1 Tésalonika 2

₁Kowé déwé ya wis pada weruh, para sedulur, yèn enggon kita pada teka ing tengahmu kuwi ora tanpa olèh gawé. ₂Senajan sak durungé, kaya sing wis kok weruh, kita pada dianiaya lan digawé kisinan ing Filipi, nanging awit sangka pitulungané Allah kita, kita pada olèh kekendelan kanggo ngabaraké Injilé Gusti Allah marang kowé kabèh ing penggawéan sing abot. ₃Awit pepéling kita kuwi tekané ora sangka sing nasarké utawa sangka kekarepan sing ora murni lan ora ketyampuran sing ala. ₄Sak baliké, awit Gusti Allah wis nganggep, yèn kita pantes dipertyayani Injil, mulané kita pada rembukan kuwi ora kanggo senengé manungsa, nanging supaya ndadèkké senengé atiné Gusti Allah, sing njajal ati kita. ₅Awit kaya sing pada kok weruh, kita pada ora tau nggunakké tembung alus, utawa nganggo pikiran srakah sing ndelik-ndelik; Gusti Allah sing nyeksèni. ₆Semono uga kita pada ora tau nggolèk lem-leman sangka manungsa, dadia sangka kowé utawa sangka wong-wong liyané, senajan kita pada bisa nandangi mengkono, awit pada dadi rasulé Kristus. ₇Nanging karo sumanak enggon kita ing tengahmu, kaya tyarané ibu enggoné momong lan ngopèni anaké. ₈Kaya mengkono enggon kita pada mbuktèkké gedéné katrésnan marang kowé kabèh, ora mung karo lila enggonku pada ngekèki Injilé Gusti Allah marang kowé, nanging uga urip kita pisan, jalaran kowé kabèh pada kita trésnani. ₉Awit kowé ijik pada kèlingan, para sedulur, marang kangèlan lan rekasa kita. Enggon kita nyambutgawé awan wengi nalika nggelarké Injilé Gusti Allah marang kowé, supaya aja nganti ngrépoti sapa waé ing tengahmu. ₁₀Kowé pada dadi seksi, semono uga Gusti Allah, bab enggon kita pada nandangi karo sutyi, adil lan tanpa tyiri ing tengahmu sing pada pertyaya. ₁₁Kowé pada weruh, kepriyé enggon kita wis ngomongi kowé lan nguwatké atimu déwé-déwé, kayadéné bapak marang anak-anaké, ₁₂lan enggon ndesek karo banget, supaya kowé kabèh pada urip tyotyok karo karepé Gusti Allah, sing manggil kowé marang kratoné lan kamulyan-Né.

₁₃Awit sangka kuwi kita ya tansah pada maturkesuwun marang Gusti Allah, awit kowé pada nampani pituturé Gusti Allah sing kita wartakké kuwi, ora kaya tembungé manungsa, lan iki pantyèn tenan mengkono, kuwi pituturé Gusti Allah, sing uga nyambutgawé ing kowé sing pada pertyaya. ₁₄Awit kowé, para sedulur, wis pada niru pasamuan-pasamuané Gusti Allah ing Yudéa, ya kuwi pasamuan-pasamuan ing Kristus Yésus, jalaran kowé uga wis pada ngalami sangsara awit sangka penggawéané wong-wong sing tunggal bangsa karo kowé, pada kaya sing dialami karo pasamuan ing Yudéa kono, awit sangka penggawéané wong-wong Ju. ₁₅Malah wong-wong Ju mau wis matèni Gusti Yésus lan para nabi uga wis nganiaya kita. Apa sing dadi senengé Gusti Allah ora pada diperduli lan wong kabèh pada dimungsuhi. ₁₆Awit arep pada ngalang-alangi enggon kita pada ngabaraké pituturé Gusti marang bangsa-bangsa liyané kanggo keslametané. Dadiné pada tansah ngundaki dosané sak kabèhé, lan pungkasané pada katekan paukuman.

₁₇Nanging kita, para sedulur, sing sak untara waktu pisah karo kowé, adoh ing mripat, nanging ora adoh ing ati, temen-temen karo kangen banget wis ngupaya bisané ketemu adu-arep karo kowé. ₁₈Awit niat kita arep nemoni kowé, - aku, Paulus, malah ora mung sepisan waé - nanging kita pada dialangi karo sétan. ₁₉Awit sapa ta sing dadi pengarep-arep kita utawa kabungahan kita utawa makuta kemenangan kita ing ngarepé Yésus, Gusti kita, mbésuk ing dina tekané yèn duduk kowé? ₂₀Tenan, kowé kuwi sing dadi kamulyan lan kabungahan kita.