Psalmen 9

₂Ik zal U loven, Here, met mijn ganse hart,

ik wil al uw wonderen verhalen;

₃in U wil ik mij verheugen en juichen,

uw naam psalmzingen, o Allerhoogste,

₄nu mijn vijanden terugdeinzen,

struikelen en vergaan voor uw aangezicht.

₅Want mijn pleitzaak en mijn geding hebt Gij berecht,

als rechtvaardig rechter de rechterstoel bestegen.

₆Gij hebt de volken gedreigd,

de goddelozen te gronde gericht,

hun naam hebt Gij uitgewist voor altoos en immer;

₇de vijanden zijn weg – eeuwige puinhopen –,

want steden hebt Gij verwoest,

zelfs hun gedachtenis is vergaan.

₈Maar de Here zetelt voor eeuwig,

zijn rechterstoel heeft Hij ten gerichte gezet;

₉ja, Hij oordeelt de wereld in gerechtigheid,

Hij richt de natiën in rechtmatigheid.

₁₀Daarom is de Here een burcht voor de verdrukte,

een burcht in tijden van nood.

₁₁Daarom vertrouwen op U wie uw naam kennen,

want Gij hebt nooit verlaten wie U zoeken, o Here.

₁₂Psalmzingt de Here, die op Sion woont,

verkondigt onder de volken zijn daden;

₁₃Want Hij, die de bloedschuld wreekt, gedenkt hunner,

het geroep der ellendigen vergeet Hij niet.

₁₄Wees mij genadig, Here;

zie mijn ellende, door mijn haters mij berokkend,

Gij, die mij opheft uit de poorten des doods,

₁₅opdat ik verhale al uw roemrijke daden,

in de poorten der dochter van Sion juiche over uw heil.

₁₆De volken zijn verzonken in de kuil die zij dolven;

in het net dat zij verborgen, raakte hun voet verward.

₁₇De Here deed Zich kennen, Hij handhaafde het recht;

in het werk van zijn handen is de goddeloze verstrikt.

higgajon, sela

₁₈De goddelozen keren om naar het dodenrijk,

al de volken die God vergeten.

₁₉Want niet voorgoed blijft de arme vergeten,

niet voor immer gaat de hoop der ootmoedigen teloor.

₂₀Sta op, Here, laat de sterveling niet zegepralen,

laat de volken voor uw aanschijn gericht worden.

₂₁Jaag hun schrik aan, Here,

zodat de volken erkennen, dat zij stervelingen zijn. sela