Job 31

₁Ik heb een verbond gesloten met mijn ogen:

nooit zal ik naar jonge vrouwen kijken.

₂Wat heb ik van God in de hemel te verwachten,

wat valt mij ten deel van de Ontzagwekkende daar boven?

₃Wacht de boosdoener geen rampspoed,

treft het ongeluk niet hen die onrecht doen?

₄Ziet hij niet de wegen die ik ga,

telt hij niet al mijn stappen?

₅Heb ik het pad van het bedrog bewandeld,

vluchtte ik ooit in de leugen?

₆Laat hij mij op een eerlijke weegschaal wegen,

dan zal hij zien dat ik onschuldig ben.

₇Als mijn voet is afgeweken van de goede weg,

als mijn hart heeft toegegeven aan mijn oog,

als er aan mijn hand een smet is blijven kleven,

₈dan zal ik zaaien, maar anderen zullen eten,

en wat ik voortbreng zal verdelgd worden.

₉Als mijn hart zich door een vrouw heeft laten lokken

en ik geloerd heb bij mijn buurmans deur,

₁₀laat mijn vrouw dan koren malen voor een vreemde,

laat anderen maar bij haar liggen,

₁₁want het zou een schanddaad zijn,

een misdrijf dat bestraft moet worden,

₁₂een vuur dat een mens de afgrond in drijft,

dat de oogst verdelgt tot aan de wortels.

₁₃Als ik mijn slaaf of slavin ooit hun recht ontzegd heb

wanneer wij van mening verschilden,

₁₄wat zal ik dan beginnen als God voor mij oprijst,

en als hij mij ondervraagt – wat kan ik dan antwoorden?

₁₅Maakte hij hen in de moederschoot niet net als mij,

vormde een en dezelfde ons niet eender in de moederbuik?

₁₆Onthield ik aan de armen ooit waar ze om vroegen,

liet ik de ogen van weduwen versmachten?

₁₇At ik mijn brood alleen,

deelde ik het niet met wezen?

₁₈Hadden zij van kindsbeen geen vader in mij,

stond ik weduwen niet van jongs af bij?

₁₉Als ik een zwerver zag die geen kleren had,

een verschoppeling die zich met niets kon bedekken,

₂₀zegende hij mij dan niet met heel zijn hart,

wanneer hij zich warmde met de wol van mijn schapen?

₂₁Als ik mijn vuisten tegen wezen heb gebald,

omdat de rechters in de poort mijn vrienden waren,

₂₂mogen mijn schouders dan ontwricht worden

en mijn arm doormidden breken bij de elleboog –

₂₃want één ding vrees ik: een door God gezonden ramp –

tegen zijn oppermacht ben ik niet opgewassen.

₂₄Heb ik mijn hoop gevestigd op goud,

van het fijnste goud gezegd: “Daarop vertrouw ik”?

₂₅Heb ik mij verheugd over mijn vermogen,

omdat ik eigenhandig zoveel had verworven?

₂₆Keek ik ooit naar de zon, haar stralende licht,

naar de maan in haar wassende pracht,

₂₇terwijl mijn hart zich heimelijk liet lokken

en ik in verering mijn mond op mijn hand drukte?

₂₈Ook dat zou een misdrijf zijn dat bestraft moet worden,

want dan zou ik God daar boven verloochend hebben.

₂₉Verheugde ik mij over de ondergang van mijn vijand,

juichte ik wanneer hij door het kwaad getroffen werd?

₃₀Nooit heb ik mijn mond laten zondigen

door met een vloek zijn leven te verlangen.

₃₁Zullen mijn verwanten niet getuigen:

“Ieder deed zich te goed aan het vlees van zijn kudden”?

₃₂Geen vreemdeling liet ik buiten overnachten,

voor elke reiziger opende ik mijn deuren.

₃₃Heb ik als anderen mijn overtredingen verhuld

en mijn zonden weggeborgen in mijn binnenste,

₃₄omdat ik in angst en beven voor de menigte verkeerde

en de verachting van anderen mij angst aanjoeg,

zodat ik mij stilhield en geen stap naar buiten deed?

₃₅O, wilde er maar iemand luisteren!

Ik sta in voor wat ik heb gezegd.

Laat nu de Ontzagwekkende antwoord geven,

laat mijn tegenstander zijn klacht boekstaven!

₃₆Dan zou ik die op mijn schouders dragen,

als een krans zou ik hem om mijn hoofd vlechten.

₃₇Ik kan van al mijn gangen rekenschap afleggen,

fier als een vorst treed ik hem tegemoet.

₃₈Als mijn akkers ooit geroepen hebben om vergelding,

als uit hun voren een jammerklacht is opgestegen,

₃₉als ik hun vruchten heb verteerd zonder te betalen

en de boeren tot wanhoop heb gebracht –

₄₀mogen er dan dorens opschieten in plaats van tarwe

en woekerkruid in plaats van gerst.’