Exodus 9

₁De Heer zei tegen Mozes: ‘Ga naar de farao en vertel hem dat ik, de Heer, de God van de Hebreeërs, zeg: Laat mijn volk gaan om mij te vereren. ₂Weigert u en houdt u hen nog langer vast, ₃dan zal ik uw vee op het land treffen met een zware ziekte: uw paarden, ezels, kamelen, koeien, schapen en geiten. ₄Wel zal ik onderscheid maken tussen het vee van de Egyptenaren en dat van de Israëlieten. Geen enkel dier van de Israëlieten zal omkomen.’ En de ₅Heer stelde ook de tijd vast: ‘Morgen voer ik mijn besluit uit.’

₆De volgende dag deed de Heer wat hij gezegd had. Al het vee van de Egyptenaren ging dood, maar niet één dier van de Israëlieten. ₇De farao onderzocht de zaak en hoorde dat de Israëlieten geen enkel dier verloren hadden. Toch bleef hij onverzettelijk, hij weigerde het volk te laten gaan.

₈De Heer zei tegen Mozes en Aäron: ‘Neem allebei een handvol roet uit een oven en laat Mozes dat dan in de lucht gooien, in aanwezigheid van de farao. ₉De roetdeeltjes zullen zich over heel Egypte verspreiden en bij mens en dier zweren veroorzaken met grote blaren.’ ₁₀Zij haalden roet uit een oven, verschenen voor de farao en Mozes gooide het roet in de lucht. Mens en dier kwamen onder de zweren te zitten. ₁₁Zelfs de magiërs konden zich niet meer vertonen, want ook zij zaten onder de zweren. ₁₂Maar de Heer maakte dat de farao niet wilde toegeven. Hij weigerde op hun verzoek in te gaan, zoals de Heer tegen Mozes gezegd had.

₁₃De Heer zei tegen Mozes: ‘Ga morgenvroeg naar de farao en vertel hem dat ik, de Heer, de God van de Hebreeërs, zeg: Laat mijn volk gaan om mij te vereren. ₁₄Deze keer zal ik u, uw hofdienaren en uw volk treffen met mijn zwaarste plaag. U zult weten dat er niemand op aarde aan mij gelijk is. ₁₅Ik had u en uw volk door de pest kunnen wegvagen van de aarde. ₁₆Maar ik laat u in leven alleen om u mijn macht te tonen. De hele wereld zal dan weten wie ik ben. ₁₇U weigert ondanks alles mijn volk te laten gaan. Daarom ₁₈zal ik het morgen om deze tijd zwaar laten hagelen, zo zwaar als het in Egypte sinds mensenheugenis nog nooit gehageld heeft. ₁₉Laat uw veestapel en wat er verder op het land is, in veiligheid brengen. Want alles wat buiten blijft, mens of dier, zal door de hagel omkomen.’ ₂₀Sommige hofdienaren van de farao namen de woorden van de Heer ernstig, zij brachten hun slaven en vee in veiligheid. ₂₁Maar anderen trokken zich er niets van aan, zij lieten hun slaven en hun vee op het land.

₂₂Toen zei de Heer tegen Mozes: ‘Strek je arm uit naar de hemel; dan zal het in heel Egypte hagelen, op mens en dier, op alle graangewassen.’ _23-24Mozes strekte zijn arm uit en wees met zijn stok naar de hemel. De Heer bracht een zware hagelbui over Egypte, die gepaard ging met hevige donder en felle bliksemschichten. Sinds het bestaan van Egypte had het nog nooit zo zwaar gehageld. ₂₅Alles wat op het land was, werd getroffen: mens en dier kwam om, gewassen werden neergeslagen, bomen vernield. ₂₆Alleen Gosen, het gebied waar de Israëlieten woonden, werd niet getroffen.

₂₇Toen liet de farao Mozes en Aäron halen en zei: ‘Nu moet ik schuld bekennen. De Heer heeft het recht aan zijn kant. Wij zijn schuldig, ik en mijn volk. ₂₈Bid tot de Heer en vraag hem een eind te maken aan deze verschrikkelijke donder- en hagelbuien, want het is meer dan ik verdragen kan. Dan zal ik jullie laten gaan, ik houd jullie niet langer tegen.’ ₂₉Mozes antwoordde: ‘Zodra ik de stad uit ben, zal ik mijn armen uitstrekken en bidden tot de Heer. De donder zal ophouden en het zal niet langer hagelen. Dan weet u dat de aarde aan de Heer toebehoort. ₃₀Maar ik besef heel goed dat u en uw hofdienaren nog geen ontzag hebben voor God, de Heer.’

₃₁Het vlas en de gerst waren verloren, want de gerst was net rijp en het vlas stond in bloei. ₃₂Maar de tarwe en de spelt niet, want die komen pas later.

₃₃Mozes verliet het hof van de farao, ging de stad uit en bad met uitgestrekte armen tot de Heer. Er kwam een eind aan donder en hagel, de regen stortte niet langer neer. ₃₄Toen de farao dit zag, verviel hij in zijn oude fout. Hij en zijn hofdienaren bleven onverzettelijk. ₃₅Zoals de Heer door Mozes had voorspeld: de farao bleef halsstarrig weigeren de Israëlieten te laten gaan.