Psalmen 77

₂Luid roep ik om God,

ik schreeuw het uit.

Als hij nu maar luistert!

₃In mijn ellende zoek ik de Heer,

ik strek mijn handen naar hem uit,

zelfs ’s nachts vind ik geen rust;

ik ben niet te troosten.

₄Denk ik aan God,

dan kreun ik,

ik denk aan hem

en voel me wanhopig.

₅Heer, u houdt mij wakker,

ik ben onrustig,

kan geen woord uitbrengen.

₆’s Nachts moet ik denken aan het verleden,

aan lang vervlogen tijden,

₇aan hoe ik uw daden bezong.

Dan lig ik te peinzen,

en laat de vraag me niet los:

₈Heeft de Heer ons blijvend verstoten,

zijn wij voor altijd bij hem uit de gunst?

₉Is er een einde gekomen aan zijn liefde,

gelden zijn beloften niet meer?

₁₀Vergeet God medelijden met ons te hebben,

is zijn woede nog groter dan zijn liefde?

₁₁Daarom zeg ik,

en dat is mijn pijn:

De Heer, de allerhoogste God,

hij heeft zijn handen van ons afgetrokken!

₁₂Heer, ik zal nooit vergeten wat u hebt gedaan,

ik zal spreken van al uw wonderen

vanaf het eerste begin.

₁₃Ik blijf denken aan al die grootse daden,

aan wat u allemaal deed.

₁₄Mijn God, wat u doet is zo verheven,

geen god is zo groot als u.

₁₅U verricht wonderen,

u hebt alle volken uw macht doen voelen.

₁₆U hebt uw volk verlost,

de nakomelingen van Jakob en Jozef,

krachtig trad u op.

₁₇Het water zag u, mijn God,

het zag u en beefde van angst,

de zee schokte tot op de bodem.

₁₈De regens gutsten uit de wolken,

de hemel weerkaatste de donder

en uw bliksemschichten schoten heen en weer.

₁₉Dreunend rolde uw donder voort,

de bliksems zetten de wereld in licht

en de aarde schudde en schokte.

₂₀U baande zich een weg door het water,

een pad door de diepe zee,

niemand kon uw voetsporen zien.

₂₁U hebt uw volk geleid

als een herder zijn kudde,

u leidde uw volk,

Mozes en Aäron namen het bij de hand.