Néhémia 2

₁Ing sasi Nisan, ing taun sing kaping rong puluhé pepréntahané Artahsasta, waktu aku nindakké kuwajipanku nyawiské anggur, aku njupuk anggur sing arep diladèké marang ratu. Awit aku kétok sedih, sing pantyèn durung tau kelakon ing ngarepé ratu. ₂Ratu terus takon marang aku: “Kenèng apa kowé kok kétok sedih, senajan kowé ora lara. Kowé mesti ngalami kasusahan.” Dadiné banget enggonku terus wedi. ₃Tembungku marang ratu: “Ratu supaya slamet kanggo ing sak lawasé! Kepriyé enggèn kula ora sedih, yèn kuta, kuburané para mbah kula kuwi dadi gempuran lan gapurané pada diobong?” ₄Tembungé ratu marang aku: “Yèn mengkono apa sing dadi penjalukmu?” Ing kono aku ndedonga marang Gusti Allah sing ngwasani langit, ₅lan terus ngomong marang ratu: “Yèn ndadèkké senengé karepé ratu, duh ratu, lan yèn abdi olèh kawelasan ing ngarepé ratu, supaya gelem ngutus kula marang tanah Yéhuda, marang kuta kuburané para mbah kula, supaya dililani kula mbangun malih.” ₆Ing kono tembungé ratu marang aku, waktu kuwi bojoné ratu njagong ing sandingé ratu: “Enggonmu lelungan kuwi bakal sepira suwéné lan mbésuk apa bakal bali?” Lan ratu terus gelem ngutus aku, sakwisé aku ngomong bab waktuné marang piyambaké. ₇Aku terus ngomong menèh marang ratu: “Yèn ratu mikir apik, kula supaya sampéyan kèki layang-layang marang para bupati ing sabrangé kali Efrat, supaya pada nglilani mlakuné kula nganti teka ing negara Yéhuda.” ₈Lan uga layang marang Asaf, sing njaga alas duwèké ratu, supaya ngekèki kayu marang kula kanggo balok-baloké gapura-gapurané pageré griya sutyi, kanggo témboké kuta lan kanggo omah sing bakal kula panggoni. Ratu terus ya nuruti penjalukku, awit tangané Allahku sing kebak kamurahan ngayomi aku.

₉Mengkono aku dadiné nemoni para bupati ing sabrangé kali Efrat lan layangé ratu tak pasrahké. Nanging budalku kuwi, awit sangka préntahé ratu, nganggo diteraké karo para penggedéné perang, karo suradadu sing numpak jaran. ₁₀Bareng Sanbalat, wong Horon lan Tobia, wong Amon, sing dadi abdi, pada krungu bab kuwi, nganti banget anyelé atiné, awit ana wong teka sing arep nggawé kabetyikané wong Israèl.

₁₁Aku wis tekan ing Yérusalèm. Sakwisé telung dina ing kono, ₁₂ing wayah mbengi aku tangi karo wong siji-loro sing mèlu aku. Ora ana sing tak omongi, apa sing dikarepké ing atiku karo Gusti Allahku kanggo sing bakal tak tindakké ing Yérusalèm, senajan kéwan ya ora ana sing mèlu aku kejaba mung kéwan sing tak tunggangi waé. ₁₃Aku terus metu ing wayah mbengi, ngliwati gapura Legokan, nuju ing sumber Ula lan ing gapura Pawuhan, lan mriksa témboké Yérusalèm sing pada mobrak-mabrik lan gapurané sing pada diobong nganti entèk. ₁₄Aku terus neruské mlakuku menyang ing gapura Sumber lan blumbang ratu. Awit kéwan sing tak tunggangi ora bisa liwat ing kono, ₁₅aku terus mlaku munggah metu ing kali asat ing wayah mbengi karo mriksa témboké karo tliti. Aku terus bali lan mlebu metu ing gapura Legokan. Mengkono dadiné aku terus mulih. ₁₆Nanging para penggedéné ora weruh aku mentas menyang ngendi lan apa sing wis tak tindakké, awit nganti tekan sepréné aku durung omong apa-apa marang wong Ju, dadia marang para imam utawa marang para penggedéné; dadia marang para sing nggawa pangwasa utawa wong liyané sing dikèki penggawéan.

₁₇Ing kono wong-wong kuwi terus pada tak omongi: “Sampéyan pada weruh ing kangèlan sing kita ngalami iki, ya kuwi yèn Yérusalèm dadi gempuran lan gapurané diobong. Mulané hayuk pada mbangun témboké Yérusalèm, supaya kita aja nganti terus-terus dadi geguyonan menèh.” ₁₈Waktu pada tak omongi kaya apa enggonku wis diayomi karo Gusti Allahku sing kebak kamurahan, lan apa sing dadi tembungé ratu marang aku, ing kono semauré: “Ya hayuk pada tandang mbangun!” Lan karo ngetokké kekuwatan enggoné pada nglakoni penggawéan sing betyik kuwi. ₁₉Nanging bareng Sanbalat wong Horon lan Tobia, wong Amon, sing dadi abdi lan Sanbalat, wong Arab, pada krungu kabaré kuwi, terus pada moyoki lan ngrèmèhké, semauré: “Apa ta sing pada sampéyan tandangi kuwi? Apa sampéyan pada nglawan marang ratu?” ₂₀Aku nyauri marang wong-wong kuwi, omongku: “Gusti Allahé sing ngwasani langit, ya Panjenengané kuwi sing ndadèkké kula pada bisa ngrampungké penggawéan kula, kula para abdiné wis pada siap mbangun. Nanging sampéyan pada ora nduwé panduman utawa wewenangé lan ora bakal diélingi ing Yérusalèm!”