Genesis 50

₁Jozef boog zich over zijn vader en kuste huilend zijn gezicht. _2-3Hij gaf de hofartsen opdracht het lichaam van zijn vader te balsemen. Dit nam zoals gebruikelijk veertig dagen in beslag. De Egyptenaren rouwden zeventig dagen over hem. ₄Na afloop van de rouwperiode zei Jozef tegen de leden van het hof: ‘Zou u aan de farao het volgende verzoek willen overbrengen: ₅In het stervensuur van mijn vader moest ik zweren hem in Kanaän te zullen begraven, in het graf dat hij zelf heeft laten uithakken. Geef mij daarom toestemming mijn vader daar te gaan begraven, daarna zal ik terugkomen.’ De farao antwoordde: ₆‘Ga uw vader begraven, zoals hij u liet zweren.’

₇Toen ging Jozef op weg samen met alle hofdienaren van de farao, de oudsten van zijn paleis en de overige leiders van Egypte. ₈Verder zijn hele familie, zijn broers en de rest van zijn vaders familie; alleen de kleine kinderen en het vee lieten ze in Gosen achter. ₉Wagens en ruiters begeleidden hem. Al met al was het een zeer grote stoet.

₁₀Toen ze Goren Haätad bereikten, aan de oostkant van de Jordaan, hielden zij daar een grote en indrukwekkende rouwplechtigheid. Zeven dagen liet Jozef hen rouwen om zijn vader. ₁₁De bewoners van Kanaän zagen hen daar en zeiden: ‘Egypte is in zware rouw.’ Daarom noemt men die plaats, aan de oostkant van de Jordaan, Abel-Misraïm: Rouw van Egypte.

₁₂Jakobs zonen deden wat hun vader hun opgedragen had. ₁₃Zij brachten hem naar Kanaän en begroeven hun vader in de grot van Makpela, ten oosten van Mamre, waar Abraham een akker gekocht had van de Hethiet Efron om een eigen graf te bezitten. ₁₄Nadat hij zijn vader begraven had, ging Jozef met zijn broers en alle anderen die hem vergezeld hadden, naar Egypte terug.

₁₅Door de dood van hun vader werden de broers bang voor Jozef. Ze zeiden: ‘Als Jozef zich nu maar niet op ons gaat wreken en ons alles betaald zet wat wij hem hebben aangedaan!’ ₁₆Ze stuurden Jozef de volgende boodschap: ‘Je vader heeft ons vóór zijn sterven opgedragen: ₁₇Vraag Jozef of hij jullie wil vergeven. Of hij jullie je ontrouw en je misdaad niet wil aanrekenen. Daarom vragen wij je: Vergeef ons wat wij je hebben aangedaan. Wij dienen toch ook de God van je vader.’ Jozef huilde toen hij deze boodschap ontving. ₁₈Later kwamen de broers zelf. Ze bogen diep en zeiden: ‘Wij zijn je slaven.’ ₁₉Maar Jozef antwoordde: ‘Waarom zijn jullie bang? Ik neem de plaats van God toch niet in? ₂₀Jullie hadden het slechtste met mij voor, maar God heeft alles ten goede gekeerd. Hij heeft ervoor gezorgd dat er nu een groot volk in leven is gebleven. ₂₁Wees niet bang, ik zal in het onderhoud van jullie en je kinderen voorzien.’ Zo stelde hij hen door zijn vriendelijke woorden gerust.

₂₂Jozef bleef in Egypte wonen samen met de familie van zijn vader. Hij werd er honderdtien jaar. ₂₃Hij maakte nog de geboorte mee van de kleinkinderen van Efraïm. De kinderen van Makir, de zoon van Manasse, nam Jozef aan als zijn eigen kinderen. ₂₄Hij zei tegen zijn broers: ‘Binnenkort zal ik sterven, maar God zal zich zeker jullie lot aantrekken. Eens zal hij jullie uit dit land brengen naar het land dat hij aan Abraham, Isaak en Jakob onder ede beloofd heeft.’ ₂₅En Jozef liet zijn broers deze eed afleggen: ‘Als God zich jullie lot aantrekt, neem dan mijn lichaam mee.’ ₂₆Jozef stierf in Egypte toen hij honderdtien jaar was geworden. Men balsemde hem en legde hem in een kist.