Psalmen 109

O God, die ik loof, zwijg niet,

₂want een goddeloze en bedrieglijke mond

hebben zij tegen mij opengedaan;

zij spreken tegen mij met een leugentong,

₃met woorden van haat omringen zij mij

en zij bestrijden mij zonder oorzaak;

₄tot loon voor mijn liefde weerstaan zij mij,

maar ik ben een en al gebed;

₅zij laden kwaad op mij in plaats van goed,

en haat tot loon voor mijn liefde.

₆Stel een goddeloze als rechter over hem,

een aanklager sta aan zijn rechterhand;

₇voor het gericht gedaagd, ga hij als schuldige uit,

zijn gebed worde tot zonde;

₈mogen zijn dagen weinige zijn,

moge een ander zijn ambt nemen;

₉mogen zijn kinderen wezen worden,

zijn vrouw weduwe;

₁₀mogen zijn kinderen overal ronddolen en bedelen,

en opgejaagd worden uit hun puinhopen.

₁₁De schuldeiser aze op zijn ganse bezit,

vreemden mogen plunderen wat hij met moeite verwierf;

₁₂hij hebbe niemand, die hem liefde blijft bewijzen,

niemand ontferme zich over zijn wezen;

₁₃zijn nakroost zij ter uitroeiing,

in het volgend geslacht worde hun naam uitgewist.

₁₄De ongerechtigheid van zijn vaderen

blijve bij de Here in gedachtenis,

en de zonde van zijn moeder worde niet uitgewist;

₁₅dat deze bestendig vóór de Here zijn,

opdat Hij hun gedachtenis van de aarde verdelge;

₁₆omdat hij er niet aan dacht liefde te bewijzen,

maar de ellendige, de arme en de versaagde van hart

ten dode toe vervolgde.

₁₇De vloek had hij lief – die kome over hem;

de zegen wilde hij niet – die blijve verre van hem;

₁₈hij bekleedde zich met vloek als met zijn gewaad –

die kome als water in zijn binnenste,

als olie in zijn gebeente;

₁₉die zij hem als een kleed waarin hij zich hult,

als een gordel die hij bestendig draagt.

₂₀Dit zij van de Here het loon van mijn belagers,

en van hen die kwaad tegen mij spreken.

₂₁Maar Gij, Here Here, handel met mij om uws naams wil,

red mij, want rijk is uw goedertierenheid;

₂₂want ik ben ellendig en arm,

mijn hart is doorwond in mijn binnenste;

₂₃als een schaduw die zich verlengt, ga ik heen,

als een sprinkhaan word ik afgeschud;

₂₄mijn knieën knikken van het vasten,

mijn vlees is vermagerd, zonder vet;

₂₅daarom ben ik hun tot een smaad geworden;

als zij mij zien, schudden zij het hoofd.

₂₆Help mij, Here, mijn God,

verlos mij naar uw goedertierenheid,

₂₇opdat zij erkennen, dat dit uw hand is,

dat Gij, o Here, het gedaan hebt.

₂₈Al vloeken zij – wil Gij zegenen;

al verheffen zij zich – laat hen te schande worden,

maar uw knecht moge zich verheugen.

₂₉Dat mijn belagers met smaad bekleed worden,

en zich in hun schande hullen als in een mantel.

₃₀Ik zal de Here met luider stem loven,

ik zal Hem lofzingen te midden van velen;

₃₁want Hij staat aan de rechterhand van de arme,

om hem te verlossen van wie hem veroordelen.