1Aku terus weruh mulékat liyané sing rosa-rosa medun sangka swarga, kebuntel mendung, lan ing sak nduwuré sirahé ana kluwungé, praupané kaya srengéngé, sikilé kaya tugu geni. 2Tangané nggawa gulungan kitab tyilik kebukak. Sikilé sing tengen njangkah ing segara, lan sing kiwa ing daratan. 3Mulékat mau mbengok karo swara banter kaya nggeruhné singa. Sakwisé mbengok, gluduk pitu terus pada nyuwara. 4Lan sakwisé gluduk pitu mau pada ngomong, aku terus arep nyateti, nanging aku terus krungu swara sangka swarga sing ngomong: “Apa sing diutyapké karo gluduk pitu kuwi mau ségelen, aja kok tulis!”
5Mulékat sing tak deleng ngadek ing segara lan ing daratan mau, terus ngangkat tangané tengen nang langit, 6lan sumpah kanggo Panjenengané sing urip langgeng sak lawas-lawasé, sing wis nyiptaké langit sak isiné, lan bumi sak isiné, lan segara sak isiné: “Ora bakal diundurké menèh! 7Nanging yèn uniné trompèté mulékat sing kaping pitu krungu, ya kuwi yèn mulékat kuwi ngunèkné trompèté, bakal kedadian tenan wewadiné Gusti Allah, kaya sing wis diwartakké marang para abdiné, ya kuwi para nabi.”
8Swara sing wis tak rungokké sangka langit mau, terus ngomong menèh marang aku ngéné: “Lungaa, jupuken kitab bukaan ing tangané mulékat, sing ngadek ing segara lan ing daratan kuwi.” 9Aku terus marani mulékat mau lan njaluk, supaya gulungan kitab kuwi dikèkké marang aku. Tembungé marang aku: “Tampanana lan panganen; iki bakal njalari wetengmu pait, nanging ing tutukmu rasané legi kaya madu.” 10Aku terus njupuk gulungan kitab tyilik sangka tangané mulékat mau, terus tak pangan: ing tutukku rasané legi kaya madu, nanging sakwisé tak pangan, wetengku krasa pait. 11Aku terus diomongi, ngéné: “Kowé kudu nubuat menèh marang para bangsa lan umat lan basa lan para ratu.”
