2 Samuël 3

₁De oorlog tussen het koningshuis van Saul en dat van David was van lange duur. David werd gaandeweg sterker, het huis van Saul steeds zwakker.

₂In Hebron kreeg David de volgende zonen:

Amnon, de oudste, zijn moeder was Achinoam uit Jizreël;

₃Kileab, de tweede, zijn moeder was Abigaïl, de weduwe van Nabal, uit Karmel;

Absalom, de derde, zijn moeder was Maäka, de dochter van Talmai, koning van Gesur;

₄Adonia, de vierde, zijn moeder was Chaggit;

Sefatja, de vijfde, zijn moeder was Abital;

₅Jitream, de zesde, zijn moeder was Egla, een andere vrouw van David.

Deze zes zonen kreeg David in Hebron.

₆Tijdens de oorlog tussen het koningshuis van Saul en dat van David werd Abner steeds meer de sterke man in het koningshuis van Saul. ₇Nu had Saul een bijvrouw gehad: ze heette Rispa en was een dochter van Ajja. Op een keer vroeg Isboset aan Abner: ‘Waarom hebt u geslapen met de bijvrouw van mijn vader?’ ₈Deze vraag maakte Abner razend en hij antwoordde: ‘Ben ik soms een vuile hond die heult met Juda? Tot nu toe heb ik Saul, zijn koningshuis, zijn broers en zijn vrienden altijd trouw gediend, en u heb ik niet in handen van David laten vallen. En nu komt u mij verwijten maken over een misstap met een vrouw! ₉God mag mij zwaar straffen als ik niet zorg dat David krijgt wat de Heer hem plechtig heeft beloofd. ₁₀Ik zal me ervoor inzetten om het huis van Saul het koningschap te ontnemen en David op de troon te brengen, zowel in Israël als in Juda, van Dan in het noorden tot Berseba in het zuiden!’ ₁₁Isboset durfde niets terug te zeggen, zo bang was hij voor Abner.

₁₂Onmiddellijk stuurde Abner afgezanten naar David in Hebron om met hem te onderhandelen: ‘Aan wie behoort het land eigenlijk toe? Als u met mij een verdrag sluit, ben ik op uw hand en zorg ik ervoor dat heel Israël uw kant kiest.’ ₁₃‘Goed,’ antwoordde David, ‘ik zal met u een verdrag sluiten, maar kom me niet onder ogen tenzij u Mikal, de dochter van Saul, meebrengt.’

₁₄David stuurde gezanten naar Isboset met de boodschap: ‘Geef mij Mikal terug, mijn vrouw. Ik heb haar verkregen als mijn wettige bruid voor de prijs van honderd Filistijnse voorhuiden.’ ₁₅Daarop liet Isboset haar weghalen bij haar man, een zekere Paltiël, de zoon van Laïs. ₁₆De hele weg ging Paltiël huilend met haar mee, tot ze bij Bachurim kwamen en Abner hem beval naar huis terug te gaan. Toen keerde hij naar huis terug.

₁₇Inmiddels had Abner overleg gevoerd met de vertegenwoordigers van Israël. ‘Sinds jaar en dag,’ zei hij, ‘hebt u David als koning gewild. ₁₈Het is nu tijd voor daden. Van David immers heeft de Heer gezegd: Mijn dienaar David zal ik gebruiken om mijn volk Israël te bevrijden uit de greep van de Filistijnen en van alle andere vijanden van Israël.’

₁₉Ook met de vertegenwoordigers van Benjamin had Abner een onderhoud. Hierna ging hij zelf naar Hebron om David persoonlijk alles mee te delen wat Israël en ook de hele stam Benjamin hadden besloten. ₂₀Toen hij in gezelschap van twintig vertrouwensmannen bij David in Hebron was aangekomen, richtte David voor hem en zijn begeleiders een feestmaal aan. ₂₁Abner zei toen tegen David: ‘Majesteit, ik ga nu heel Israël rond u bijeenbrengen. Dan kunnen zij met u een verdrag sluiten en zult u koning over alles en allen zijn, zoals uw liefste wens is!’ En David liet hem ongemoeid gaan.

₂₂Kort daarop keerde Joab aan het hoofd van Davids troepen met rijke buit beladen terug van een strooptocht. Op dat ogenblik was Abner niet meer bij David in Hebron; David had hem immers ongemoeid laten gaan. ₂₃Toen Joab met zijn legerafdeling was aangekomen, kreeg hij te horen dat Abner bij David was geweest en dat die hem veilig en wel had laten gaan. ₂₄Joab ging bij de koning naar binnen en vroeg: ‘Wat hebt u gedaan? Ik hoor tot mijn verbazing dat Abner bij u is geweest! Waarom heeft u hem ongehinderd laten gaan? ₂₅U begrijpt toch wel dat Abner, de zoon van Ner, alleen maar gekomen is om u te misleiden en zich op de hoogte te stellen van uw doen en laten en van uw plannen.’

₂₆Nadat hij de koning had verlaten, stuurde Joab boden achter Abner aan. Ze haalden hem bij de put Sira in en brachten hem terug. David wist hier niets van. ₂₇Toen Abner in Hebron terugkwam, nam Joab hem in de poort ter zijde, zogenaamd om ongestoord met hem te kunnen spreken. Daar stak hij hem dodelijk in de buik, uit wraak voor de dood van zijn broer Asaël. ₂₈Toen David er achteraf van hoorde, zei hij: ‘De Heer is getuige dat ik en mijn koningshuis volstrekt onschuldig zijn aan de moord op Abner, de zoon van Ner. ₂₉Laten de gevolgen voor rekening zijn van Joab en heel zijn familie: laat er onder zijn nakomelingen altijd iemand zijn die aan geslachtsziekte lijdt of een huidziekte heeft of die veroordeeld is tot de spinklos, of iemand die door het zwaard sterft of honger lijdt.’ ₃₀Zo hadden Joab en Abisai Abner vermoord, omdat hij hun broer Asaël had gedood in de strijd bij Gibeon. ₃₁David beval aan Joab en aan iedereen die bij hem was: ‘Scheur van verdriet uw kleren, doe een boetekleed aan en ga jammerend voor Abner uit.’ Koning David liep zelf achter de baar aan. ₃₂Toen men Abner in Hebron begroef, brak de koning aan Abners graf in huilen uit en iedereen huilde mee. ₃₃En over Abner zong de koning dit klaaglied:

Toen begon iedereen nog meer te huilen. ₃₅Allen drongen er bij David op aan, nog die dag iets te eten. Maar David zwoer: ‘God mag mij zwaar straffen, als ik voor zonsondergang ook maar het minste of geringste eet.’ ₃₆Dat trof iedereen en men waardeerde het. Trouwens, alles wat de koning deed, vond algemeen instemming. ₃₇Op die dag begrepen allen uit Davids omgeving en ook heel Israël dat de moord op Abner niet van de koning was uitgegaan. ₃₈‘Beseft u wel,’ zei David tegen zijn adjudanten, ‘dat Israël vandaag een groot aanvoerder heeft verloren? ₃₉Al ben ik dan de wettige koning, toch sta ik nu nog te zwak om tegen die brutale zonen van Seruja op te kunnen. Ik laat het aan de Heer over, de misdadiger zijn verdiende loon te geven.’