1Aku nolèh terus ndangak, aku weruh ana gulungan kitab ngléyang. 2Aku terus diomongi mengkéné: “Kowé weruh apa?” Omonganku: “Kula weruh ana kitab gulungan ngléyang, dawané rong puluh éluh lan ambané sepuluh éluh.” 3Terus aku diomongi menèh, mengkéné: “Kuwi sumpah bebendu sing nyerang ing sak ratané negara kabèh; awit miturut isiné sumpah bebendu kuwi, saben maling ing kéné ijik bébas sangka paukuman, mengkono uga saben wong sing ngetokké sumpah palsu ya ijik bébas sangka paukuman.4‘Aku sing ngongkon bebendu kuwi’, mengkono tembungé GUSTI Gustiné sing ngwasani langit lan bumi, supaya kuwi mlebu ing omahé maling lan ing omahé wong sing ngetokké sumpah palsu nganggo asma-Ku, lan bakal nginep ing omahé kono lan bakal ndadèkké rusaké, dadia kayuné utawa watu-watuné.”
5Mulékat sing omongi karo aku mau teka menèh, lan ngongkon marang aku: “Kowé ngematna lan nitènana apa sing njedul ing kono?” 6Aku terus takon: “Apa kuwi?” Tembungé mulékat: “Sing kétok kuwi baril.” Terus ngomong menèh: “Kuwi penggawé alané wong-wong mau ing sak kabèhé negara!” 7Delengen, tutupé timah baril kuwi wis diangkat, lan ing njeruhné ana wong wadon sing lungguh. 8Tembungé mulékat mau: “Kuwi tindak dursila!” Wong wadon kuwi terus dijongkroké menèh ing barilé, lan tutupé timah kebanting ing nduwuré baril. 9Aku terus ndangak lan weruh, ana wong wadon loro sing swiwiné keterak karo angin; swiwiné mau kaya swiwiné manuk ooievaar. Barilé terus diangkat mumbul karo wong loro kuwi ing antarané bumi karo langit. 10Aku terus njaluk ngerti marang mulékat sing omongan karo aku, mengkéné: “Baril kuwi digawa menyang ngendi?” 11Semauré mulékat: “Menyang ing negara Sinear, wong wadon kuwi arep digawèkké omah ing kana; yèn wis dadi, wong wadon mau terus dipapanaké ing omah kono.”
