Galaten 2

₁Veertien jaar later ben ik weer naar Jeruzalem gegaan, samen met Barnabas. Titus had ik ook meegenomen. ₂God had mij in een openbaring laten weten, dat ik moest gaan. Ik heb toen het evangelie zoals ik dat verkondig onder de volken, aan de gemeente voorgelegd, en nog afzonderlijk aan de belangrijkste mensen. Ik wilde er zeker van zijn, dat ik niet op een verkeerd spoor zat of had gezeten. ₃Maar zelfs mijn metgezel Titus, die toch een Griek is, werd niet gedwongen zich te laten besnijden. ₄Dat was wat een paar schijnchristenen wilden, die heimelijk waren binnengeslopen om de vrijheid die we in Christus Jezus hebben, te bespieden. Zij wilden ons weer slaven maken. ₅Wij hebben echter geen moment voor hen een stap terug gedaan; het ging erom, de waarheid van het evangelie voor u veilig te stellen.

₆Maar degenen die voor de belangrijkste mensen doorgingen – hoe belangrijk ze waren, interesseert me niet; God maakt geen onderscheid –, zij hebben me geen enkele verplichting opgelegd. ₇Integendeel, zij zagen, dat ik belast was met de verkondiging van het evangelie onder de niet-Joden, zoals Petrus met de prediking onder de Joden. ₈Want hij die Petrus kracht heeft gegeven om apostel te zijn voor de Joden, gaf mij de kracht om als apostel te werken onder de niet-Joden. ₉Jakobus, Kefas en Johannes, de belangrijkste mensen, die bekend stonden als de steunpilaren, waren doordrongen van het voorrecht dat mij verleend was en ze hebben mij en Barnabas de hand gedrukt ten teken dat we het eens waren: wij zouden naar de heidenen gaan, zij naar de Joden. ₁₀We moesten alleen de armen onder hen niet vergeten. Daar heb ik dan ook mijn best voor gedaan.

₁₁Maar toen Kefas in Antiochië was gekomen, heb ik me openlijk tegen hem verzet. Want door zijn gedrag veroordeelde hij zichzelf. ₁₂Hij had namelijk altijd samen met niet-Joden aan tafel gezeten. Maar toen er een paar mensen van Jakobus aangekomen waren, krabbelde hij terug en ging apart zitten, uit angst voor die voorstanders van de besnijdenis. ₁₃Ook de andere Joodse christenen deden met deze schijnvertoning mee, en zelfs Barnabas liet zich meeslepen door hun huichelarij. ₁₄Maar toen ik merkte, dat zij bezig waren af te dwalen van de waarheid van het evangelie, heb ik in het bijzijn van allen tegen Kefas gezegd: ‘Hoewel je een Jood bent, leef je naar heidense gewoonten en niet naar de joodse gebruiken; hoe kun je dan niet-Joden dwingen als Jood te leven? ₁₅Wij zijn geboren Joden en geen zondaars uit de andere volken. ₁₆Toch weten we, dat een mens niet van schuld wordt vrijgesproken door zich te houden aan de wet, maar door te geloven in Christus Jezus. Ook wij zijn in Christus Jezus gaan geloven om gerechtvaardigd te worden door geloof in Christus en niet door naleving van de wet. Geen mens immers vindt rechtvaardiging door het naleven van de wet. ₁₇Maar dat we proberen gerechtvaardigd te worden door onze verbondenheid met Christus, wijst uit dat wijzelf ook zondaars zijn. Wil dat dan zeggen dat Christus in dienst van de zonde staat? Geen sprake van! ₁₈Maar als ik weer ga opbouwen wat ik had afgebroken, maak ik me zelf weer tot een overtreder van de wet. ₁₉Door de wet zelf heb ik opgehouden te bestaan voor de wet, om voortaan voor God te leven. Met Christus ben ik immers gekruisigd. ₂₀Ik leef niet meer, maar Christus leeft in mij. Mijn huidige aardse bestaan leid ik in geloof in de Zoon van God, die mij heeft liefgehad en zijn leven voor mij heeft gegeven. ₂₁Alleen zo doe ik de genade van God alle recht. Want als de wet kon rechtvaardigen, zou Christus vergeefs gestorven zijn.’