Job 7

₁Ik vind het leven moeilijk.

Het is zwaar, elke dag weer.

₂Ik voel me als een slaaf in de hitte,

op zoek naar schaduw.

Ik voel me als iemand die heel hard moet werken,

voor heel weinig geld.

₃Elke dag heb ik nieuwe zorgen,

elke nacht heb ik pijn.

₄Als ik naar bed ga, denk ik:

Was het maar tijd om op te staan.

Maar de nacht duurt lang,

onrustig lig ik wakker tot de ochtend.

₅Mijn lichaam is vuil, het zit vol zweren.

Mijn huid is kapot, de wonden zijn open.

₆Mijn leven gaat heel snel voorbij,

zonder hoop ga ik naar het einde.

₇God, denk aan mij,

mijn leven is bijna voorbij.

Ik zal nooit meer gelukkig zijn.

₈Nu ziet u me nog, maar straks niet meer.

Als u me zoekt, ben ik verdwenen.

₉Ik ga naar het land van de dood,

en ik kom niet meer terug.

Ik verdwijn, er blijft niets van mij over.

₁₀Ik zal nooit meer terugkomen in mijn huis.

Mensen die mij kenden, zullen me snel vergeten.

₁₁Daarom moet ik nu spreken.

Ik ben kwaad, ik kan niet zwijgen.

Ik heb verdriet, ik schreeuw het uit!

₁₂U houdt me gevangen,

alsof ik een gevaarlijk monster ben.

₁₃Want soms ga ik naar bed om troost te vinden,

dan wil ik in de slaap mijn verdriet vergeten.

₁₄Maar dan geeft u me verschrikkelijke dromen,

dromen die me doodsbang maken.

₁₅Ik ben liever dood!

Dat is beter dan verder te moeten leven.

₁₆Ik heb er genoeg van, laat me toch met rust!

Want ik heb nog maar kort te leven.

₁₇God, waarom vindt u mensen zo belangrijk?

Waarom geeft u ze zo veel aandacht?

₁₈Elke ochtend komt u bij me,

de hele dag let u op mij.

₁₉Voortdurend kijkt u naar me,

u laat me geen moment alleen.

₂₀U wilt precies weten wat ik doe.

Maar wat maakt het u eigenlijk uit

als ik een fout maak?

Waarom zoekt u me steeds weer op?

U hebt alleen maar last van mij!

₂₁Kijk niet naar mijn fouten,

let niet op mijn schuld.

Want binnenkort ben ik dood.

Als u me dan zoekt, ben ik er niet meer.’