden beschuldigen, trokken eropuit. Ze zagen hoe Daniël vurig bad tot zijn God. ₁₃Zij gingen naar de koning en wezen hem op het verbod. ‘Hebt u, majesteit, niet bepaald dat men de komende dertig dagen alleen tot u een verzoek mag richten en tot niemand anders, of het nu een god is of een mens? En dat overtreders van dit verbod in de leeuwenkuil gegooid moeten worden?’ ‘Zeker,’ zei de koning, ‘dat besluit is onherroepelijk, het is een wet van Meden en Perzen.’ ₁₄‘Maar,’ zeiden ze, ‘Daniël, een van de Judese ballingen, heeft zich niets van u aangetrokken. Hij heeft uw verbod naast zich neergelegd. Driemaal per dag bidt hij tot zijn God.’ ₁₅De koning was over deze beschuldiging zeer ontstemd; hij verzon van alles om Daniël te kunnen redden. Tot zonsondergang deed hij zijn uiterste best om voor hem een uitweg te vinden. ₁₆Toen gingen de mannen weer samen naar hem toe en zeiden: ‘U weet heel goed, majesteit, dat het een wet van Meden en Perzen is. Een verbod of besluit dat de koning heeft uitgevaardigd, is onherroepelijk!’ ₁₇Toen gaf de koning bevel Daniël te halen en in de leeuwenkuil te gooien. Hij zei tegen Daniël: ‘Ik hoop dat de God die je zo trouw vereert, je zal redden.’ ₁₈Op de opening van de kuil werd een steen gelegd; de koning verzegelde hem met zijn eigen zegelring en met die van zijn hoogste bestuurders. Aan het lot van Daniël zou niemand meer iets kunnen veranderen. ₁₉De koning trok zich terug in zijn paleis. Hij bracht de nacht door zonder eten en zonder vertier. De hele nacht bleef hij wakker.

₂₀Vroeg in de ochtend, toen het licht begon te worden, stond de koning op en haastte zich naar de leeuwenkuil. ₂₁Toen hij de kuil naderde, riep hij heel bedroefd: ‘Daniël, dienaar van de levende God, heeft de God die je zo trouw vereert, je kunnen redden van de leeuwen?’ ₂₂Toen antwoordde Daniël: ‘Majesteit, ik wens u een lang leven toe. ₂₃Mijn God heeft zijn engel gestuurd om de leeuwen in toom te houden. Ze hebben mij niets gedaan. God weet dat ik onschuldig ben. En u, majesteit, heb ik op geen enkele wijze benadeeld.’ ₂₄De koning was bijzonder blij en gaf bevel Daniël uit de leeuwenkuil te halen. Ze trokken hem uit de kuil en zagen dat hij ongedeerd was omdat hij vertrouwd had op zijn God. ₂₅Maar de mannen die Daniël beschuldigd hadden, werden op bevel van de koning opgepakt, met hun vrouwen en kinderen. Men gooide hen in de leeuwenkuil. Ze waren nog niet op de bodem of de leeuwen grepen hen en vermorzelden hun lichamen. ₂₆Toen schreef Darius aan alle bewoners van de aarde, tot welk volk zij ook behoorden en welke taal zij ook spraken:

‘Vrede en voorspoed komen u toe! ₂₇Ik beveel dat men in alle delen van mijn rijk een diep ontzag moet hebben voor de God van Daniël.

₂₉Tijdens de regering van Darius en ook tijdens de regering van Kores de Pers had Daniël een hoge positie.